واکنش‌ها به نتایج نشست گروه ۸
۱۳۸۷ تیر ۱۹, چهارشنبه
همه ساله در تابستان، سران ۸ قدرت صنعتی جهان در گوشه‌ای دنج، گرد هم می‌آیند تا دور از "مزاحمت‌ها" در مورد مشکلات جهان صحبت کنند. شرکت‌کنندگان در پایان با هم عکس یادگاری می‌گیرند و برنامه‌هایی را برای تبدیل جهان به جایی بهتر برای زندگی، ارائه می‌دهند.
ژوئیه ۲۰۰۸ هم این رویه تکرار شد. سران کشورهای گروه "G8" ، از دوشنبه (۷ ژوئیه) در جزیره هوکایدو ژاپن، با هم دیدار کردند. نشست ۳ روزه شرکت‌کنندگان روز چهارشنبه به پایان رسید. رسانه‌ها این نشست را در تاریخ ۳۳ ساله G8، مثال‌زدنی توصیف می‌کنند؛ هم از نظر برنامه‌های روزانه و هم از نظر تعداد شرکت‌کنندگان: ۲۲ قدرت اقتصادی جهان دور یک میز.
با وجود این‌که بر سر میز مذاکره کشورهایی نشستند که بیش از ۸۰ درصد آلاینده‌های هوا در جهان را تولید می‌کردند، نتیجه اجلاس اما چندان دندان‌گیر به نظر نمی‌رسد.
البته بیانیه پایانی گوش‌نواز است. کشورهای شرکت‌کننده، در این بیانیه تعهد می‌کنند برای کاهش ۵۰ درصدی آلاینده‌های هوا تا سال ۲۰۵۰، با هم همکاری کنند. اما تا آن زمان ۴۲ سال باقی مانده و کارشناسان معتقدند که زمین در این مدت نیم‌پز خواهد شد. منتقدان می‌گویند که حل مشکل گرمایش زمین به دوش نسل بعدی انداخته شده است.
گرمایش زمین و بحران غذا
در طول نشست سه روز اخیر G8 هم، بودند کسانی که در گوشه و کنار جهان، از گرسنگی یا عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم ، جان خود را از دست دادند.
در آسیا یک میلیون نفر، بیش از ۶۰ درصد درآمد خود را تنها صرف سیر کردن شکم خود می‌کنند. G8 چه کمکی به این مشکل می‌کند؟
سران کشورهای صنعتی چند میلیارد برای بهبود وضعیت کشاورزی و مبارزه با مشکل گرسنگی در آفریقا سرمایه‌گذاری می‌کنند. گرچه هر بار در جلسه G8 سخن از تسهیل قوانین صادراتی به میان می‌آید، همین کشورها اما با یارانه‌هایی که به تولید داخلی می‌دهند، راه را بر واردات محصولات کشاورزی دیگر کشورها می‌بندند و هرچه رشته‌اند، خود پنبه می‌کنند.
بحث پیرامون بیودیزل هم از موضوعات اجلاس اخیر G8 بود. منتقدان می‌گویند، این چه پیشرفت تکنولوژی‌ای است که در یک باک سوخت‌گیری، غذای یک سال یک انسان مصرف می‌شود؟ در نشست اخیر کشورهای صنعتی و در حال توسعه در ژاپن، مقرر شد که در آینده (البته فعلا) سوخت‌هایی در جایگاه‌ها ارائه شوند که از مواد غذایی تولید نمی‌شوند.
انرژی هسته‌ای، غیر قابل اطمینان
آخیم اشتاینر، مسئول برنامه‌های زیست‌محیطی سازمان ملل متحد، انرژی هسته‌ای را هم جایگزین مناسبی برای منابع فسیلی نمی‌داند. به اعتقاد وی، برای برطرف کردن مشکل گرمایش زمین، ۲، ۳ یا حتی ۴ هزار نیروگاه هسته‌ای جدید باید ساخته شود.
علاوه بر این‌ها، همه کشورها تکنولوژی اتمی ندارند. از توان هسته‌ای می‌توان برای اهداف غیر صلح‌آمیز هم استفاده کرد. وانگهی در ۴۰۰ نیروگاه هسته‌ای موجود که در ۴۰ تا ۵۰ سال گذشته ساخته شده‌اند هم، هر روز حادثه‌ای به وقوع می‌پیوندد که امنیت این نیروگاه‌ها را زیر سؤال می‌برد.
به اعتقاد کارشناسان، باید برنامه‌های میان‌مدتی هم، به طور مثال برای کاهش ۲۰ ، ۳۰ یا ۴۰ درصدی آلاینده‌ها تا سال ۲۰۱۵ یا ۲۰۲۰ در دستور کار کشورها قرار گیرد. آنها می‌گویند که جوامع صنعتی باید در این زمینه الگوی کشورهایی هم‌چون چین و هند و برزیل باشند.
اشتاینر البته پیوستن آمریکا به اجماع جهانی برای مبارزه به گرمایش زمین را پیروزی بزرگی می‌داند. ایالات متحده با مصرف ۲۵ درصد نفت جهان، بزرگترین آلاینده هواست. این در حالی است که هر دو نامزد دموکرات و جمهوری‌خواه انتخابات آینده ریاست جمهوری ایالات متحده، در تبلیغات انتخاباتی خود، تأکید ویژه‌ای بر گسترش مشارکت آمریکا در طرح‌های زیست‌محیطی کرده‌اند.
تا اجلاس سازمان ملل متحد، پیرامون گرمایش کره زمین که در سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ دانمارک برگزار می‌شود، پانصد روز باقی مانده. در این اجلاس باید نتایج نشست‌های پیشین گروه G8 به جهان ارائه شود. به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، جهان در کپنهاگ از نتایج این نشست‌ها ناامید خواهد شد.