Ένας συμβιβασμός δεν είναι ταπείνωση

«Ένας συμβιβασμός δεν είναι ταπείνωση». «Η υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Μπακογιάννη για τη διένεξη με τη Μακεδονία για το όνομα, για το κυπριακό και την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου».

Με αυτούς τους τίτλους φιλοξενεί σήμερα η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung συνέντευξη της κας Μπακογιάννη. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Δεν μείναμε άκαμπτοι

Στο ερώτημα γιατί η Ελλάδα, ενώ η ΠΓΔΜ το επιδιώκει, απειλεί ότι θα εμποδίσει την είσοδό της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ η υπουργός Εξωτερικών απάντησε:

«Για την Ελλάδα ίσχυε εδώ και 17 χρόνια ότι το όνομα της γειτονικής χώρας δεν επιτρέπεται να συμπεριλαμβάνει τη λέξη Μακεδονία. Δεν πρόκειται για τυχαίο γεγονός, υπήρχαν πολλές αιτίες γι’ αυτή τη στάση.

Όμως δεν μείναμε άκαμπτοι: πριν από τρεις μήνες καταστήσαμε σαφές στο ελληνικό κοινοβούλιο, ότι θα αποδεχθούμε ένα τέτοιο όνομα, εάν συμπεριλαμβάνει ένα επιπλέον συστατικό, που να εκφράζει ότι δεν επιδιώκεται μια ‘Μεγάλη Μακεδονία’. Πρέπει να βρούμε ένα όνομα που να εκφράζει πολυεθνικότητα του γειτονικού λαού, χωρίς όμως να προσφέρει βάση σε όποια προπαγάνδα ενίσχυσης εδαφικών απαιτήσεων σε άλλη κρατική επικράτεια. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για ολόκληρη την περιοχή.»

Στην ερώτηση τι θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση, εάν τελικά δεν επιτευχθεί κανένας συμβιβασμός η κα Ντόρα Μπακογιάννη είπε: «σε μια τέτοια περίπτωση θα μπλοκάρουμε. Η Ευρώπη οικοδομήθηκε με συμβιβασμούς, ένας συμβιβασμός δεν είναι ταπείνωση.»

Πολιτικά είναι ριψοκίνδυνος ο συμβιβασμός

Κατά πόσον ισχύει όμως αυτό και για την Ελλάδα; Επιμένει η εφημερίδα και η υπουργός εξηγεί: «Έχουμε ήδη αποδεχθεί αυτό τον συμβιβασμό. Για μας δεν ήταν καθόλου εύκολο, πολιτικά είναι ριψοκίνδυνο. Όμως ένας συμβιβασμός χρειάζεται δύο εταίρους, όπως στο ταγκό. Χρειαζόμαστε και την προθυμία των Σκοπίων. Υπάρχουν τόσα πολλά υπέρ αυτού του συμβιβασμού: π.χ. η ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.

Είμαστε γείτονες, τα κράτη δεν μπορούν να διαλέξουν τους γείτονές τους, όπως δεν μπορούμε να διαλέξουμε την οικογένειά μας. Πρέπει να συμβιώσουμε και είμαστε οι μεγαλύτεροι επενδυτές στην περιοχή, έχουμε επενδύσει πολλά χρήματα εκεί.»

Θετικά μηνύματα

Στο θέμα κατά πόσον η διένεξη είναι αναχρονιστική, εφ’ όσον η Αθήνα και τα Σκόπια έχουν τόσο καλές οικονομικές σχέσεις η Ελληνίδα υπουργός είπε: «ασκούμε μακροπρόθεσμη πολιτική. Προσπαθήσαμε εδώ και χρόνια να στείλουμε θετικά μηνύματα, βλέπουμε τους γείτονές μας ως φίλους, όχι ως εχθρούς.

Πρέπει όμως να συνεργαστούμε όσο γίνεται πιο στενά, αλλά σε αυτή την περιοχή δεν μπορούμε να αψηφήσουμε τα προβλήματα, διότι εμφανίζεται μετά, συνέχεια μπροστά μας: υπάρχει μια φωτογραφία του πρωθυπουργού Γκρουέφσκι που εναποθέτει λουλούδια σε μνημείο που αναπαριστά τη ‘Μεγάλη Μακεδονία’.

Η Μακεδονία ως γεωγραφική περιοχή ανήκει όμως κατά 50% στην Ελλάδα και κατά 30% στη Βουλγαρία. Αυτά δεν συνιστούν ασφαλώς καλή συνταγή για μια αγαστή συνεργασία. Πρέπει να αφήσουμε αυτές τις ιστορίες πίσω μας. Είναι παρελθόν.»

Όχι στην πολιτική της κωλυσιεργίας

Στη συνέχεια η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη απάντησε ότι είναι αισιόδοξη πως τελικά θα δρομολογηθεί μια λύση πριν από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ και διευκρίνισε ότι δεν ενδιαφέρει την Ελλάδα η πολιτική της κωλυσιεργίας: «Περιμέναμε 17 χρόνια, δεν πρόκειται λοιπόν να κερδίσουμε τώρα χρόνο.

Δεν χρειαζόμαστε καμία επιτροπή ιστορικών, ούτε θα προχωρήσουμε σε συζητήσεις του τύπου κατά πόσον ο Μ. Αλέξανδρος είναι Σλάβος ή όχι. Ο κάθε μαθητής γνωρίζει, ότι είναι ανοησία.

Πρόκειται για το μέλλον της περιοχής, στην οποία δυστυχώς συγκρουόμεθα για παλιά προβλήματα, γι’ αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση.

Είναι σημαντικό να μην λησμονήσουμε οικονομικά την Βοσνία-Ερζεγοβίνη και επίσης σημαντικό είναι η ΕΕ να καταστήσει σαφές στον σερβικό λαό ότι επιδιώκουμε να ανήκει στην Ευρώπη.»

Τέλος η Ελληνίδα υπουργός απάντησε για την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου ότι τώρα δεν είναι σκόπιμη η αναγνώρισή του και πως το σημαντικότερο για την περιοχή είναι σταθερότητα και η αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Για το κυπριακό δήλωσε ότι η Κύπρος δεν χρειάζεται πλέον εγγυήτριες δυνάμεις, η ΕΕ φθάνει, διότι αποτελεί την πλέον προστατευτική ασπίδα.