وزیر خارجه آلمان: ایران نباید به سلاح اتمی مجهز شود
۱۳۸۶ شهریور ۳۰, جمعه
فرانک والتر اشتاین مایر، وزیر خارجه‌ی آلمان، هفته اول اکتبر در اجلاس عمومی سازمان ملل شرکت خواهد کرد. بدین مناسبت میودراگ زوریچ، سردبیر کل رادیوی دویچه وله پیرامون مهم‌ترین مسائل دیپلماسی در عرصه‌ی بین‌الملل، از جمله ایران با وزیر خارجه‌ی آلمان گفتگویی داشته است خلاصه‌ای ازاین مصاحبه را در زیر می‌خوانید:
وزیر خارجه آلمان در پاسخ به این پرسش که موضوع‌های اساسی مورد بحث در مجمع عمومی سازمان ملل از نظر وی کدام‌ها خواهند بود، گفت:
«متأسفانه، همچون سال‌های گذشته، اصلاحات در سازمان ملل در کانون توجه است. شما می‌دانید که یکصدویک مورد پیشنهاد در مورد اصلاح نهادهای سازمان ملل روی میز کار قرار دارد. به باور من، همه پذیرفته‌اند که میزان کارایی سازمان ملل نسبت به وضعیت کنونی باید افزایش یابد؛ و اینکه تأمین مالی سازمان بر پایه‌های پرثبات‌تری قرار گیرد. ما داریم روی آن کار می‌کنیم، ولی پیشرفت در این زمینه از سرعت کافی برخوردار نیست.
از این رو این موضوع بار دیگر موضوع اصلی اجلاس عمومی سازمان ملل خواهد بود. و البته در کنار آن اینکه: دبیرکل به یک نشست سران کشورها با موضوع مسئله‌ی آب و هوا و سیاست انرژی دعوت کرده است. ما از این روحیه‌ی پیگیر ایشان در این زمینه استقبال می‌کنیم، زیرا که تلاشهای جهانی برای محدود ساختن گرمایش زمین تنها زیر نظارت سازمان ملل می‌تواند به موفقیت بیانجامد. ما با علاقه به کنفرانس بالی می‌نگریم و قصد داریم همکاری فعالی در آنجا داشته باشیم، بطوریکه طی یکسال و یکسال و نیم آینده به توافق‌های بین‌المللی دست یافت و این توافق‌ها بتوانند جای توافق‌های پیشین کیوتو را بگیرند.»
موضوع دیگری که درمصاحبه با وزیر خارجه مطرح شد، مناقشه‌ی اتمی ایران بود. اشتاین‌مایر در مورد میزان اهمیت این موضوع در اجلاس عمومی سازمان ملل گفت:
«اگر رئیس جمهور ایران در اجلاس عمومی سخنرانی کند، بی‌شک موضوع ایران در این اجلاس نقش خواهد داشت و در رسانه‌ها بازتاب گسترده‌ای خواهد یافت. ولی باید بگویم که در حاشیه‌ی این اجلاس عمومی ممکن است ملاقاتی میان نمایندگان شش کشور یعنی سه کشور اروپایی و روسیه، چین و ایالات متحده‌ی آمریکا صورت گیرد تا بطور مشترک فکر کنند که چگونه باید ادامه داد؟ ما باید ارزیابی بکنیم که ایران تا چه اندازه آمادگی همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از خود نشان می‌دهد و به پرسش در مورد مسائل مبهم پاسخ می‌گوید تا این پاسخ‌ها سندی باشند بر این مدعا که در ایران برنامه‌ی هسته‌ای مخفی برای تولید سلاح اتمی وجود ندارد؛ و اینکه ما نمی‌توانیم اجازه دهیم که ایران چه در خفا و چه علنی خود را به سلاح اتمی مسلح کند، بلکه برعکس: من معتقدم که روندی که سال گذشته طی شد، ثابت کرد که ما باید تلاشهای مشترک خودمان را در جهت محدود ساختن سلاح‌های هسته‌ای سامان دهیم و تا آنجا که ممکن است دست به خلع سلاح بزنیم. این روند به هیچ وجه نباید به عکس خود بدل شود.»