نزديكى مواضع آمريكا و اروپا در مناقشه اتمى و عواقب آن براى جمهورى اسلامى

از زمان مسافرت جرج بوش رئيس جمهور آمريكا در دو هفته پيش به اروپا اكنون نخستين نتايج اين مسافرت ديگر ملموس شده است. از زمان انقلاب اسلامى در بيش از بيست و پنج سال پيش تا به امروز، واشنگتن همواره براى ايران شلاق خود را به نمايش گذاشته است. اكنون براى نخستين بار آمريكا يك سرى پيشنهاد ارائه نموده و بدين گونه نه تنها در حرف، بلكه در عمل نيز به استراتژى مذاكرات اتحاديه اروپا پيوسته است.

فقط دولت بوش ۲۲ بار موضوع پيوستن ايران به سازمان تجارت جهانى را وتو نمود. اكنون رئيس جمهور آمريكا ديگر مخالفتى با پيوستن ايران به اين سازمان ندارد و علاوه بر اين آمريكا از فروش قطعات يدكى هواپيماهاى مسافربرى ايرباس به ايران نيز جلوگيرى نخواهد كرد.

آمريكا براى نخستين بار حاضر است در صورت صرف نظر كردن جمهورى اسلامى از برنامه غنى سازى اورانيوم به دولت ايران امتياز دهد. اروپائيان نيز به حركت در آمده اند و همصدا تهديد كرده اند كه اگر تهران اين دست دوستى را پس زند، در مقابل جبهه متحد غرب قرار خواهد گرفت و قدم بعدى، احاله پرونده ايران به شوراى امنيت خواهد بود.

نزديكى آمريكا و اروپا در ربطه با ايران از اهميت زيادى برخوردار است. تا كنون جمهورى اسلامى ميتوانست غربى ها را در مقابل همديگر به بازى گيرد. اكنون بايد ملاها تصميم بگيرند كه آيا واقعا ميخواهند اين مناقشه به دور جديدى كشيده شود، يا خير؟ جمهورى اسلامى بدون شك داراى بمب اتمى نيست و تا دست يابى به آن چند سالى فاصله دارد، اما همواره گزينه ساخت بمب اتمى را باز نگه داشته است.

از سوى ديگر نزديكى مواضع اروپا و آمريكا به معنى آن نيست كه جمهورى اسلامى از غنى سازى قابل كنترل اورانيوم صرف نظر خواهد كرد، اما بدون آن هم ملاها لحظه اى فكر آن را بخود راه نخواهند داد. اما در ميان دولت هاى غربى هم هنوزپارامترهاى نا روشنى وجود دارند. تغيير موضع آمريكا و نزديكى دولت اين كشور به اروپا احتمالا بخشى از يك استراتژى نيست، بلكه يك تاكتيك است. از سوى ديگر اروپا و آمريكا داراى يك هدف مشترك نيستند. اروپا ميخواهد كه جمهورى اسلامى به بمب اتمى دست پيدا نكند و آمريكا ميخواهد جمهورى اسلامى را ساقط نمايد. بهر ترتيب، اين دو براى پيمودن قدم هاى بعدى به توافق رسيده اند و اين يك پيشرفت غير قابل انتظار بود.