ورود پيمان ناتو به عراق يا روند صلح خاورميانه؟

روزنامه مستقل Le Monde چاپ فرانسه در شماره امروز خود به كنفرانس جهانى امنيت در مونيخ پرداخته و مى نويسد:

“دونالد رامسفلد، وزير دفاع آمريكا پس از شنيدن دفاعيه يوشكا فيشر، وزير خارجه آلمان در مورد مسائل خاورميانه بطور غريبى سكوت اختيار كرد. براى وزير خارجه آلمان مسئله بيشتر بر سر اين است كه “ديگر نبايد وضعيت بلاتكليف كنونى در خاور ميانه و نزديك را پذيرفت”، بلكه بايد از اين اصل حركت كرد كه ابزار نظامى به تنهايى براى جلوگيرى از خطر يك تمامت گرايى جديد كافى نيست. و به عقيده او اين خطر چيزى جز “تروريسم برخاسته از يك جهاد اسلامى” نيست.

بحث بى نتيجه در مونيخ ميان اسرائيلى ها و فلسطينى ها اين انديشه را تقويت كرد كه در اين روند صلح يك طرف سوم ميانجيگر نياز است كه طرفين جنگ را از يكديگر جدا كند. برخى طراحان استراتژى در ناتو اين امكان را مطرح مى كنند كه پيمان آتلانتيك شمالى (ناتو) بايد وارد ميدان شود. ولى به نظر مى آيد كه طرح فيشر مبتنى بر “خاورميانه بزرگ” به همان اندازه نامطمئن است كه طرح دولت جرج بوش، كه در اواخر ماه ژانويه ارائه داده بود.”

روزنامه ليبرال و چپ El Pais به طرح هاى ابتكارى يوشكا فيشر، وزير خارجه آلمان پرداخته و مى نويسد:

“ابتكارات فراآتلانتيك وزير خارجه آلمان براى خاورميانه مهم ترين دستاورد چهلمين كنفرانس امنيتى در مونيخ بوده. به اين طرح بايد به مثابه پلى نگريست كه دو سوى آتلانتيك و مديترانه را به يكديگر پيوند مى زند. در واقع فيشر اين طرح خود را از انديشه آمريكايى ها “به سرقت” برده است، زيرا كه آنها در حال كار كردن بر روى پروژه مشابهى هستند.

ولى بايد گفت كه فيشر در طرح آمريكايى ها تغييراتى وارد كرده است. در حالى كه واشنگتن قصد دارد ناتو را وارد عراق كند، فيشر مى خواهد كه اين پيمان نظامى ناتو را در مباحث منطقه خاور ميانه وارد سازد. اين طرح ها البته مشكلات خود را در پى دارند. يك مشكل اين است كه ناتو در كشورهاى عربى با عدم اعتماد روبرو خواهد شد.”

روزنامه Financial Times چاپ لندن با انتقاد از اسرائيلى ها در رابطه با فلسطينى ها مى نويسد:

“مهم ترين مسئله اى كه در رابطه با انتقاد به اسرائيل در مورد سياست هاى ناعادلانه اش مطرح مى شود، نبايد اين باشد كه ضد سامى ها چگونه از اين گونه انتقادها بهره مى گيرند، بلكه اينكه چگونه مى توان اين سياست ناعادلانه را تغيير داد. براى دوستان اسرائيل، جلوگيرى از بى عدالتى بايد اولويت بيشترى داشته باشد. اينكه از اسرائيل انتقاد نكنيم، كه مبادا نيروهاى ضد نژاد سامى از آن سوءاستفاده كنند، معقول نيست، زيرا كه اين نيروها براى ابراز نفرتشان نيازى به استدلال ندارند. يهودى هايى كه در انتقاد نسبت به بى عدالتى اولويتى نمى بينند، نه تنها به ميراث خود پايبند نيستند، بلكه بدينگونه به دشمنان ضدسامى خود يارى مى رسانند.”

روزنامه محافظه كار Le Figaro چاپ پاريس طى تفسيرى به موضعگيرى هاى دولت آمريكا در عراق پرداخته و مى نويسد:

“جرج دبليو بوش در اين لحظه با درد و عذاب تمام در حال تجربه كردن اين مسئله است كه در چارچوب يك دمكراسى كه مردم فردى را به عنوان رئيس جمهورى انتخاب مى كنند، نمى توان دروغ گفت و مجازات نشد. در كارزار انتخاباتى كنونى سلاح هاى كشتار جمعى يافته نشده در عراق همچون گلوله آتشينى است كه در حال تعقيب رئيس جمهور آمريكاست. ...

بوش و رامسفلد تنها بدليل اين واقعيت ساده كه به مردم دروغ گفته اند، دو خطر را بر خود تحميل كرده اند: يكى اينكه ممكن است ديگر انتخاب نشوند (چيزى كه چندان فاجعه آميز نيست) و ديگر اينكه ممكن است آنها پيشرفت و گسترش آرمان هاى غربى در خاور ميانه را به مخاطره افكنده باشند، چيزى كه به مراتب بدتر از اولى است.”