Ceremoni lamtumire për Vulfin, për fat të mirë

Ndoshta ka qenë një marifet i fshehtë për hakmarrje i Kristian Vulfit, që në ceremoninë e lamtumirës dëshiroi katër pjesë muzikore në vend të tri pjesëve si zakonisht. Por të vëzhguar se si edhe këtu kritikët merakosen, se si ai edhe këtu kërkon përfitimin ai e vogël. Dhe se si ata në këtë mënyrë zbulojnë vetë shpirtvogëlsinë e tyre

Diskutimi i fundit nëse Wulffit i takonte t'i bëhej ceremonia e madhe e lamtumirës kishte diçka të padenjë, jo më pak se vetë sjellja e Wulffit, që çoi në dorëheqjen e tij. Wulf postit të presidentit, nga i cili u pushtua me ceremoni, nuk i kishte lënë asgjë mangut. Po të kishte patur diçka, ajo do të kishte dalë në dritë, nga kërkimet me lupë të gabimeve në këto tre muajt e fundit.

Të gjitha akuzat kundër Wulfit kanë të bëjnë me periudhën, kur ai ka qenë kryeministër i landit të Saksonisë së Poshtme. Ajo, që mund ta prekë Vulfin, është se paraardhësi i tij në detyrë Gerhard Schrëder, nuk ka patur lidhje me pak të afërta me patronët se pasur se Vulfi, dhe i hyrë nga kjo gjemb në këmbë. Kur "shoku i bosëve" Schrëder u largua nga detyra e kancelarit, askush nuk e vuri atë në diskutim. As pensioni i majmë, me gjithë zyrën dhe makinën, nuk ia vuri njëri në diskutim, ashtu si edhe as Helmut Kohlit megjithë aferën e donacioneve në partinë e tij CDU.

Por një dallim ka ndërmjet Vulfit dhe Shrëderit: Për shkak të akuzave të shumta prokuroria zhvillon ende hetime kundër tij. Megjithatë shumica e hetimeve të prokurorisë nuk përfundojnë me ngrijte padie dhe shumë padi përfundojnë me shpalljen e pafajësisë. E pastaj? Mos vollë ceremonia festive për largimin e Vulfit, do të duhej të përsëritej pas disa vitesh?

Jo, është mirë që Christian Vulfit tani, para zgjedhjes së pasardhësit të tij, iu bë ceremonia dinjitoze e largimit, megjithë përpjekjet në selitë e partive dhe në zyrat e redaktorëve për ta penguar dhe me gjithë zhurmën e madhe pas perdeve.

Autor: Peter Stützle
Redaktoi: Angelina Verbica