УНИФИЛ не може да го реши проблемот

Кога во 1978 година беа договорени “Трупи на ОН за Либан“ – УНИФИЛ, по само три дена првите сини шлемови пристигнаа на лице место. Од првично 4 500 војници, трупите беа проширени на 8 илјади, но денеска во силите служат само две илјади војници од осум земји. Недоволно, оцени Советот за безбедност на ОН во резолуцијата 1701 од пред една недела. Зашто УНИФИЛ треба да и помогне на либанската армија да го воспостави повторно авторитетот на централната влада во Јужен Либан. Тоа е првичниот мандат на сините шлемови. И, за тоа да успее, предвидени се 15 илјади сини шлемови плус 15 илјади либански војници.

Една недела по донесувањето на резолуцијата на ОН, јасно е дека подготвеноста за ставање на располагање на 15 илјади војници не е многу голема. Особено разочарува Франција, зашто наместо очекуваните две илјади, таа нуди само двеста војници. Италија, по првичната подготвеност, сега е исто така воздржана. А, во Германија е разјаснето – нема испраќање копнени трупи, туку патроли на морнарицата, санитетски брод, логистика и можеби гранични контроли во Источен Либан.

Причините за воздржаноста на Германија лежат делумно во германско-еврејското минато, колебањето на останатите Европејци, меѓутоа, има цврсти воени причини. Јасност за точниот мандат на идните УНИФИЛ трупи сакаат особено Париз и Рим. Доколку, имено, се остане на подобри контролни дејности, со право на самоодбрана во случај на напад, тогаш овие сили ќе останат безуспешни како и досега. Доколку, пак, се предвиди разоружување на вооружените групи во регионот, а тоа во прва линија е Хезболах, и тоа ако е потребно и со сила, тогаш е потребен навистина робустен мандат, за кој што во последно време се зборува толку многу.

Останува прашањето – дали и како УНИФИЛ воопшто сака да го разоружа Хезболах. Тоа премногу лесно би можело да се претвори во отворени борби, а никој од потенцијалните испраќачи на мировни сили очигледно нема интерес за ваква конфронтација. Токму сега се виде дека Израел во такво нешто не успеа. А, се знае и дека либанската армија тоа не го може и можеби и не го сака.

Но, Европејците беа поттикнувачката сила за оваа резолуција на ОН, и ако сега се оди според принципот “Испери ми го крзното, но немој да ме намокриш“, тогаш тоа на извесен начин е за срамота. И тоа уште повеќе што се повикува и на ангажман на муслимански држави. Тие, пред се Индонезија, се пријавија веднаш,но не беа третирани баш како неутрални. Кога сега Европејците ги изнесуваат своите во некоја мерка и разбирливи оградувања, тогаш тие се одеднаш повторно доволно добри.

Како и да биде составен УНИФИЛ – трупите не можат да го решат проблемот на Јужен Либан и на Хезболах. За тоа е потребно внатре-либанско регулирање на работите, кое досега беше невозможно.