Караткевіч як веліч эпохі
28 июля 2008 г.
“Дзікае паляванне Караля Стаха”, “Чорны замак Альшанскі”, “Каласы пад сярпом тваім”… Гэтыя ды шматлікія іншыя творы Уладзіміра Караткевіча вядомыя многім як беларусам, гэтак і прыхільнікам творчасці Майстра ў замежжы. Многія з гэтых твораў Караткевіча, які зусім не быў аблашчаны савецкай уладай, нават у тыя складаныя часы былі экранізаваныя і палюбіліся гледачу.
Караткевіч – гэта цэлая эпоха
“Уладзімір Караткевіч і нацыянальная ідэя, Беларусь і ўсё, што звязана з нацыянальнай культурай, адраджэннем, - гэта паняткі непадзельныя, - адзначыў намеснік старшыні мастацкай суполкі “Пагоня” Мікола Купава. – Ён сваёй творчасцю даў магутны штуршок розным іншым творцам, як кампазітарам, стваральнікам кіно, іншым відам мастацтва. Уладзімір Караткевіч – гэта цэлая эпоха”.
“Ён верыў у Беларусь, верыў, што яна абудзіцца, устане да новага жыцця, і працаваў для гэтага, - адзначыў Арсен Ліс, які быў рэдактарам першай кнігі Караткевіча “Матчына душа”. – Сваімі гістарычнымі раманамі, аповесцямі, у сваёй паэзіі, у якой ён таксама быў беспадобны, нават сусветную, культуру, помнікі культуры ён асэнсоўваў у беларускім кантэксце, кантэксце рэалій нашага жыцця. Я думаю, што сёння маладыя пакаленні вучацца на яго творчасці годнасці, дастойным адносінам да сваёй радзімы, да свайго народа”.
І гэтак многа ведае, каб жыць…
Сябра пісьменніка, старшыня Міжнароднай федэрацыі беларусістаў прафесар Адам Мальдзіс адзначыў, што і зараз улады не заўжды годна ставяцца да памяці слыннага сына Беларусі:
“Вельмі дрэнна, што з таго месца, дзе стаяла хата Караткевічаў, дзе ён нарадзіўся, у іншае месца перанесены помнік. Яго сябры пераконвалі аршанскія ўлады, што паколькі там будзе дзіцячы парк, то назваць гэты парк паркам імя Караткевіча, і тады гэты помнік арганічна ўпішацца ў гэты дзіцячы парк. Але нас па розных прычынах не паслухалі”.
Пры канцы ўрачыстае вечарыны сябры “Моладзі БНФ” усклалі на магілу Уладзіміра Караткевіча снапок каласоў з бел-чырвона-белай стужкай, а паэт Уладзімір Някляеў прачытаў прысвечаны Караткевічу верш “Хадок”, які завяршаецца радкамі:
Ідзе хадок. Над ім дажджыць, сняжыць,
Яму не выйсці з гэтай кругаверці...
Ён ведае так мала, каб памерці,
І гэтак многа ведае, каб жыць.