Ευρωεκλογές 2009: Ζητούνται ευρωβουλευτές!
24 Απριλίου 2009
Ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης υποστηρίζει ότι ο καλός ευρωβουλευτής πρέπει να συγκεντρώνει τρία βασικά προσόντα:
«Το πρώτο είναι η γνώση του αντικειμένου που θα χειριστεί» επισημαίνει ο Ι. Βαρβιτσιώτης στην Deutsche Welle. «Το δεύτερο είναι βεβαίως να ξέρει μία ξένη γλώσσα και βασικά να ξέρει αγγλικά, ώστε να συνεννοείται με όλους τους συναδέλφους του. Το τρίτο -και δεν τα αξιολογώ κατά σειράν, τυχαία έχουν αριθμηθεί- είναι η εντιμότητα. Διότι εδώ μέσα έχω παρακολουθήσει πάρα πολλές φορές ότι ευρωβουλευτές άλλων κρατών υποστηρίζουν ύποπτα συμφέροντα δι’ ιδίους λόγους.»
«Ο εθνικός βουλευτής προβάλλεται περισσότερο από τον ευρωβουλευτή»
Για τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Ομάδας Μάρτιν Σουλτς ο καλός ευρωβουλευτής πρέπει να έχει ένα πολύ ιδιαίτερο προσόν: να γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες και τις λεπτές αποχρώσεις της καθημερινότητας στην Ευρώπη των «27», ώστε να δουλεύει αθόρυβα και χωρίς την προβολή που ενδεχομένως είχε συνηθίσει στην εθνική πολιτική σκηνή. Ο Γερμανός ευρωβουλευτής ανατρέχει στον ...Ηράκλειτο για να περιγράψει τη σημερινή αβεβαιότητα στο μεγάλο στοίχημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης:
«ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ. Αυτή η ρήση ισχύει κατ’ εξοχήν στην Ευρώπη» δηλώνει ο Μάρτιν Σουλτς στην Deutsche Welle. «Έχουμε αρχίσει ένα μεγάλο ταξίδι: αφήσαμε πίσω μας την απλή ένωση κρατών, δεν θα γίνουμε ομοσπονδιακό κράτος, αλλά οδεύουμε κάπου ανάμεσα. Πού ακριβώς, αυτό παραμένει άγνωστο.
Όποιος έρθει λοιπόν στο Κοινοβούλιο θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την προϊστορία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και να κατανοεί τις έννοιες της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Από κει και πέρα όμως, θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το έργο του δεν θα έχει την ίδια προβολή, όσο το έργο του εθνικού βουλευτή.»
«Δύσκολη υπόθεση το δια ταύτα των αποφάσεων και οι συμμαχίες»
Σε τρεις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον εθνικό βουλευτή και στον ευρωβουλευτή εστιάζει ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ Σταύρος Λαμπρινίδης :
«Η πρώτη διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με τη Γερμανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα, όπου υπάρχει μία κυβέρνηση και ένας βουλευτής ως επί το πλείστον ξέρει τί θα ψηφίσει σ’ ένα νομοθετικό κείμενο -αν το φέρει η κυβέρνηση θα ψηφίσει «υπέρ», αν είναι στην αντιπολίτευση θα ψηφίσει «κατά»- στην Ευρώπη δεν υπάρχει κυβέρνηση.
Δεν μπορεί ένας ευρωβουλευτής να πει αυτομάτως ότι είναι υπέρ ή κατά. Πρέπει να το «ξεψειρίσει». Κι αυτό πρέπει να το κάνει σε χιλιάδες σελίδες, χιλιάδων κειμένων. Δεύτερη μεγάλη διαφορά: στο Ευρωκοινοβούλιο ακόμα και η μεγαλύτερη πολιτική ομάδα, ακόμα και το μεγαλύτερο κόμμα είναι μία ισχνή μειοψηφία.
Δεν μπορείς ποτέ με το έτσι θέλω να περάσεις σε μία ψηφοφορία την άποψή σου. Αφού βρούμε μία κοινή θέση πρέπει κατόπιν να κτίσουμε συμμαχίες, ώστε να περάσει αυτή η θέση στην Ολομέλεια.
Τρίτη διαφορά, η οποία συνδέεται με τη δεύτερη είναι ότι αυτό το κτίσιμο συμβιβασμών απαιτεί από μία ευρωομάδα να κτίσει ένα κύρος, το οποίο υπερβαίνει κατά πολύ το αριθμητικό της μπόϊ.»
Το κύρος κτίζεται μόνο με συνεχείς επαφές και με πολύτιμες συμμαχίες. Όλα αυτά χρειάζονται ξένες γλώσσες και καλή οργάνωση σε βάθος χρόνου. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται «δουλειά μυρμηγκιού» και ατελείωτη υπομονή, επισημαίνει ο Σταύρος Λαμπρινίδης με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
«Πρέπει να κάτσεις επί ώρες να φας με έναν Πορτογάλο ευρωβουλευτή που θέλει να σου μιλήσει για τα ψάρια του Ατλαντικού, που τον καίνε. Εσύ δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον. Αλλά αν δεν κάτσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, τότε όταν έρθει το δικό σου θέμα ο Πορτογάλος δεν θα σε στηρίξει.»