Η ανακάλυψη της Θηρασιάς

Η τελευταία ταινία του Χρίστου Γεωργίου με τίτλο ¨Μικρό Έγκλημα¨, με τον Άρη Σερβετάλη και τη Βίκυ Παπαδοπούλου στους βασικούς ρόλους, μια αισθηματική κομεντί που διαδραματίζεται στη Θηρασιά λίγο έξω από τη Σαντορίνη, επαινέθηκε ήδη, σχεδόν ανεπιφύλακτα, από την ελληνική κριτική. Μια ερωτική ιστορία γύρω από ένα πέσιμο που θα μπορούσε να είναι και φόνος: ο μέθυσος γερο-Ζαχαρίας γκρεμίζεται από τα βράχια και ο αστυνόμος Λεωνίδας θέλει να διαλευκάνει την υπόθεση. Αντ’ αυτού θα ερωτευθεί την ωραία Αγγελική. Το ζήτημα δεν είναι βέβαια να πούμε εδώ την υπόθεση του έργου. Το έργο είναι όμως γερμανική συμπαραγωγή και είπαμε να κοιτάξουμε πώς το βλέπει και ένας Γερμανός κριτικός, για παράδειγμα ο κινηματογραφικός κριτικός της εφημερίδας Süddeutsche Zeitung του Μονάχου την περασμένη εβδομάδα.

Με τη μεγαλύτερη δυνατή ανεμελιά

Διαβάζουμε: «Μήπως θα μπορούσαμε παρακαλώ να σβήσουμε για λίγο από το μυαλό μας μια φορά όλους αυτούς τους βαρύγδουπους προβληματισμούς της κινηματογραφικής τέχνης; Το ερώτημα για παράδειγμα πώς να χειριστεί κανείς την αναπόφευκτη ομορφιά των εικόνων, όταν γυρίζει ταινία σ’ ένα μικροσκοπικό ειδυλλιακό νησί του Αιγαίου; Αυτό το ψυχεδελικό βαθύ γαλάζιο, αυτό το εκτυφλωτικό άσπρο του ασβέστη, αυτό το εξωπραγματικό λαμπύρισμα της θάλασσας το απομεσήμερο: από τη μια θα μπορούσε να το αναδείξει κανείς με την κάμερα τουριστικά, από την άλλη θα μπορούσε να συνεχίσει τα γυρίσματα αγνοώντας το με το στανιό. Και οι δυο τακτικές, μεταξύ μας, είναι ανόητες. Τελικά το μόνο που μένει είναι να ρίξει κανείς απλά την κάμερα πάνω του, με τη μεγαλύτερη δυνατή ανεμελιά. Αυτό ακριβώς κάνει ο σκηνοθέτης Χρίστος Γεωργίου.» Γι’ αυτό λοιπόν ο Γερμανός κριτικός βρίσκει την ταινία θαυμάσια και τη συνιστά: για την αναπάντεχη αμεσότητά της, επειδή διηγείται μια ιστορία που μπορεί να γίνει κατανοητή, που μπορεί να εκτυλίσσεται έτσι όπως εκτυλίσσεται μόνο στο συγκεκριμένο περιβάλλον.

Πραγματοποίηση ονείρων

Ένα βήμα ακόμα και μετά το «αμεσότητα» θα πούμε και την απαγορευμένη λέξη «φυσικότητα», απαγορευμένη σε πολλές εκφάνσεις της σύγχρονης τέχνης, όχι μόνο στον κινηματογράφο, αλλά και στις εικαστικές τέχνες και στο θέατρο, όπου περισσεύει πια το περίτεχνο και το γριφώδες και σπανίζει η εσωτερική πνοή, αυτή που θα συνεπάρει χωρίς οδηγίες χρήσης τον θεατή, τον ακροατή, τον αναγνώστη. Μπορεί και να έχει παραιτηθεί βέβαια η σύγχρονη τέχνη από την πνοή και από τη φιλοδοξία να συνεπάρει τον οποιοδήποτε. Τότε την προσπερνάμε κι εμείς και ξαναγυρίζουμε στην ωραία ταινία «Μικρό Έγκλημα». Για τον Γερμανό κριτικό η μικρή και υποτιμημένη Θηρασιά, στη σκιά της τουριστικής και παγκοίνως γνωστής και ζηλόφθονης Σαντορίνης, είχε ξεχαστεί. Ήταν η νήσος των λησμονημένων που περίμενε στα ονείρατά της να γίνει κάποια μέρα θέμα κάποιας θαυμάσια ταινίας και έτσι ξακουστή. Κι αυτό το κατάφερε η ταινία του Χρίστου Γεωργίου.

Σπύρος Μοσκόβου

Υπεύθ. σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης