Η βία στα γερμανικά σχολεία μέσα από μια παράσταση του κρατικού θεάτρου του Ντύσελντορφ.

Η βία στα γερμανικά σχολεία είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια. Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση ήταν στην Ερφούρτη τον Απρίλιο του 2002, όπου ένας μαθητής σκότωσε 16 ανθρώπους και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Η Κέρστιν Χες, θεατρολόγος και παιδαγωγός, εργάζεται ως σκηνοθέτης στο παιδικό θέατρο της κρατική σκηνής στο Ντύσελντορφ. Σκέφθηκε λοιπόν πως με ένα θεατρικό έργο με θέμα τη βία στα σχολεία μπορεί να ευαισθητοποιήσει πιο εύκολα γονείς, δασκάλους και μαθητές. Το έργο έχει τίτλο "Οι πιο αδύναμοι" και είναι του Σουηδού συγγραφέα Ματίας Αντερσον.

Στο σχολείο επικρατεί πόλεμος. Ο Μάρτιν είναι 12 χρονών και έχει φθάσει σε ένα αδιέξοδο σημείο να του είναι όλα αδιάφορα. Εδώ και χρόνια ο συμμαθητής του ο Πάτρικ, τον προσβάλλει, τον χτυπάει, τον κοροϊδεύει. Κάποτε η υπομονή του Μάρτιν εξαντλείται και αποφασίζει να εκδικηθεί. Ο Πάτρικ είναι πεσμένος στο χώμα κάπου σε ένα δάσος

"Νομίζεις πως θα μας ακούσουν αν φωνάξουμε του λέει ο Μάρτιν. Οχι, είναι πολύ μακριά. Τί στο διάολο σκοπεύεις να κάνεις; Θέλεις να με κάνεις να φοβάμαι ή πιστεύεις πως δεν έχεις κανένα λόγο να με φοβάσαι; Η μήπως έχεις; Φοβάσαι τώρα; Δεν σκέφθηκες ποτέ ότι και εσύ θα μπορούσες να βρεθείς σε αυτή τη θέση ε;"

Ο Μάρτιν έχει σχεδιάσει καλά την εκδίκησή του. Για μια φορά ο Μάρτιν θα πρέπει να κάνει τον Πάτρικ να νιώσει όπως ένιωθε και αυτός επί χρόνια. Ενα παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό. Ενα παιχνίδι εξουσίας, ένα βάρβαρο παιχνίδι εξουσίας που παίζεται όμως ακόμα και ανάμεσα στα παιδιά.

"Ολοι το ξέρουμε αυτό, λέει η σκηνοθέτης. Εμείς, οι γονείς μας, οι παππούδες μας. Πάντα υπάρχουν στο σχολείο αυτοί που είναι εκτός, αυτοί που είναι αρχηγοί. Και κανείς δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη σφραγίδα που του κολλάνε. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε με αυτό το κομμάτι είναι να δείξουμε πως υπάρχει και ένας άλλος τρόπος, πως γίνεται και διαφορετικά να προσεγγίσεις τον άλλο."

Η Κέρστιν Χες πριν ανεβάσει το έργο μίλησε με ψυχολόγους, με δασκάλους, με μαθητές. Αυτό που βγήκε από τη συζήτηση είναι ότι τα θύματα δεν λαμβάνονται τόσο πολύ υπόψιν, όσον οι δράστες. Το έργο έχει τίτλο "Οι πιο αδύναμοι" και σκοπός τους είναι να στρέψει την προσοχή σε αυτούς. Μετά την παράσταση στο θέατρο ακολουθεί συζήτηση και οι πρώτες αντιδράσεις είναι πολύ θετικές:

"Ξαφνικά μιλάμε γι αυτό. Ναι, πράγματι παραδέχονται κάποιοι, υπάρχουν αυτοί που είναι απ' έξω. Γιατί δεν κάνουμε κάτι να τους βοηθήσουμε. Αναπτύσσονται ιδέες πως μπορεί να αντιμετωπιστεί η βία στα σχολεία. Καμμιά φορά για τους μαθητές που εμπλέκονται είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσουν ψυχολογικά ποιό ρόλο παίζουν. Μέσα από το έργο όμως οι χαρακτήρες είναι πιο ξεκάθαροι και μπορεί να καταλάβει κανείς το ρόλο που στην πραγματικότητα παίζει".

"Μου άρεσε πολύ το έργο, λέει ένας μαθητής, αν και έχει πολύ βία. Περισσότερο μου άρεσε ότι ο Μάρτιν έδειξε στον Πάτρικ ότι μπορεί η κατάσταση να ανατραπεί και να είναι και διαφορετικά τα πράγματα."