۷ مه ۱۸۳۳: رقص‌های مجار و آثار سخت ماندگار
۱۳۹۵ اردیبهشت ۱۸, شنبه
پدرش نوازنده کنترباس و "کر بادی" یعنی همان "هورن" بود و هزینه زندگی را از راه نوازندگی در مجالس رقص و مهمانی درمی‌آورد.
یوهانس برامس (Johannes Brahms) هفت سال داشت که آموزش پیانو را شروع کرد و ۱۶ ساله بود که اولین اثر هنری خود، فانتزی برای یک والس مشهور را ساخت. از همان آغاز کار، پیانو را با چیره‌دستی بی‌مانندی می‌نواخت و بهترین آثارش را هم برای این ساز ساخته است. اما یکی از مشوقان بزرگ او ویلون‌نواز بنام زمان او ادوارد رمینی اهل مجارستان بود که برامس را با آواهای بومی کشورش آشنا کرد.
ثمره این آشنایی "رقص‌های مجار" یعنی محبوب‌ترین آثار برامس بود که او از ۲۵ سالگی به خلق آن‌ها همت گماشت. آهنگ‌های این قطعه‌های ۲۱ گانه چنان بلندآوازه شدند که گرچه فقط از موسیقی بومی مجاری الهام گرفته شده بودند، رفته‌رفته جزو موسیقی فولکلور آن سرزمین به شمار آمدند.
شخصیت دیگری که بر برامس و آثار او تاثیر ژرفی گذاشت، کلارا شومان پیانیست و آهنگ‌ساز بنام و همسر موسیقی‌دان مشهور آن زمان روبرت شومان بود.
برامس ۲۰ ساله شیفته کلارا بود و اگر آن دو هنرمند نامه‌نگاری‌های سال‌های ۱۸۵۴ـ۱۸۵۸ خود را نسوزانده بودند، بی‌گمان ما می‌توانستیم پس‌زمینه بسیاری از آثار دوران جوانی هردو ایشان را از میان آن سطرها بخوانیم، زیرا برامس چندین اثر خود را به تاثیر از کلارا شومان و برای او ساخته است.
یوهانس برامس را پیرو مکتب رومانتیسم می‌دانند. او هوادار موسیقی از گونه هدفمند بود به این معنی که آثارش همواره موضوع، حالت یا پدیده‌ای را در ذهن شنونده تداعی می‌کنند. برای نمونه در رقص‌های مجار، باید بتوان صحنه‌هایی از حالات روحی مردم این کشور را تداعی کرد.
آنچه گاه توفیق این هنرمند را به تعویق می‌انداخت، پیچیدگی‌های تکنیک نواختن آثار او بود. قطعه‌هایش را گاه چنان مشکل می‌شد نواخت که تنها خود او تمام و کمال از پس اجرای آن‌ها برمی‌آمد. آخرین کارهای او قطعه‌هایی کم و بیش کلیسایی هستند که او برای ارگ ساخته است. برامس که در طول عمر با کلیسا و ارباب آن کاملا بیگانه بود، یک سال پیش از مرگ به موسیقی مذهبی روی آورد.
یوهانس برامس در ۶۳ سالگی در وین پایتخت اتریش درگذشت.