چرا فقط بهترين ها؟
۱۳۸۴ تیر ۱۵, چهارشنبه
آيا جوانان در همه جاى دنيا، مثلا در كشورهاى پيشرفته اروپا هم بايد چنين مشقتى براى داشتن حق ادامه تحصيل بكشند؟ آيا هر دانش آموزى با سطح هوش و سواد معمولى نبايد به دانشگاه راه پيداكند؟ آيا يك تست چندساعته، هرچند هم كه با دقت و بر موازين علمى تهيه شده باشد ميتواند تعيين كند كه كداميك از يك و نيم ميليون نفر شركت كننده شايستگى نشستن در پشت ميز دانشگاه را دارد، يا آنكه كنكور سراسرى تنها نمايش ناتوانى حكومت ايران، چه در رژيم سابق و چه اكنون در ايجاد امكانات آموزشى براى همه است؟ براى يافتن پاسخ كافى است نگاهى بياندازيم به امكاناتى كه در كشورهاى پيشرفته براى دانش آموزان مهياست.
به عنوان مثال در آلمان هر دانش آموز كه دبيرستان را با موفقيت تمام كند، از حق درس خواندن در دانشگاه برخوردار ميشود. طبيعى است كه رشته هايى كه آينده بهترى را به لحاظ كارى وعده ميدهند، معدل بالاترى را نيز براى پذيرش ميطلبند. اما اين بدين معنا نيست كه تنها گروه كوچكى با بالاترين توان حق ورود به دانشگاه را داشته باشند. در اينجا همان طور كه در بالا نيز گفته شد، هر دانش آموز ميتواند به فراخور درسى كه خوانده و تلاشى كه كرده در يك رشته درسى دانشگاهى ثبت نام كند.
اين درحاليست كه جوانان در ايران به همراه خانواده هايشان از آغاز آخرين سال تحصيلى دبيرستان درگير اين رقابت سنگين و خرد كننده هستند. والدين حاضرند از شام شب خود هم بزنند تا مخارج انواع و اقسام كلاسهاى تقويتى، تست هاى آمادگى براى كنكور و غيره و غيره را بپردازند و پابه پاى فرزندان خود بيخوابى بكشند، بلكه كمكى به آينده فرزندانشان كرده باشند و شانس قبولى آنها را افزايش دهند.
آنچه در ايران سالهاست بر سيستم تحصيلى سايه افكنده يك بيعدالتى محض است كه جوانان بسيارى را پشت درهاى دانشگاه نگاه ميدارد. جوانانى كه قطعا درصد بزرگى از آنها توانايى فراگيرى تحصيلات عالى را دارند اما در رقابتى اين چنين فشرده فرصتى پيدا نميكنند وبى هيچ چشم اندازى رها ميشوند و بايد جاى محدودى را كه در دانشگاه ها باقيست به نفع فقط بهترين ها خالى كنند.
در اين ميان تنها شانسى كه براى دانشجويان ميماند درس خواندن با هزينه سرسام آور دانشگاه آزاد است كه پرداخت آن هم براى همه ميسر نيست و تازه آنهم كنكور خود را دارد.
برخوردارى از حق ادامه تحصيل، يكى از ابتدايى ترين مطالباتى كه جنبش جوانان بايد در سرلوحه خواستهاى خود قرار دهد. نداشتن چنين حقى، يكى از هزاران بى عدالتى است كه با سرنوشت بزرگترين و مهمترين بخش جامعه ما بازى ميكند.