پلیس بین‌المللی و مبارزه جهانی با بزهکاران
۱۳۸۶ آبان ۱۴, دوشنبه
وظیفه اصلی اینترپل (Interpol) مبادله اطلاعات میان پلیس در سطح بین‌المللی است. فرق نمی‌کند که به دنبال چه چیز یا چه کس بگردند – اشخاص، خودروها، گذرنامه یا اشیاء هنری – مشخصات همه چیز را می‌توان در بانک اطلاعاتی اینترپل یافت. افزون بر اینها اثر انگشت و اطلاعات ژنتیک (DANN) افراد را هم.
در سال ۱۹۱۴ بود که آلبرت اول، شاهزاده موناکو، به این فکر افتاد که مدارکی در سطح بین‌المللی جمع‌آوری بشود و کشورهای مختلف روندی را در هماهنگی با هم برای پیگرد و دستگیری مجرمان بکار گیرند. اما تازه ۳۰ سال بعد و پس از دو جنگ جهانی این فکر صورت عینی یافت. International Police، پلیس بین‌المللی، باختصار Interpol، آفریده شد. امروزه ۱۸۶ کشور عضو اینترپل هستند. بدین ترتیب پلیس بین‌المللی پس از سازمان ملل متحد بزرگترین سازمان بین‌المللی در جهان است.
هر کشور عضوی می‌تواند از خدمات اینترپل استفاده کند. تفاوتی نمی‌کند که موضوع بر سر کمک برای دستگیری مظنونی یا مجرمی باشد یا برای پیدا کردن فردی گمشده یا شناسایی هویت کسی که درگذشته است. در عرض ۲۴ ساعت نامه‌ای که در اصطلاح اعضای اینترپل به آن notice یا یادداشت می‌گویند بر صفحه تقریبا همه کامپیوترهای پلیس کشورهای مختلف در جهان ظاهر می‌شود. سال گذشته بیش از ۲۸۰۰ بار چنین یادداشتی برای یافتن افراد مجرم منتشر شد.
البته اینترپل نمی‌تواند در این مورد کاری کند که پلیسهای کشورهای گوناگون واقعا برای یافتن مجرمان فعال بشوند یا نه. اینترپل فقط می‌تواند اطلاعاتی را که دارد در اختیار آنها قرار دهد. باقی همه وظیفه پلیس هر کشور است. ماموران سرسخت اینترپلی که معمولا در فیلمهای پلیسی می‌بینیم که از قطب شمال تا قطب جنوب به دنبال مجرم می‌گردند، در واقعیت وجود ندارند.
با این همه اینترپل وظایف مهمی را بر عهده می‌گیرد و آن هم نه فقط در عرصه مبارزه با بزهکاران. برای نمونه هنگامی که بر اثر فاجعه تسونامی در جنوب شرقی آسیا حدود ۲۳ هزار نفر جان خود را از دست دادند، این اطلاعات اینترپل بود که شناسایی هویت اجساد را ممکن ساخت.
باستیان هارتیگ (Bastian Hartig)