پيشنهاد تشكيل يك سپاه اسلامى

�عى است كه جاى بسيارى براى ترديد و گمان باز ميگذارد.

طرح ايجاد يك سپاه اسلامى، طرحى است بسيار جالب و خوب. اما دشوارى كار آنگاه شروع ميشود كه آدمى از كليات رو به جزئيات امر آورده و بكوشد تا راه عملى ساختن اين طرح را ترسيم كند. بعنوان نمونه نخستين پرسشى كه در اين رابطه مطرح ميشود اين است كه نيروهاى اين سپاه اسلامى از كدامين كشورها ميبايست تامين گردند. بعنوان نمونه ملك عبدالله، پادشاه اردن هفته پيش در اين رابطه اعلام آمادگى كرده بود ولى عراق اين پيشنهاد را رد نموده بود. كشورهاى همسايه عراق نيز در گذشته بگونه اى جدى در تحولات سياسى اين كشور مداخله داشته اند و بى طرفى آنان مورد سئوال است.

دولت موقت عراق مخالفتى با كمك نظامى ديگران ندارد، اما اين كمك نظامى نميبايست از سوى كشورهاى همسايه باشد. در بين همسايگان عراق، تنها اين اردن است كه در دوران حيات ملك حسين مناسباتى كمابيش حسنه با دولت عراق داشته است. سوريه سالها از حيث استراتژيك و ايدئولوژيك با عراق درگير بوده و تنها متحد عربى جمهورى اسلامى ايران بوده است. اما عليرغم اين پيش زمينه هاى تاريخى علاوى در سفر خود به دمشق در جهت جلب نظر مساعد بشارالاسد تلاش ورزيده است.

عربستان سعودى نيز مدتهاست كه خواهان گسترش نفوذ وهابيگرى محافظه كارانه خود در عراق است، يعنى كشورى كه اكثريت شهروندانش را شيعيان تشكيل ميدهند. كويت نيز حمله سال ۱۹۹۱ عراق به آن كشور را فراموش نكرده است و ايران نيزسالها درگير جنگ با عراق بوده است و تركيه نيز همواره بخش كرد نشين شمال عراق را بمثابه منطقه نفوذ طبيعى خود نگريسته است. اين چنين است كه بايد پرسيد نيروهاى اين سپاه اسلامى از كدام كشورها بايد تامين گردد؟ اما همين كشورها نيز خواهان بازگشت آرامش به عراق هستند. اين در حالى است كه ديگر كشورهاى مسلمان جهان، خواه كشورهاى عربى و يا غير عربى، آنچنان ربط و بستگى با عراق ندارند. آنان نيز همچون بسيارى از كشورهاى اروپايى خواهان آن نيستند كه با حضور نظامى خود در عراق متهم به آن گردند كه به جنگ عراق مشروعيت بخشيده اند. از آن گذشته ميزان نفوذ اين كشورها بسيار محدود است و از تجربه لازمه نيز در تامين امنيت در عراق برخوردار نيستند.