نگاه مطبوعات به بياينه شوراى امنيت در باره مناقشه اتمى با ايران
۱۳۸۵ فروردین ۱۱, جمعه
در اولين واكنش خود نسبت به اين بيانيه تسليم شدن جمهورى اسلامى به هرگونه اعمال فشارى را رد كرد. متعاقب آن وزراى خارجه ۵ كشور عضو دائمى شوراى امنيت سازمان ملل متحد و آلمان در نشست خود در برلين برخواست خود داير بر توقف برنامه اتمى ايران بار ديگر تاكيد كردند.
روزنامه ايتاليائى لارپوبليكا چاپ رم در مقاله‌اى تحت عنوان «مرزهاى جامعه جهانى» در باره بيانيه شوراى امنيت سازمان ملل می‌نويسد:« ديروز محمد البرادعى رئيس آژانس بين المللى انرژى اتمى در دوحه گفت كه عليرغم برنامه اتمى، تهديد مستقيمى از سوى ايران وجود ندارد و تدارك اقدامات تنبيهى براى ايران بنظر می‌رسد كه ايده مناسبى نباشد. همزمان در نشست وزراى خارجه پنج عضو دائمى شوراى امنيت و آلمان تنها يك وحدت ظاهرى به نمايش گذاشته شد. قبل از هر چيز اين دولت‌هاى چين و روسيه بودند كه ترمزها را كشيدند. مسكو و پكن در مقابل اقدامات تنبيهى و يا تحريم اقتصادى بشدت مخالفت می‌كنند و خواستار حل اين مناقشه با دولت تهران بصورت مسالمت‌آميز هستند. يك روز پس از اولتيماتوم در بيانيه شوراى امنيت سازمان ملل، جامعه جهانى نشان داد كه مرزهايش كجاست».
روزنامه اتريشى «دى پرسه» چاپ وين در مقاله‌اى تحت عنوان «آزمونى ديگر براى اعتبار سازمان ملل» در اين باره می‌نويسد:«در يك ماه ديگر بازى از نو آغاز می‌شود. با اين تفاوت كوچك كه اينبار ديگر بيانيه نخواهد بود بلكه صدور قطعنامه در دستور كار قرار می‌گيرد. اما شوراى امنيت سازمان ملل تدابير انظباطى اتخاد نخواهد كرد. روسيه و چين مراقب خواهند بود تا اين اتفاق رخ ندهد. اما پس از آن ديگر زمان مماشات، هم براى ايران و هم براى سازمان ملل بسر خواهد رسيد. بالاخره زمان آن فرا می‌رسد كه جامعه جهانى هم تصميم خود را بگيرد كه آيا حاضر است براى ممانعت از دست يابى ايران به سلاح هسته‌اى قربانى اقتصادى بدهد يا خير. اكنون بارديگر اعتبار سازمان ملل در آزمونى سخت قرار گرفته است. در صورتى كه در شوراى امنيت در موضوع ايران انشقاق رخ دهد، آمريكائيان به حق آن را بعنوان سند ديگرى ازعدم كارآئى سازمان ملل ارزيابى خواهند».
روزنامه آلمانى فرانكفورتر آلگماينه در رابطه با بيانيه شوراى امنيت درباره ايران می‌نويسد:«در مناقشه با ايران اكنون يك تفاهم بنيادين سياسى بوجود آمده است. البته براى باقى ماندن اين تفاهم در صورتى كه دولت ايران همچنان بر سر موضع خود باقى بماند، ضمانتى وجود نخواهد داشت. در صورتى كه موضوع مجازات ايران پيش آيد، احتمال انشقاق در شوراى امنيت وجود دارد. اما اين دقيقا همان نكته اى كه روسها و بخصوص چينى ها ميتوانند اثبات نمايند كه بيشتر به «نظم جهانى» علاقه دارند تا حمايت مستقيم و يا غير مستقيم از دست يابى به سلاحهاى كشتار جمعى. اگر قرار است ديپلماسى، يافتن راهى براى حل مناقشه باشد، پس بايد شوراى امنيت عليرغم همه اختلاف نظراتش، اتحاد خود را حفظ نمايد».
روزنامه دانماركى پوليتيكن، چاپ كپنهاك نيز در مقاله اى در اين باره می‌نويسد:«هيچ كس، حتى ملايان حاكم بر تهران هم علاقه اى به مسابقه تسليحاتى هسته‌اى در منطقه ندارد و دولت تهران هم هنوز در آن مرحله قرار نگرفته است. علاقه جامعه جهانى بايد كماكان اين باشد كه اين مناقشه بصورت صلح آميز حل شود و به ايران اين امكان داده شود تا استفاد صلح آميز از انرژى هسته اى نموده و بدين ترتيب از ترس‌هائى كه در زمينه اهداف هسته‌اى ايران وجود دارد نيز كاسته شود.