هنگ كنگ خواستار دموكراسى است

هنگ كنگ شهرى كه در دهانه رود مرواريد، در يك شبه جزيره واقع است و شامل بيش از ۲۰۰ جزيره كوچك است. در چهارچوب دكترين تنگ شيائو پينگ درباره وجود كشورى با دو سيستم حكومتى، سيستم تجارت آزاد و دموكراتيك هنگ كنگ حداقل براى مدت پنجاه سال در كنار سيستم كمونيستى جمهورى خلق چين باقى خواهد ماند.

به اين ترتيب نقش هنگ كنگ به عنوان يكى از مراكز تجارتى مهم آسيا باقى خواهد ماند. اين داخلى استقلال به هنگ كنگ اجازه مى دهد، قوانين، حقوق گمركى و سيستم ارزى خود را حفظ كند. از طرف ديگر دخالت چين در مسائل داخلى هنگ كنك افزايش مى يابد. هفت سال پس از اعلام استقلال هنگ كنگ هنوز چين در امور داخلى آن نفوذ وسيع دارد.

به تازگى سرود ملى چين از تلويزيون هنگ كنگ هم پيش از اخبار شب پخش مى شود. شايد اين تبليغى كه سكنه چينى هنگ كنگ را بالاخره به پذيرش ميهن پرستى، به اين گونه، وادار كند. از هفت سال پس از زمانى كه كشور انگلستان مستعمره خود، هنگ كنگ را به چين باز گرداند، شكاف هاى عميقى ميان فرمانرواى جديد و رعاياى آن موجود است. اميدوارى هنگ كنگ براى بدست آوردن دموكراسى بيشتر از زمانى است كه كنگره خلق در پكن در ماه آوريل، يعنى فروردين ماه گذشته، عليه حق انتخابات عمومى براى اين منطقه با حكومت ادارى ويژه، تصميم گيرى كرد. چنان كه لائو يوك كاى، مسئول حقوق بشر اين ناحيه مى گويد، با پذيرش اين يا آن قانون، هنگ كنگ خود را از نظر سياسى مستقل خواهد كرد.

»تا زمانى كه در چين دموكراسى حاكم نشود، هنگ كنگ هم شانسى در اين جهت نخواهد داشت. با وجود پيشرفت يك جانبه قوانين اساسى ما، پكن بايد به خواست ما مبنى بر برقرارى دموكراسى بيشتر تن دهد.«

استقرار دموكراسى در برنامه روزانه بيست سال پيش چين وجود نداشت. در قرارداد الحاق مجدد هنگ كنگ به جمهورى خلق چين، كه آن را مارگارت تاچر، نخست وزير وقت انگلستان و ژائو زيانگ رهبر دولت آن زمان چين در تاريخ نوزدهم دسامبرسال ۱۹۸۴ ميلادى امضاء كردند، براى هنگ كنگ فقط درجاتى از استقلال سياسى در نظر گرفته شده بود.

با وجود اين كريس پتن آخرين فرماندار انگليسى اين شبه جزيره تلاش كرد كه قوه مقننه هنگ كنگ را دموكراتيك كند، اما اقدام او تلاش عبثى بود. با بازپس دادن هنگ كنگ در تاريخ اول جولاى سال ۱۹۹۷ ميلادى، حكومت پكن همه اصلاحات انجام شده در قوانين را باز پس گرفت و يكى از كشتى داران سابق به نام چه هوا را به عنوان رئيس دولت در آنجا برگمارد.

در ابتدا ازمداخله سياسى اثرى ديده نمى شد. همانطور كه پتن، فرماندار سابق انگليسى هنگ كنگ در ملاقاتى كه در دو سال پيش در پكن داشت، با شگفتى بر آن تآكيد كرد:

» هنگ كنگ داراى شهروندان آگاهى است كه به اين شهر خصوصيت ويژه اى مى دهند. من سه بار در آنجا بوده ام. به نظر من هنگ كنگ پويايى خود را دارد، امنيت حقوقى و دستگاه ادارى توانمند خود را داراست.«

سه ماه بعد از آن آخرين باورها نيز به تونگ، رئيس دولت هنگ كنگ از بين رفت. اين در زمانى بود كه از سعى داشت، قوانين امنيتى كمونيستى را در آنجا بركرسى نشاند. پس از آن بود كه حدود ۷۵۰ هزار هنگ كنگى به خيابان ها ريختند و ناخرسندى خود را از اين موضوع به وضوح بيان كردند. چنانچه آلبرت چنگ، نماينده پارلمان هنگ كنگ مى گويد، خشم آن ها بيشتر از رژيم عروسكى خود بود تا از پكن.

» از زمان به قدرت رسيدنش در هفت سال پيش، تونگ، رئيس دولت هنگ كنگ باعث دلسردى مردم شده بود. آن ها از خود سوال مى كردندكه چه كسى او را انتخاب كرده است. و مهمتر از آن اينكه چرا ما نمى توانيم او را از قدرت خلع كنيم؟ به همين دليل بود كه آن ها در ماه جولاى به خيابان ها ريختند. ما مىخواستيم به همه جهانيان نشان دهيم كه خواستار استقرار دموكراسى هستيم.«