Poput kolega u čitavom svijetu, i najviši rumunski političari svakog jutra dobijaju izvještaj o najznačajnijim stvarima koje je o njima objavila svjetska štampa. Toliko poražavajućih stvari o sebi mogu pročitati još samo Donald Tramp i venecuelanski autokrata Nikolas Maduro.
Samo, ništa od toga se ne lijepi za njih, kao da su od teflona. Šef vladajuće Socijaldemokratske stranke (PSD) Liviu Dragnea sa pokeraškim izrazom lica prelazi preko opšteg ogorčenja koje izaziva. To što je bio osuđen zbog lažiranja izbornih rezultata i podsticanja na zloupotrebu službenog položaja koštalo ga je šanse da postane šef vlade. Ali ga nije koštalo moći.
To što u inostranstvu i kod kuće premijerku Vioricu Dančilu vide kao njegovu marionetu isto tako malo može da ga izvede iz takta kao i stalni napadi predsjednika države Klausa Johanisa.
Poslije impozantne pobjede njegove Socijaldemokratske stranke, on je uporno – i na kraju uspješno – sjekao granu na kojoj je sjedila hrabra šefica agencije za borbu protiv korupcije. Otada njegova partija nastoji da intervencijama, sumnjivim amnestijama i imenovanjima sudije skloni iz opasne zone svoje korumpirane lokalne funkcionere. Jedna banda koja bježi od policije.
Dragnea ne troši mnogo energije na pokušaje da prikrije svoje namjere. A i zašto bi? Kada je riječ o korupciji, njegova stranka više ni nema ugled koji bi mogla da izgubi. Adrijan Nastase, bivši šef stranke i premijer, završio je u zatvoru. Svi znaju da „baroni" – kako se često naziva socijaldemokratsko stranačko plemstvo u provinciji – čvrsto drže u rukama Istok i Jug zemlje.
Dragnea i njegova stranka se nisu obazirali ni na višesedmične protestima stotina hiljada Rumuna prije dvije godine, baš kao i kritikama i opomenama iz Brisela, a nisu ih poremetili ni mnogi koji su u posljednje vrijeme napustili stranku. Za mnoge članove stranke, drskost rukovodstva je postala prevelika.
No, glupo je i to što Dragnea i njegova partija imaju uspjeha. Nijedna zemlja u regionu se nije tako brzo i dobro oporavila od finansijske krize od prije deset godina kao Rumunija. Plate rastu, nezaposlenost je niska, između ostalog i zahvaljujući kontinuiranom iseljavanju. Formirao se srednji sloj. Ulice su postale bolje, baš kao i željeznice. Školski sistem i zdravstvo (koje je inače teško pogođeno odlivom mozgova), ponovo su stali na noge.
Nisu zaboravljena, iako su prošla, vremena kada su sa uvođenjem strogog režima štednje 2010. desetine hiljada državnih službenika izgubila radna mjesta, kada je zbog poreza na višak vrijednosti preko noći sve poskupilo za pet odsto, kada su zatvorene desetina bolnica, a četvrtina ljekara je napustila zemlju.
Neoliberalnim radikalnim terapijama kao u vrijeme bivšeg predsjednika Trajana Baseskua u Rumuniji više ne može da se pobjedi na izborima. Pri tome rumunske Socijaldemokrate ne vladaju socijalistički. Moć sindikata je tiho skresana. Partija vlada čvrstom rukom i ka spolja i u sopstvenim redovima; onaj ko povredi lojalnost – leti napolje.
Po upravnoj strukturi, rumunska socijaldemokratija se razlikuje od sestrinskih stranaka u ostatku Evrope. Ali i po svom uspjehu. Sa više od pola miliona članova, ona je među najvećim strankama u čitavoj Evropi. Njene izborne rezultate – posljednji je iznosio 46 odsto glasova – sanjaju mnogi širom kontinenta.
Pri tome rumunske socijaldemokrate ne klize ka desničarskom populizmu, kao što se to desilo sa njihovim slovačkim drugovima. U njihovim redovima nisu samo korumpirani baroni, već i mnogi angažovani političari koji zaista žele da učine nešto za svoju zemlju. U poslaničkom klubu se nalaze i neki sasvim kredibilni zastupnici građanskih prava i interesa manjina.
Samo, programi i koncepti – to nije sve u PDS. Ona je mašina vlasti. Ubjeđenja, vrijednosti i stavovi – to nije njen svijet; ona nije skrojena za pluralistički sistem. Ona može lijevo, može i desno. Ona na klavijaturi nacionalizma ne svira lošije od Orbanovog Fidesa u susjednoj Mađarskoj, samo što joj nije potrebno da se tim sviranjem razmeće. No, kada je to oportuno, on ne preza od mobilisanja protiv mađarske manjine u državi, protiv predsjednika države koji je njemačkog porijekla ili protiv navodno arogantnih „briselskih birokrata".
A mješavina samodovoljnosti i indiferentnosti se može objasniti istorijom. Ni Komunistička partija, iz koje je proistekla, nije bila ni lijevo ni desno. Ona je jednostavno bila vlast. „Front nacionalnog spasa" koji je vladao u Rumuniji poslije pada Čaušeskuovog režima još je vidio sebe kao neku vrstu avangarde naroda koja treba da objedini sve suprotnosti.
Nikome nije smetalo to što su se vodeće glave starog režima poslije 1990. odjednom ispostavile kao fašisti. Bar su bili dobri kao koalicioni partneri. Naposljetku, stranka se nikada nije suočila sa komunizmom, koji je u Rumuniji imao desničarsko, nacionalističko i socijalno-konzervativno lice.
Van Rumunije, recept uspjeha PSD nije primjenjiv. Ta partija ne izvlači nikakve pouke, pogotovo one koje stižu od sve slabijih sestrinskih stranaka u Zapadnoj Evropi, koje sve više gube identitet.
A i evropske Socijaldemokrate bi morale da se suoče sa nekim stvarima. One su u prošlosti decenijama odbacivale svaku saradnju sa njemačkom strankom Lijevih zbog njenih korijena u istočnonjemačkoj diktaturi, dok im je istovremeno bilo sasvim normalno da u Evropskom parlamentu sjede u istoj grupi sa Socijaldemokratama iz Rumunije i Bugarske koji su operisani od svakog stida i kajanja.
Angela Merkel možda može sebi da dopusti jednog Viktora Orbana, ali šefica njemačkih Socijaldemokrata Andrea Nales svakako ne jednog Liviua Dragneu.
*Norbert Mapes-Nidik, 1953, njemački je novinar i autor više knjiga o Balkanu i jugoistočnoj Evropi. Sredinom devedesetih bio je savjetnik specijalnog izaslanika UN za Jugoslaviju. Piše za brojne njemačke i austrijske listove. Tekst je dio naše vikend-serije Moja Evropa.