پرز سوگند می‌خورد
۱۳۸۶ تیر ۲۴, یکشنبه
پرز در تاریخ ۱۳ ژوئن از سوی پارلمان اسرائیل در اورشلیم به عنوان جانشین موشه کاتساف به این سمت انتخاب شد. کاتساف پیش از این به دلیل اتهاماتی مانند تجاوز و آزار و اذیت جنسی، وادار به کناره‌گیری از سمت خود شده‌بود.
پرز موفق شد، در دومین تلاش، اکثریت ۱۲۰ نماینده‌ی کنست (پارلمان اسرائیل) را با خود موافق کند. او در نخستین تلاش خود ، هفت سال پیش، در مقابل کاتساف شکست خورده بود. مسلماً این شکست نقطه‌ی تیره‌ای در زندگی پرز به شمار می‌رود، اما موفقیت‌ها و نقاط اوج در زندگی این سیاستمدار کم نیستند.
با نگاهی به گذشته‌ی سیاسی اسرائیل، می‌توان به وضوح دید که هیچ‌کس مانند شیمون پرز این‌سان طولانی و دیرپای در صحنه‌ی سیاست اسرائیل حضور نداشته است. شیمون پرز در آگوست سال ۱۹۲۳ در لهستان در خانواده‌ای تاجر، دیده به جهان گشود. در سال ۱۹۳۴ به همراه خانواده‌ی خود به کشور فلسطین مهاجرت کرد و تا امروز زبان عبری را با لهجه‌ی لهستانی سخن می‌گوید.
آژانس خبری آلمان در مورد او می‌نویسد: «پرز از یک سو "پدر" برنامه‌ی اتمی اسرائیل و یک صهیونیست قسم خورده است، و از سوی دیگر به عنوان یکی از طراحان صلح خاورمیانه شناخته می‌شود و از نخستین کسانی است که رؤیای "خاورمیانه‌‌ای جدید" را در سر پرورانده‌اند.»
دوستان حزبی پرز به او لقب "بازنده" داده‌بودند
پرز که تاکنون بسیاری از پست‌های وزارت را در کشور اسرائیل به عهده داشته و در خارج از کشور از وجه‌ی یک مرد سیاست در بعد جهانی آن برخوردار است، در درون اسرائیل برای خیلی‌ها، سیاست‌مداری است که قادر به برد در هیچ انتخاباتی نیست و سال‌هاست که به او در درون کشور لقب " بازنده" داده می‌شود. نقطه‌ی افولی که در مسیر زندگی سیاسی پرز به چشم می‌خورد، نامزد شدن بی‌نتیجه‌ی او برای مقام ریاست جمهوری در سال ۲۰۰۰ بود. او در آن زمان در مقام وزارت، از برنامه‌ی شارون، برای تخلیه‌ی نوار غزه پشتیبانی می‌کرد.
هنگامی که او در ماه مه سال ۱۹۹۷ رهبری حزب کارگر را در مقابل اهود باراک باخت، مأیوسانه گفت:« آن زمان که هیچ‌کس حاضر نشد رهبری این حزب را به عهده گیرد، همه به اتفاق در باره‌ی واگذاری رهبری حزب به من، موافق بودند،. درست سه هفته پیش از برگزاری انتخابات، زمانی که به نظر می‌رسید همه چیز از دست رفته است، من آمادگی خود را اعلام کردم. من توقع هیچ پاداشی ندارم. اما می‌شنوم که دوستانم می‌گویند که من یک بازنده‌ام. آیا من چیزی از دست دادم؟ » این لحظات به یقین تلخ‌ترین لحظات زندگی پرز بودند.
سال‌های طلایی زندگی سیاسی پرز
پرز در سال ۱۹۵۹ به نمایندگی مجلس انتخاب شد. از دهه‌ی هفتاد اغلب به عنوان وزیر مشغول به کار بود. در سال ۱۹۸۴ و پس از آن، از سال ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۶ رئیس‌دولت بود. نقطه‌ی اوج زندگی سیاسی پرز سال‌های همکاری او با رابین، نخست‌وزیر به قتل رسیده‌ی اسرائیل در سال ۱۹۹۵، است.
این دو با همراهی یکدیگر به پیمان صلح اسلو با فلسطینی‌ها دست یافتند که این پیمان برای آنها و رئیس جمهور پیشین فلسطین، یاسر عرفات جایزه‌ی صلح نوبل را به ارمغان آورد. در سال ۱۹۹۵پرز بر سر گور رابین سوگند یاد کرد که روند مذاکرات صلح را ادامه دهد و گفت: « تو برای ما وصیت‌نامه‌ای به‌جای ننهادی، اما تو راه را به ما نشان دادی و درست همین راه را ما با عزم راسخ و اعتقاد ادامه خواهیم داد.»
حاضر جوابی سیاستمدار پرسابقه
پرز اکنون در مأموریت تازه‌ی خود، یک دوره‌ی هفت ساله را پیش رو دارد که مسلماً برای سیاست‌مدارای با این سن وسال وظیفه‌ی خطیری خواهد بود. اما پرز که در این میان ۸۳ سال از زندگی را پشت سر نهاده است دارای سرزندگی، تحرک و استقامتی است که در حقیقت برای سن او کمی غیر عادی می‌نماید. سایت خبری شبکه ۱ تلویزیون آلمان در باره‌ی پرز می‌نویسد، که او حتی در خواب هم می‌تواند در هر موضوع سیاسی مورد بحث، اظهار نظر کند. هنگامی که پرز به تازگی در یک مصاحبه‌ی تلویزیونی با یک شبکه‌ی عربی به خواب رفت، و پس از این‌که مصاحبه‌کننده او را بیدار کرد، خودش را تکان داد و هر چند آثار خستگی در صورت او نمایان بود اما بی‌‌درنگ، گفت: « برنامه‌ی اتمی ایران خیلی خطرناک است. بیشتر از همه برای خود ایران.»