خانواده زندانیان سیاسی: اعضای خبرگان از زندان‌ها بازدید کنند
۱۳۸۹ شهریور ۲۴, چهارشنبه
خانواده‌های جمعی از زندانیان سیاسی در آخرین نامه‌ی سرگشاده‌ی خود که در وبسایت‌های هوادار «جنبش سبز» انتشار یافته نوشته‌اند، بستگان دربند آنها «قربانیان مظلوم کودتای نظامی هستند». آنها پرسیده‌اند «تا کی باید تاوان ندانم‌کاری مسئولان و ضعف و اهمال قوه قضائیه را بپردازند.»
هم‌اکنون دهها روزنامه‌نگار، روشنفکر و فعال سیاسی و مدنی در زندان‌های تهران و کرج و برخی شهرستان‌ها در بازداشت هستند که قریب به اتفاق آنها در حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته بازداشت شده‌اند. شماری از این زندانیان در همان ساعات نخستین پس از پایان انتخابات بازداشت و زندانی شده‌اند و هیچگونه ارتباطی با حوادث رخ‌داده پس از انتخابات نداشته‌اند.
شماری از این زندانیان از جمله صفایی فراهانی و عیسی سحرخیز در وضعیت جسمی وخیمی به‌سر می‌برند و خانواده‌هایشان نگران سلامتی آنها هستند. برخی از آنها برای مدتی آزاد شده بودند، اما دوباره به زندان فراخوانده شدند. محمد نوری‌زاد، کیوان صمیمی، بهمن احمدی امویی و هفت تن از اعضای برجسته‌ی جبهه مشارکت از جمله‌‌ی این افراد هستند.
«حقوق زندانیان سیاسی ضایع می‌شود»
خانواده‌های زندانیان سیاسی در نامه‌ی خود نوشته‌اند، «زنان و مردان سبز ستبر ما پس از یک سال و سه ماه در زندان‌های اوین و رجایی شهر و دیگر زندان‌های با نام و بی‌نام ماندند تا ثابت شود در جمهوری اسلامی زندانی سیاسی هست و به رسمیت شناخته نمی‌شود و چون به رسمیت شناخته نمی‌شود حقوق خودش و خانواده‌اش ضایع می‌شود.»
در ماه‌های اخیر شرایط ملاقات‌ها، دیدار با خانواده‌ها و استفاده از تلفن نیز برای زندانیان دشوار شده و از محل نگهداری برخی از آنان خبری در دست نیست. خانواده‌های زندانیان سیاسی می‌گویند، برخی از این زندانیان مانند عیسی سحرخیز نیازمند درمان هستند اما از مسئولان زندان‌ها از اقدام در این باره سر باز می‌زنند.
خانواده‌های جمعی از زندانیان سیاسی در نامه‌ی خود درباره شرایط سختی که «زندانی سیاسی» در زندان‌های ایران دارد، نوشته‌اند: «زندانی سیاسی امروز وضعیت بهداشتی و خوراک و امکانات رفاهی و غیره بسیار محدودتر از زندانیان عادی دارد و نهایت بی‌حرمتی و رفتارهای تحقیرآمیز با او و خانواده‌اش روا داشته می‌شود. برای بسیاری از آنان مرخصی حرام می‌شود. آزادی مشروط و دیگر امتیازات بی‌معنا می‌شود. صفایی‌ها جانشان به مخاطره می‌افتد، تاج‌زاده‌ها و نوری‌زادها بیش از یک ماه در قرنطینه می‌مانند، کرمی‌ها را به جرم افشای جنایات کودتاگران و شکنجه‌ها و ناروایی که با او داشته‌اند، از معالجات ضروری بازمی‌دارند و انتقال به بیمارستان را برای تحقیر او با دستبند و پابند، میسر می‌دانند.»
چرا خبرگان سری به زندان‌ها نزنند؟
خانواده‌های زندانیان سیاسی در ادامه‌ی نامه‌ی خود خطاب به نمایندگان مجلس خبرگان نوشته‌اند: «حالا که نه نمایندگان واقعی مردم در خانه ملت و نه نمایندگان شورای شهر و نه نمایندگان احزاب و نه نمایندگان رسانه‌های مستقل و نه نمایندگان ما خانواده‌های مظلوم، راهی به زندان‌های جمهوری اسلامی ندارند، چرا شما در حاشیه این اجلاس بزرگ از باب توجه به مظلومان سری به این عزت‌کده که امروز جایگاه نخبگان واقعی کشور است، نزنید و از نزدیک با کسانی که صرفا به دلیل مخالف بودن و معترض بودن و منتقد بودن دربندند، گفتگو نکنید؟»
مجلس خبرگان در حال حاضر اجلاس نوبتی دارد. دستور کار و مباحث آن معمولا غیرعلنی و دور از دسترسی رسانه‌هاست. خانواده‌های زندانیان سیاسی خطاب به نمانیدگان مجلس خبرگان نوشته‌اند: «فرزندان ما می‌خواهند بدانند این بازی کثیف که مشتی کودتاگر قدرت‌طلب خشونت‌پیشه آغاز کرده‌اند، تا کی ادامه دارد و حالا که تمام سال‌های کودکی‌شان از آغوش گرم پدر و نوازش‌های پدرانه به دلیل خدمت محروم مانده‌اند، جوانی‌شان را به چه بهایی باید دور از پدر سپری کنند؟ و ما می‌پرسیم که ما و یاران همراه و فرزندان دربند ما تا کی باید تاوان ندانم‌کاری مسئولان و ضعف و اهمال قوه قضائیه را بپردازند. این قصه کی تمام می‌شود آیا هنوز زمان رسیدگی به شکایت از کودتاگران فرا نرسیده است؟ آیا خدای ناکرده این قوه قضائیه و این دادستان و این مجموعه که باید داد مظلوم بستاند همگی در خدمت کودتاگران هستند؟»
MM/DK