΄Ενα χρόνο χωρίς Μπεναζίρ Μπούτο

Εκατομμύρια πακιστανοί συρρέουν από το πρωί σε χωριό νότια της χώρας όπου είναι θαμμένη η Μπεναζίρ Μπούτο. Για τους περισσότερους συμπατριώτες της ήταν η εγγύηση ενός καλύτερου μέλλοντος, ήταν η πολιτικός που θα έφερνε δημοκρατικές αλλαγές στη χώρα. Η δολοφονία της στην προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές πριν από ακριβώς ένα χρόνο άφησε τη χώρα ορφανή σε μια ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία.

Νωπές ακόμη οι μνήμες

Ο χώρος που έπεσε από τις βόμβες των δολοφόνων της έχει μια δραματική προϊστορία. Στην πλατεία της πακιστανικής μητρόπολης Ραβαλπίντι δολοφονήθηκε το 1951 ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας. Όμως, η Μπεναζίρ Μπούτο ήταν πολύ δυνατή για να λυγίσει μπροστά στους κακούς οιωνούς. Μετά από εξορία 8 χρόνων επέστεψε στην πατρίδα της και έβαλε για στόχο να σταματήσει την μονοκρατορία του προέδρου Μουσάραφ στις εκλογές. Όταν μιλούσε, το πλήθος την ανέβαζε στα ουράνια, Όταν καταδίκαζε τον ισλαμικό φονταμενταλισμό στο Πακιστάν, όλοι χειροκροτούσαν. Αλλά όταν εκείνο το πρωινό της 27 Δεκεμβρίου τελείωσε την ομιλία της, και έφευγε με το αυτοκίνητο από το χώρο συγκέντρωσης, οι δολοφόνοι την χτύπησαν. «Ήμουν μέσα όταν άκουσα την έκρηξη» θυμάται ο Ναβίντ Μιρ. «βγήκαμε όλοι έξω και είδαμε το κατεστραμμένο αυτοκίνητο, το αίμα και τα πτώματα. Ένα ασθενοφόρο μετέφερε την Μπεναζίρ Μπούτο στο νοσοκομείο»

«Ο λαός την εμπιστευόταν τυφλά»

Από εκείνη τη μέρα ο Ναβίντ Μιρ, ένας από τους πιο πιστούς οπαδούς της, πουλάει εικόνες και αναμνηστικά του ειδώλου του στο χώρο που δολοφονήθηκε. Μέχρι σήμερα δεν μπορεί να καταλάβει πώς η Μπούτο κυκλοφορούσε με ανοιχτό αυτοκίνητο, κυρίως όταν μόλις πριν από 10 εβδομάδες είχε γλυτώσει παρά τρίχα από μια ανάλογη βομβιστική επίθεση. Τότε η Μπούτο είχε δηλώσει : «Κινδυνεύω, αλλά ο λαός μου κινδυνεύει περισσότερο. Πρόκειται για τον λαό μου, το έθνος μου, αγωνίζομαι για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την επιστροφή της εξουσίας σε μια κυβέρνηση, που θα περιορίσει τους εξτρεμιστές και θα ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες του λαού». Οι πιθανότητες να κέρδιζε τις εκλογές και να επέστρεφε στο πρωθυπουργικό αξίωμα ήταν τότε πολύ μεγάλες. «Ο λαός την εμπιστευόταν τυφλά», λέει ο Ταζ Χαιντερ, που ανήκε στους πιο στενούς της συμβούλους. «Γι αυτό και θα ήταν σε θέση να πάρει αντιλαϊκές αποφάσεις. Διότι όλοι ήξεραν, ότι για να τις πάρει, κάτι κρυβόταν από πίσω. Και τις περισσότερες φορές ήταν ακριβώς έτσι».

Ποιος ήθελε την βγάλει από τη μέση;

Οι εχθροί της της καταλόγιζαν άκρατη φιλοδοξία και δίψα για την εξουσία. Όμως ο σύμβουλός της θεωρεί ότι ήταν μια πολιτικός με χάρισμα. «Ήταν ηγέτης», λέει. «Ο κόσμος την αγαπούσε και αυτή ανταπέδιδε την αγάπη του. Ήμασταν στο πλευρό της και επέμενε να συζητούνται τα πάντα. Αλλά τις αποφάσεις τις έπαιρνε εκείνη. Όποιος παίρνει τις αποφάσεις, φέρει και την ευθύνη. Εμείς δεν ήμασταν συνηθισμένοι να αναλαμβάνουμε ευθύνες. Τώρα πρέπει να αποφασίζουμε μόνοι μας και να φέρουμε και την ευθύνη». Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της κανείς δεν ξέρει, ποιός ή ποιοί όπλισαν το χέρι των δολοφόνων της. Οι συνήθης ύποπτοι ανήκουν στις τάξεις των ισλαμιστών και τις μυστικές υπηρεσίες του στρατού. Η φήμη ότι ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος και σύζυγός της έχει βάλει το δαχτυλάκι του εξακολουθεί να κυκλοφορεί ως ένα ενδεχόμενο. Βέβαια πολλοί το θεωρούν αδύνατο, ανάμεσά τους και ο γνωστός σχολιαστής Μπαμπάρ Αγιάζ. «Κληρονόμησε το κόμμα και θα παραμείνει στη κορυφή του, όσο καιρό μπορέσει να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί, λέει. Από τη μια πλευρά του τραβούν το σχοινί οι μάζες, και από την άλλη ο στρατός. Το σχοινί παραμένει τεντωμένο από τα συμφέροντα δυο μεγάλων δυνάμεων, των Ινδιών ανατολικά και της Αμερικής από τη Δύση».

Ειρήνη Αναστασοπούλου