نگاه مطبوعات آلمان و جهان به اين موضوعات:

فرانكفورتر آلگماينه:

دولت ايالات متحده آمريكا با اعلام حمايت از انجام اصلاحات در سازمان ملل، در مورد عضويت دائمى آلمان در شوراى امنيت موضعى اتخاذ نكرد. خانم كاندوليزا رايس وزير خارجه آمريكا در ديدارش با يوشكا فيشر وزير خارجه آلمان اظهار داشت كه هنوز در اين زمينه تصميم نهائى اتخاذ نشده است. با وجود اين رايس گفت كه آمريكا بطور يقين از خواست ژاپن در اين زمينه حمايت ميكند. روزنامه فرانكفورته آلگماينه در مقاله اى در باره اين سكوت معنى دار آمريكا در قبال تمايل آلمان به عضويت در شوراى امنيت مينويسد:«اين گونه بنظر ميرسد كه هنوز هم سم زيادى در روابط بوش و شرودر بخاطر موضع دولت آلمان به هنگام جنگ عراق وجود دارد كه خانم رايس را به چنين رفتارى با يك متحد واداشته و قرار است دولت ائتلافى سوسيال دمكراتها و حزب سبزها را كه موسوم به ائتلاف قرمز و سبز هستند را ناديده بگيرد. حال قرمز و سبز و يا هر رنگ ديگرى، آلمان كه در مركز اروپاست، براى آمريكا خيلى مهمتر است تا اينكه ناديده گرفته شود. شايد حق با ديپلماتهاى آلمانى باشد كه منشا سياست هاى آمريكا در سازمان ملل، سرچمشه ضد آلمانى ندارد، اما دولت و صدر اعظم آلمان در موضعى كه برايشان بسيار با اهميت است، با مقاومت آمريكا روبرو شده اند. شرودر پيروزمندانه وارد شوراى امنيت نخواهد شد، اينجا هم شكست ديگرى در انتظارش است.

كومرسانت:

اما روزنامه روسى كومرسانت بر سر مسئله افزايش تعداد اعضاى شوراى امنيت سازمان ملل ديدگاه ديگرى دارد و در مقاله اى تحت عنوان «شوراى امنيت نبايد خيلى بزرگ شود» مينويسد«:اگر بر تعداد اعضاى شوراى امنيت و همچنين بر تعداد اعضائى كه داراى كرسى دائمى هستند افزوده شود، قابليت تحرك اين شورا چگونه خواهد بود؟ آيا سازمان ملل هم مثل گذشته به سازمانى تبديل نميشود كه همه اعضاى آن برابر بودند، اما توانائى حل حتى يك مشكل را هم نداشتند. آيا نيجريه و برزيل ميتوانند جلوى بروز يك مناقشه بزرگ در خاورميانه و خاور دور را بگيرند؟

بنظر ميرسد براى ساختارهاى بوروكراتيك گذر از مرز پانزده عضو به بيست و پنج عضوهمواره سرنوشت ساز بوده است. هنوز زمان زيادى از گسترش اتحاديه اروپا از پانزده عضو به بيست و پنج عضو نگذشته كه پرنسيب هاى شكل گيرى اين اتحاديه ديگر عمل نميكنند و اكنون بايد تعداد اعضاى شوراى امنيت بايد به بيست و پنج عضو افزايش پيدا كند. عجب تشابه اى!

استاندارد:

روز گذشته كنگره حزب بعث در سوريه به كار خود پايان داد. بشار اسد رئيس جمهور اين كشور در سخنان آغازين خود كه در حضور بيش از ۱۲۰۰ تن از نمايندگان حزب ايراد كرد گفت كه موضوع اصلاحات و مبارزه با فساد از اهداف مركزى دولت هستند. در جريان اين كنگره سخنگوى حزب بعث در يك كنفرانس مطبوعاتى اظهار داشت كه بنگاههاى اقتصادى كه با كمبود مواجه هستند، خصوصى خواهند شد اما عرصه هاى تربيتى و بهداشتى شامل خصوصى سازى نخواهند شد. در اين كنگره مسائل ديگرى همچون اجازه فعاليت احزاب ديگر و اصلاحات در رسانه هاى گروهى نيز مورد بررسى قرار گرفتند. روزناه اتريشى استاندارد، چاپ وين در مقاله اى تحت عنوان انجام اصلاحات تنها راه سوريه، در اين باره مينويسد:«مقامات رسمى سوريه بحق ميگويند كه هر قدر هم كه اصلاحات در سوريه انجام گيرد باز هم براى آمريكا كم است. اما اگر دولت سوريه ميخواهد شانسى داشته باشد، بايد اصلاحات در اين كشور بنا به دلائل ديگرى صورت گيرد كه ربطى به علائق آمريكا ندارد. نه اينكه ما نسبت به دولت سوريه علاقه اى داريم، اما شرايط عراق نشان داد كه برنامه محافظه كاران نوين آمريكائى در مورد تغيير كلى شرايط، بدون در نظر گرفتن تلفات در حال حاضر هم بى حكمت است.

تاتس:

روزنامه برلينى تاتس در مقاله اى درباره موضوع مبارزه با فقر در آفريقا مينوسيد: بالاخره جهان درك كرد كه يك قاره از رشد اقتصادى بقيه دنيا بى نصيب مانده است و براى حل سريع آن به سرمايه زيادى از سوى كشورهاى ثروتمند نياز است. اين تصويرى است كه اكنون برخى از سياستمداران غربى چون بوش و بلر، دوست دارند از خود ارائه دهند در واقع براى منحرف كردن اذهان عمومى از مشكلات داخلى و يا كسب محبوبيت بين المللى است. برنامه بلر براى آفريقا به اجرا درنخواهد آمد و از علاقه صدر اعظم آلمان به آفريقا هم كه به كرسى شوراى امنيت وابسته است، با عدم كسب اين كرسى هر روز بيشتر كاسته ميشود.