کودکان و تربیت چندزبانه

از دید بسیاری از پدران و مادران، در عصر جهانی‌شدن، دانش زبانی اساس پیشرفت شغلی مناسب است. از دیدگاه روان‌شناسی رشد، یادگیری چند زبان در خردسالی مزیت‌های خاص خود را دارد. به عقیده‌ی نیکولا کوپلیکینچ، روانشناس و کارشناس ویژه‌ی فراگیری زبان، که فرزندان خود را به شیوه‌ی سه زبانه تربیت کرده است، کودکانی که به شیوه‌ی چندزبانه تربیت می‌شوند، در سال‌های آینده‌ی زندگی خود، زبان‌های خارجی را آسان‌تر فرا می‌گیرند؛ زیرا شمه‌ای از نظام نهفته در یک زبان را در ذهن دارند. علاوه بر این چنین افرادی قادرند در بزرگسالی، واقعیت‌ها را از زاویه‌ی دیگری بنگرند و در برخورد با زندگی روزمره به شیوه‌ای خلاقانه واکنش نشان ‌دهند.

به پدران و مادران توصیه می‌شود در آموختن چند زبان به کودک، زبانی را برگزینند که بیشترین تسلط را به آن دارند؛ چون در غیر این صورت نمی‌توانند آن را به خوبی به کودک بیاموزند. پیوند عاطفی با زبان نقش مهمی در یادگیری آن ایفا می‌کند. کودک باید بتواند با زبان مورد نظر پیوند عاطفی برقرار کند. بنابراین پدران و مادرانی که قصد دارند با انگیزه‌های روشنفکرانه کودکان خود را به شیوه‌ی چندزبانه تربیت کنند، ممکن است به موفقیت چندانی دست نیابند. موفقیت در درس‌های مدرسه نیز نمی‌تواند دلیلی کافی برای گرایش به آموزش چند زبان مختلف به کودک باشد.

توجه توجه: کودکان را نباید وادار به آموختن زبان کرد!

ارتباط با زبانی جدید نباید لزوماً از دوران نوزادی آغاز شود. این کار را می‌توان از دوران کودکستان نیز شروع کرد که طی آن کودک می‌تواند فراگیری دوزبانه را آغاز کند. از دید کارشناسان، باید تربیت چندزبانه را در زندگی روزمره جای داد و از از کاربرد صرف آموزش واژه به واژه و غیرزنده‌ی زبان در قالب پرسش و پاسخ خودداری کرد. زبان جدید باید برای کودک آن قدر تکرار شود تا او به آرامی آن را فراگیرد. نکته مهم ترتیب و نظام‌مندی این یادگیری برای کودک و والدین اوست. و از همه مهمتر، کودکان را نباید وادار به یادگیری چند زبان کرد. توقع بی‌جا از خردسالان و زیاده‌روی در روش‌های تربیت چندزبانه نیز سودمند نیست؛ زیرا در این صورت ممکن است فشار یادگیری و تجربه‌ی منفی در فراگیری زبانی خارجی، باعث بروز دشواری‌هایی در فرایند آموختن کودک شود.