Ko su američki specijalci i šta uglavnom rade?

Nevidljivi i nepobedivi – to je bio imidž američkih specijalnih snaga sve do neuspelog oslobađanja talaca iz američke ambasade u Teheranu u aprilu 1980. godine koje je tadašnjeg predsednika Džimija Kartera koštalo političke karijere. Istovremeno, različite specijalne jedinice kao rendžersi, delta, morski orlovi ili zelene beretke stavljene su pod jedinstvenu komandu čije je sedište u Tampi, u Floridi.

Direktni i indirektno ratovanje

Ministar odbrane Robert Gejts sada je proširio polje delovanja – u nadležnosti tih snaga je i takozvano indirektno ratovanje: obuka oružanih snaga savezničkih zemalja, pružanje humanitarne pomoći, uspostavljanje civilne uprave u područjima koja se smatraju žarištima terorizma.

Snage za specijalne operacije, SOF, prema procenama imaju oko 50 hiljada ljudi i budžet od sedam milijardi dolara. Pukovnik Hans Buš kaže: "Razlozi koji su doveli do stvaranja jedinica komandosa i dalje su aktuelni – i ubuduće imaćemo posla sa neregularnim operacijama“.

Rambo metode više ne prolaze

Pod tim se podrazumeva borba protiv često nevidljivog neprijatelja koji operiše sa malim jedinicama, kreće u iznenadne napade, koristi eksplozivne naprave sa daljinskom komadom i ne preza od civilnih žrtava. Protiv takvog neprijatelja ne može se boriti "Rambo metodama“. Istina, potrebni su mišići, ali je važnija glava, kaže Buš:

"To je posao za lukave. Naravno, moraju i fizički biti spremni – često delujemo bez podrške i sami nosimo svu opremu. Međutim, pripadnici elitnih jedinica ne mogu se porediti sa filmskim junacima – oni su fit, ali pre svega vrlo inteligentni“.

"Uspešan" razboj situacije u Iraku

Biraju se iz konvencionalnih jedinica, prolaze oštru selekciju i obuka traje godinama pre nego što su spremni za borbu. A i u specijalnim snagama sila je poslednje sredstvo i pukovnik Buš kaže:

"Borbe sa pobunjenicima nisu novina za nas i pokazali smo da smo uspešni. Razvoj situacije u Iraku to i dokazuje“.