وقتی نیازهای زلزله‌زدگان در هیاهوی کتک‌کاری سیاسی گم می‌شوند
۱۳۹۶ آذر ۷, سه‌شنبه
وقتی حسن روحانی به مناطق زلزله‌زده رفت، مخالفان سیاسی او در شبکه‌های اجتماعی نوشتند که رئیس دولت جمهوری اسلامی حتی از خودروی ضدگلوله پیاده نشد تا از نزدیک با زلزله‌زدگان صحبت کند.
همزمان فیلمی منتشر شد که در آن وقتی روحانی از سانروف خودرو از نهادهای امدادرسان نام می‌برد، مردم زلزله‌زده با شنیدن نامی خاص به همهمه می‌افتادند و مخالفت می‌کردند.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
وقتی علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی به مناطق زلزله‌زده سفرکرد، هوادارانش از حضور او در میان جمعیت و عبا و کفش‌های گل‌آلودش تصویر منتشر کردند و آن را به رخ طرف مقابل کشیدند؛ گروهی هم از "تدارکات امنیتی بی‌سابقه" برای حضور رهبر جمهوری اسلامی در محل خبر دادند و برخی هم نوشتند که در صفوف نخست مخاطبان او هنگام سخنرانی در مناطق زلزله‌زده فقط نظامیان و افراد معمم ایستاده بودند.
پیش از سفر خامنه‌ای به کرمانشاه هم موضوع سفر مسئول اجرایی دفتر او – وحید حقانیان – و سخنان انتقادآمیز حقانی از اسحاق جهانگیری، معاون اول روحانی دستمایه تصفیه حساب سیاسی شد.
در برهه‌ای هم صدای انتقاد از سلفی‌گرفتن هنرمندان با زلزله‌زدگان مطرح شد.
در روزهای گذشته نیز موضع‌گیری‌های محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت درباره کانکس‌ها و موضوع حضور معاون اول روحانی در چادر یکی از زلزله‌زدگان با کفش در کانون توجه قرار گرفته است.
مشکلات زلزله‌زدگان در حاشیه
در این میان از شمار واکنش‌ها به مشکلاتِ هنوز حل‌نشده‌ی زلزله‌زدگان رفته‌رفته کاسته می‌شود. به عنوان مثال در بحبوحه‌ی کمکرسانی بارها موضوع اقلام بهداشتی مورد نیاز زلزله‌زدگان مطرح شد. نوار بهداشتی به عنوان یکی از بدیهی‌ترین نیازهای بهداشتی زنانه که با سلامت آنان ارتباط مستقیم دارد، تا چند روز موضوع بحث در فضای مجازی بود.
همچنین دسترسی به آب بهداشتی و وسایل گرمایشی بارها مطرح شد و البته موضوع فصل سرما و بیماری‌های واگیر.
از وضعیت کودکان و بازگشایی مدرسه‌ها پس از زلزله هم سخن به میان آمد.
حتی انتقادها هم به دست فراموشی سپرده شده‌اند
اما این تنها مشکلات زلزله‌زدگان نیستند که قبار فراموشی گرفته‌اند. عواملی که مشکلات را پدید آورده‌اند هم به حاشیه رانده شده‌اند. حتی مسائل مهمی که در نخستین روزهای پس از زلزله محور اصلی بحث کاربران در فضای مجازی بودند هم در عمل از یاد رفته‌اند.
درباره بحران در مدیریت بحران، سازماندهی کمک‌ها، رسیدگی به مجروحان و دسترسی به مناطق دورافتاده، تخریب گسترده‌ی ساختمان‌های "مسکن مهر"، بی‌اعتمادی شهروندان به نهادهای امدادرسان و گرایش به "حرکت‌های خودجوش" و شخصیت‌های شناخته‌شده سیاسی و هنری یا "کمبود هلیکوپتر و دستگاه‌های سنگین امدادی" دیگر بحث نمی‌شود.
موضوع اسکان موقت زلزله‌زدگان و بازسازی مناطق زلزله‌زده هم بیش از آن‌که از منظر فنی نقد یا بررسی شود، دستمایه کنایه‌زنی سیاسی شده است؛ این‌که چه نهاد و سازمانی کانتینرها را تأمین می‌کند، قیمت تمام‌شده کانتینرها با قیمت واقعی چقدر فرق دارد یا منبع تأمین هزینه کانتینرها کجاست، بیشتر از شمار کانتینرهای مورد نیاز، کیفیت انتقال آنها به محل یا چگونگی نصب و راه‌اندازی آنها در کانون توجه قرار گرفته است. از این‌که زلزله‌زدگان چه مدت در کانتینر یا چادر زندگی خواهند کرد هم پرسشی به میان نمی‌آید.
همزمان با گرمی بحث‌های سیاسی پس از زلزله، هوا در مناطق زلزله‌زده رو به سردی می‌رود. بنا بر داده‌های پایگاه‌های اینترنتی پیش‌بینی وضعیت جوی، دمای هوا در کرمانشاه در دو هفته‌ی پیش رو، در ساعاتی از شبانه‌روز تا منفی ۶ درجه هم افت خواهد کرد؛ مشکلی که تنها با برنامه‌ریزی، تدارک و سازماندهی می‌توان از پیامدهای منفی آن کاست.