رونالدو، "پدیده"ی عالم فوتبال

نخستین بار در سال ۱۹۹۴ بود که رونالدو عنوان‌های خبری رسانه‌های ورزشی جهان را به خود اختصاص داد. رونالدوی ۱۷ ساله به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قدم به رقابت‌های جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا گذاشت و اگر چه حتی یک ثانیه نیز در بازی‌های تیمش در این مسابقات در زمین بازی نکرد، اما دست کم طعم خوش قهرمانی را چشید.

رونالدو که در سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ دو بار پیاپی از سوی فیفا به عنوان بهترین بازیکن جهان برگزیده شده بود، در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه این فرصت را داشت که قابلیت‌های خود را به نمایش گذارد و نقشی بزرگ در دفاع برزیل از عنوان قهرمانی جهان ایفا کند. اما آسیب‌دیدگی‌های پی‌درپی، به ویژه از ناحیه‌ی زانو، سبب شد که این "پدیده"ی بزرگ فوتبال نتواند آن‌طور که باید و شاید بدرخشد.

برزیلی‌ها او را علیرغم نبودن در شرایط بدنی مطلوب، در فینال جام جهانی ۹۸ فرانسه برای رویارویی با میزبان بازی‌ها روانه‌ی میدان کردند، اما برزیل در پی درخشش زیدان، ستاره‌ی فرانسوی‌ها ۳ بر صفر به زانو درآمد و رونالدو و یارانش تنها به عنوان نایب‌قهرمانی بسنده کردند.

درخشش در آسمان اروپا

رونالدو در روز ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۶ در "ریو دو ژانیرو"، پایتخت برزیل، به دنیا آمد. نام کامل او «نازاریو دِ لیما رونالدو لوئیز» است. وی فعالیت حرفه‌ای خود را در سال ۱۹۹۳ در باشگاه‌ بزریلی «کروزیرو بلا هوریزونته» آغاز کرد و با توجه به استعداد فوق‌العاده‌اش به سرعت جذب فوتبال باشگاهی اروپا شد.

علیرغم آن‌که باشگاه‌های پرآوازه‌ای چون آ.ث. میلان و یوونتوس تورین در تلاش شکار رونالدو بودند، این باشگاه هلند‌ی آیندهووِن بود که توانست این ستاره‌ی جوان را در ازای پرداخت مبلغ ۵/ ۹ میلیون مارک آلمان (حدود ۴ و نیم میلیون یورو) به خدمت خود درآورد. رونالدو در بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶ در ۵۷ بازی‌ای که برای این تیم هلندی انجام داد، ۵۴ گل به ثمر رساند. درخشش او در لیگ هلند، رقابت باشگاه‌های بزرگ اروپا را برای جذب او برانگیخت.

دومین ایستگاه باشگاهی رونالدو در اروپا، باشگاه صاحب‌نام اف.ث. بارسلونا بود که با پرداخت ۳۰ میلیون مارک آلمان (حدود ۱۵ میلیون یورو) گوی سبقت را از رقبا ربود و این ستاره‌ی برزیلی را در صف مهاجمان خود قرار داد. رونالدو اگر چه تنها یک سال بیشتر در خدمت بارسلونا نبود، اما موفقیت‌های زیادی به دست آورد که از آن جمله است، کسب عنوان بهترین گلزن لیگ اسپانیا با ۳۴ گل، عنوان قهرمانی جام جامداران در سال ۱۹۹۷ و انتخاب دوباره به عنوان بهترین فوتبالیست جهان.

دوران تلخ مصدومیت

در سال ۱۹۹۷ تیم ایتالیایی اینتر میلان برای پایان‌دادن به سلطه‌ی دو تیم یوونتوس تورین و آ.ث. میلان در رقابت‌های باشگاهی، در پی تقویت خود برآمد. یکی از گام‌های اینتر میلان در این راه شکار رونالدو با پرداخت ۵۰ میلیون مارک آلمان (حدود ۲۵ میلیون یورو) به بارسلونا بود. نخستین فصل رونالدو در خدمت اینتر با کسب نایب‌قهرمانی لیگ ایتالیا پایان یافت.

در فصل بعد، رونالدو دچار مصدومیت‌های کوچک، اما پی‌درپی شد، به‌طوری که باشگاه اینتر میلان آن فصل را با کسب مقام هشتم در لیگ دسته اول ایتالیا به پایان برد. گذشت زمان هم نتوانست زخم‌های رونالدو را بهبود بخشد و او در سال ۱۹۹۹ بار دیگر و این بار با شدت بیشتر از ناحیه‌ی زانو آسیب دید. چهار ماه پس از این مصدومیت او دوباره قدم به میدان گذاشت، اما پس از ۶ دقیقه بازی زمین را ترک گفت و بستری گردید.

رونالدو در تک‌فصل ۱۹۹۷- ۱۹۹۶ که در خدمت بارسلونا بود، ۳۷ بازی انجام داد و ۳۴ گل به ثمر رساند. در فعالیت ۵ ساله‌اش در باشگاه اینتر میلان (۱۹۹۷ تا ۲۰۰۲) اما تنها ۶۸ بار در میدان حضور یافت و ۴۹ گل وارد دروازه‌ی حریفان کرد.

فتح قله‌‌ی فوتبال

سال ۲۰۰۲ نقطه‌ی عطفی در فعالیت‌های حرفه‌ای رونالدو محسوب می‌شود. وی پس از استراحت و بهبودی کامل به همراه تیم ملی فوتبال برزیل قدم به پیکارهای جام جهانی ۲۰۰۲ در کره‌ی جنوبی و ژاپن گذاشت و با پیروزی بر تیم ملی فوتبال آلمان در بازی فینال، به آروزی بزرگ خود، یعنی کسب عنوان قهرمانی جهان رسید.

رونالدو در آن دوره با زدن هشت گل (از جمله دو گل در بازی نهایی در برابر آلمان) آقای گل بازی‌ها شد و همچنین توانست عنوان بهترین فوتبالیست سال اروپا و جهان را به دست آورد.

تولد دوباره او در تیم ملی فوتبال برزیل همراه بود با بازگشت درخشان او به پیکارهای باشگاهی در اروپا. مسئولان باشگاه پرآوازه‌ی رئال مادرید که در سال ۲۰۰۰ لوئیز فیگو (ملی‌پوش پرتغال) و در سال ۲۰۰۱، زینه‌دین زیدان (ملی‌پوش فرانسه) را به خدمت خود در آورده بودند، با شکار رونالدو در سال ۲۰۰۲ در ازای پرداخت ۴۵ میلیون یورو، توانستند تیم "کهکشانی‌های" خود را تکمیل کنند.

رونالدو در بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷ در خدمت رئال مادرید بود، در ۱۲۷ بازی برای ۸۳ گل به ثمر رساند و موفقیت‌های بزرگی را با این تیم جشن گرفت. البته رونالدو از فصل ۲۰۰۶ - ۲۰۰۷ به بعد نقش مهمی در بازی رئال بازی نکرد و مسئولان این باشگاه تصمیم به فروش او گرفتند. آخرین ایستگاه باشگاهی رونالدو در اروپا، تیم آ.ث. میلان ایتالیا بود.

آخرین جام جهانی

رونالدو در سال ۲۰۰۶ نیز تیم ملی کشورش را برای حضور در جام جهانی آلمان همراهی کرد، اما موفقیت چندانی به دست نیاورد. برزیلی‌ها در مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی در توفان زیدان و یارانش غرق شدند و این رقابت‌ها را وداع گفتند. در این بازی بود که رونالدو برای آخرین بار پیراهن تیم ملی فوتبال کشورش را بر تن کرد.

رونالدو علیرغم مصدومیت‌ها و مشکلات مختلف‌، همواره مهاجمی خطرناک محسوب می‌شده. ماریو زاگالو، سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال برزیل معتقد است: «اگر رونالد تنها ۷۰ درصد از توانش را هم به نمایش بگذارد، باز هم در صف خطرناکترین مهاجمان جهان قرار دارد.»

"پدیده" مجموعا ۹۷ بار با پیراهن تیم ملی فوتبال برزیل در میدان حضور یافت و ۶۲ گل نیز برای کشورش به ثمر رساند.