يك لرزش سياسى: پيامدهاى اميدواركننده يك دمكراسى واقعى در بم

�ده اند.در پس تمامى اين ناآرامى ها، برخورد ميان دو فرهنگ نهفته است: فرهنگ يك دولت قيم مآب كه مانند مادربزرگ ها رفتار مى كند و مدام دلخور است، و فرهنگ سازمان هاى داوطلب يارسان بين المللى كه پول ها را پرداخت مى كنند.

در پس ابرهاى تيره، رگه هايى از اميد هويداست. هفته گذشته، شهردار شهر زلزله زده بم به امدادگران اعتراف كرد كه دولت ايران در امر يارى رسانى به بازماندگان زلزله زده بم دچار خطاهاى بسيار شده. اظهارات صادقانه شهردار بم در رابطه با دمكراسى محلى، جامعه شناس سرشناس، سيامك زند رضوى را بر آن داشت كه ادعا كند، اين اظهارات خود يك زلزله است. پيشنهادات شهردار بم مبنى بر اينكه بازماندگان خود نمايندگانشان را براى رسيدگى و پيگيرى در امور زلزله انتخاب كنند، مورد حمايت مقامات جمهورى اسلامى قرار گرفته. مقامات ايرانى اميدوارند كه شايد اين امر بتواند مانع از بروز مجدد آشوب هايى گردد كه هفته گذشته رخ داد و طى آن ساختمان ها غارت شدند و پليس مجبور به تيراندازى شد. به همين جهت، آقاى زند رضوى به انتقاد از مخفى كارى و رفتار قيم مآبانه مقامات، معتقد است كه اين رفتار مقامات ايران، «بم» را مترادف «اشتباهات دولت» كرده است.

اغلب كسانى كه زير ده ها هزار چادرى كه براى زلزله زدگان برافراشته شده، بسر مى برند، از بيكارى در رنج اند و آزرده خاطر. اين افراد تا چندى پيش به سازمان هاى امدادرسانى دولت بعنوان ناجى مى نگريستند، ولى حال اين مردم زلزله زده آنها را نفرين مى كنند. نمايندگان سازمان ملل دولت جمهورى اسلامى را بخاطر خطاهايش مورد سرزنش قرار داده اند كه آنها نتوانسته اند با مردم رابطه درستى برقرار كنند.

واقعيت اين است كه مقامات رسمى دولت از همان آغاز نتوانستند مردم را قانع كنند كه كمك هاى مالى خارجى كه قولشان داده شده، بصورت پرداخت نقدى نبوده، بلكه براى بازسازى در نظر گرفته شده است. از سوى ديگر مقامات دولتى ايران قول داده بودند كه براى تمامى زلزله زدگان تا ماه آوريل خانه هاى موقت بسازند، ولى تاكنون چند دستگاه از اين خانه ها بيشتر ساخته نشده.

بايد گفت كه اختلاف در ميان ادارات مختلف دولتى ايران باعث گسترش نااميدى در ميان مردم گشته. پس از آنكه به سازمان امداد هلال احمر نزديك به دو ميليون دلار كمك مالى بين المللى قول داده شد و وزارت خارجه ايران اين پول را دريافت كرد، ولى از قرار معلوم اين وزارتخانه مايل نبود آن را به زلزله زدگان بدهد، باعث ناآرامى ها در ميان مردم شد. بسيارى از مردم زلزله زده معتقدند كه نهادهاى قدرتمند دولتى اين پول را به جيب خود سرازير كرده اند.

در پس تمامى اين ناآرامى ها، برخورد ميان دو فرهنگ نهفته است: فرهنگ يك دولت قيم مآب كه مانند مادربزرگ ها رفتار مى كند و مدام دلخور است، و فرهنگ سازمان هاى داوطلب يارسان بين المللى كه پول ها را پرداخت مى كنند.

يعقوب دريجانى كه از مسئولان دولتى است، سازمان هاى خارجى را متهم مى كند كه در بالا رفتن انتظارات مردم نقش دارند و باعث “شكاف ميان مردم و دولت” شده اند. ولى واقعيت اينجاست كه همين تنگ نظرى هاست كه باعث فلج شدن اين كشور اسلامى گشته است. واقعيت اينجاست كه خانه هاى موقت بيشترى ساخته مى شد، اگر مقامات ايران اصرار نداشتند كه اين خانه ها را بايد حتما شركت هاى ايرانى بسازند.