Tahir Lušić - Slikarstvo sa velikim S

Medjutim, period koji je sa pocetkom devedestih kulminirao raspadom zemlje i gradjanskim ratom ostace upamcen i po veoma zivoj kulturnoj sceni koja je, cini se tada poslednji put, bila na istoj talasnoj duzini sa modernim svetskim kretanjima.

Jedan od zacetnika i pokretaca tog burnog umetnickog vremena je i slikar Tahir Lusic koji poslednjih 15-ak godina zivi i radi u Dizeldorfu.

Tahir Lušic je rodjen 1949 godine u Rijeci. Rano detinjstvo provodi na ostrvu Rogoznica, da bi osnovno i srednje obrazovanje zavrsio u Dubrovniku, odnosno u Splitu.

1968.godine dolazi na studije u Beograd gde upisuje i zavrsava arhitekturu.

Medjutim, kako ne nalazi profesionalno zadovoljstvo u pozivu arhitekte, polovinom 70-ih ukljucuje se u zivu umetnicku scenu koja se formirala oko studentskog kulturnog centra, baveci se fotografijom, crtezom i teorijskim radom. Do ozbiljnijih veza sa slikarstvom dolazi krajem sedamdesetih godina:

„–U to vrijeme u Beogradu vladala je jedna rigidna struja koja je povlacila umjetnost prema jednoj strogoj konceptuali, gdje je sve bilo definirano na A-4 format i covjek se od toga nije mogao maknuti.Ma bilo je veselo, cijela ta prica i strasno je brzo sve krenulo. „

1980 godine sa buducom suprugom Nadom Alavanjom i Vladom Nikolicem osniva udruzenje Alter Imago koje ce oko sebe kasnije okupiti oko dvadesetak umetnika svih profila a iste godine ima i prvu zvanicnu izlozbu u studentskom kulturnom centru.

Secanja na to vreme su jos uvek izuzetno ziva:

- „Mi smo imali , u osmoj deceniji, jednu situaciju koju bih ja nazvao kontraskom. Naime, masa ljudi koji su startali sa interesom za sedmu deceniju i za konceptualnu umjetnost cvrsto je stajala na tim polazistima. Cim su se pojavile nove stvari oni su napravili tzv. “Doppel deckung” i pored njih se nije moglo proci.Oni su sa svim srcem mrzili to sto se dogadja. Nama su iz Zagreba rekli da je slikanje u osmoj deceniji reakcionarno sto predstavlja tipicni skuceni politicki rjecnik. A, jedino sto smo mi htjeli je da pisemo slikarstvo sa velikim S.

- Mi smo 1982. godine sa Bijenalom u Parizu prvi put izasli vani. Onda su uslijedile velike kolektivne izlozbe kao sto je izlozba crteza i grafike u Kopru. Kasnije je pravljena izlozba mlada jugoslovenska umjetnost mada su neki vec bili na granici starosti.To je izgleda bilo popularno kod nas, uvijek su predsjednici omladine imali preko 50 godina…

- Mi smo zasita tvorili jednu scenu i puno je ljudi je naucilo na onome sta smo mi radili. Mi smo uveli dosta stvari izvana, dosta casopisa smo organizirali. Ja licno sam organizirao ili suorganizirao tri casopisa. To mi je bio posebni trip. Volim papir…“

Bogatu kulturnu scenu politicka nestabilnost i pocetak rata bacaju u drugi plan, pa Tahir krajem ´91 dolazi u Nemacku. O uzrocima raspada zemlje i prvim danima u Nemackoj kaze:

- „Od seste decenije pa naovamo, dakle u periodu moderne Jugolsavije, preovladala je jedna fundamentalno primitivna struja. To nije prica o onom tzv. „Novom primitivizmu“ koji je bio sala, vec se radi o temeljnom primitivizmu koji je zaista agresivan i to smo zaista i vidjeli sta se sve podogadjalo kod nas kasnije…

- Ma, naravno da sam ja bio izludjen zato sto mi se cijeli svijet spakirao u jedan kufer i mapu koju sam nosio sa sobom. Ali, srecom, sve je relativno brzo proslo. Drama dobivanja papira je zavrsena za svega par mjeseci da bi ubrzo dobio i atelje od grada na sto kolege Nijemci cekaju po sest-sedam godina. Osjecao sam se superiorno…”

Tokom devedesetih uspostavlja saradnju sa monogim galerijama od kojih su najpoznatije galerija Hoffman i Welt u Dizeldorfu.

Sebe je i privatno i profesionalno pronasao u Nemackoj. Zadovoljan je sa onim sto je postigao a na pitanje o eventualnom povratku kuci i samom pogledu na novonastale balkanske zemlje sa dosta rezignacije kaze:

- „Tolika je disperzija da se ne zna, ni u kulturnom ni civilizacijskom smislu, ko je kome opozicija i zasto, tako da bilo kakav povratak nema smisla. Jedino covjek kad se raspilavi, kad bude star i bolestan i pod starost postane religiozan pa mu postane vazna lokalna crkva ili ne znam sta…ko zna sta covjeku moze sunuti u glavu…“