هشتگ هفته: کاربرانی از طبقات تحتانی یا فوقانی؟
۱۳۹۰ فروردین ۱۶, سه‌شنبه
روز ِ بعضی‌ها همیشه یک‌جور آغاز می‌شود. هنوز از خواب پانشده، پیچ رادیو را می گردانند یا لب‌تاپشان را روشن می‌کنند که ببینند، آن چند ساعتی که در خواب بودند، در دنیا چه خبر بوده. فرقی نمی‌کند منبع خبری همسایه‌ی دیوار به دیوار باشد، تلویزیون یا رادیو. برای مثال از ژاپن هر آنچه می‌رسد "نیکو" نیست. میلیون‌ها لیتر آب آلوده از نیروگاه اتمی فوکوشیما راهی اقیانوس می‌شوند. وضعیت در لیبی هم‌چنان نامشخص است. دولت لیبی اگرچه به اصلاحات در این کشور چراغ سبز نشان داده ، کناره‌گیری قذافی از قدرت را اما ناممکن خواند است. وضعیت در سوریه و بحرین و حتی ساحل عاج هم نابسامان است. صبح را با چنین خبرهایی آغاز کردن و تا پایان روز سرحال ماندن، آسان نیست. زندگی کردن در دنیایی محصور چنین اخباری، گاهی افسرده کننده است. یا شاید تویی که از آن نیمه‌ی پربحران جهان آمده‌ای، این‌طور فکر می‌کنی.
ولی گویا اندیشیدن به فاجعه‌ی ژاپن، اوضاع حقوق بشر در بحرین و سوریه و لیبی و ... زیاد هم دغدغه‌ی ذهنی جوانان غربی نیست. مشکلات این‌جا از جنس دیگری هستند. یا دست کم در توییتر این‌گونه است. وارد کردن #firstworldproblems راهی است برای باخبر شدن از مشغله‌ی ذهنی دسته‌ای از کاربر توییتر که کم هم نیستند. هفته‌هاست که بسیاری از کاربران با وارد کردن این هشتک از مهمترین مشکل جهان از دیدگاه خودشان می‌نویسند:
Ate too much and now I have shame cramps
Why is there not more ice cream in my life
If you start eating semi-sweet chocolate chips, you won't stop
When you have bread, but no butter
I just painted my nails but I want to eat chips and salsa
جستجوی کاربرانی از طبقات فوقانی
عجیب است اما به یاد هرم مازلو (سلسه مراتب نیازهای انسان) می‌افتی. هرمی که کف‌اش نیازهای جسمانی و اولیه و فیزیولوژیک است و بالاترین طبقه‌اش نیازهای رشد دهنده و متعالی. با خواندن توییت‌ها احساس می‌کنی هرم مازلو وارونه شده است یا انسان‌ها در همان طبقه‌ی اول درجا می‌زنند. مگر مازلو نمی‌گفت به محض این‌که نیازهای اساسی بشر تأمین شوند، خواست‌های تازه به کله‌اش می‌زند؟ مگر می‌شود firstworldproblems فقط با معده‌ی آدم‌ها در ارتباط باشد؟
به جستجو ادامه می‌دهی و از درد و رنجی آگاه می‌شوی که انسان ِ ساکن ِ این نیمه‌ی مرفه زمین با آن دست به گریبان است. و عجیب که همه‌ی مشکلات مهم جهانی، شخصی‌اند. بزرگترین مشکل یکی این است که می‌خواهد مدل موهایش را تغییر دهد، بدون این‌که آنها را کوتاه کند و دیگری این که هیچ‌گاه نمی‌داند چه مقدار شکر باید در قهوه‌اش بریزد.
گاهی هم خواست‌ها از کف هرم دور می‌شوند ولی ردپایی از آن دغدغه‌ای که فکر می‌کنی تحت تأثیر این همه خبر بد، باید یک گوشه‌ای از این همه توییت را به خود اختصاص دهند، نیست.
can't decide what browser to use
Hate when some1 has a camera phone but doesn't take a picture
I can't get wifi in my afternoon classses & have to text-tweet
I left my phone at home and I feel scared and alone
شاید کسی پیدا شود و بگوید، در حالی که مردم بسیاری دیگر نقاط جهان با مشکلات طبیعی مثل سونامی و "غیر طبیعی" مثل قذافی، دست و پنجه نرم می‌کنند، چنین بی‌دغدغه و بی توجه به ساکنان سایر کشورها نوشتن، بی انصافی است.
اما یک نگاه دیگر این است که تا وقتی"My bacon is not crispy enough" مشکل اصلی عده‌ای در جهان است، هنوز می‌توان امیدوار بود که جهان این‌قدرها هم که فکر می‌کنیم پیچیده نیست.
یلدا کیانی
تحریریه: شیرین جزایری