Η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης αυξάνει το κόστος της;

«Σε ανοδική πορεία οι αποδόσεις ομολόγων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια», «Σε ύψη-ρεκόρ οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων» με αυτούς και άλλους πανομοιότυπους τίτλους ο γερμανικός τύπος αναφέρεται στο ρεκόρ στα ‘καπέλα’ επικινδυνότητας (1.299 μονάδες βάσης) και στις ασφαλίσεις πιστωτικών κινδύνων (1.475 μ.β. / CDS).

Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο της Frankfurter Allgemeine Zeitung με τίτλο «Ο ελληνικός λογαριασμός» (του Στέφαν Ρούκαμπ) που με δεδομένο τα υψηλά ρεκόρ υποστηρίζει τα παρακάτω για το κόστος της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους:

«Εάν δρομολογηθεί όντως αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, τότε ο Γερμανός φορολογούμενος θα πληρώσει ένα μεγάλο μέρος του λογαριασμού. Οι περισσότερες τράπεζες και οι ασφάλειες θα αντέξουν τις απώλειες στους ισολογισμούς τους.»

«Τα ρίσκα όμως από τα παλιά χρέη της Hypo Real Estate παραμένουν, διότι η εν λόγω τράπεζα μετά την κρατικοποίησή της μπορεί να μετέφερε τις απαιτήσεις έναντι των ελληνικών ομολόγων στην Εταιρεία υπό Εκκαθάριση που δημιούργησε, αλλά τα ρίσκα σοβαρών απωλειών δεν αποσοβήθηκαν.»

«Επειδή δε το γερμανικό κράτος είναι ο εγγυητής της Εταιρείας υπό Εκκαθάριση, θα πρέπει σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους να αναλάβει και την εξόφληση του λογαριασμού.

Το ίδιο ισχύει και για τα δάνεια που δόθηκαν προς την Ελλάδα στα πλαίσια του προγράμματος σταθεροποίησης από την Τράπεζα Ανασυγκρότησης (της ομοσπονδίας και των κρατιδίων).

Οι επαπειλούμενες απώλειες δεν πρέπει όμως να αποτελέσουν αιτία αποτροπής της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, διότι μια καθυστερημένη μείωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας θα κοστίσει ακόμη πιο ακριβά.»

Οι εξελίξεις στη Συρία μετά και την αποτυχία έκδοσης κοινής καταδικαστικής απόφασης του ΣΑ των ΗΕ απασχολούν και σήμερα τα πρωτοσέλιδα του γερμανικού τύπου.

H Die Welt του Βερολίνου εκτιμά ότι είναι καθήκον της Δύσης να καταδικάσει όσα συμβαίνουν στη Συρία: «Η Δύση δεν μπορεί να μείνει απλός παρατηρητής όταν ο δικτάτορας Άσαντ εξοντώνει τους υπηκόους του. Η Συρία πρέπει να μείνει στο επίκεντρο της διεθνούς κοινής γνώμης. Πρέπει να ασκηθούν πιέσεις μέσω του ΣΑ των ΗΕ για να σταματήσει η αιματοχυσία. Η Εγγύς Ανατολή αφυπνίζεται και φαίνεται πως μια εποχή χωρίς τον Καντάφι και τον Άσαντ είναι εφικτή».

Η Die Zeit αποσαφηνίζει τι σημαίνει ‘άσκηση πιέσεων’ προς τη Συρία: «Η Δύση έχει κάθε λόγο, ανθρωπιστικό και πολιτικό, να θέλει την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Ο Άσαντ είναι η προσωποποίηση του πολιτικού εχθρού. Είχε συνάψει συμμαχία με το Ιράν, που δίνει όπλα στη Χεζμπολάχ, ανεμείχθη επανειλημμένα στο Λίβανο και απορρίπτει έναν οποιοδήποτε διακανονισμό με το Ισραήλ.

Η τρομοκρατία και ο καπνός από τη Λατάκια φαίνεται ότι είναι οι πιο γνωστές σπεσιαλιτέ της Συρίας. Όμως μια επέμβαση της Δύσης θα ήταν στην προκειμένη περίπτωση ένας κανονικός πόλεμος, ο τέταρτος στον ισλαμικό κόσμο, και αυτό σημαίνει πολλά.»

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt τέλος γράφει στο ίδιο πνεύμα: «Στη Συρία οι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί και οι εθνικοί παράγοντες είναι ιδιαίτερα πολύπλοκοι που ακόμη και γνώστες και μελετητές της περιοχής δυσκολεύονται να αποσαφηνίσουν κάθε φορά τι συμβαίνει. Επιπλέον η Συρία εμπλέκεται σχεδόν σε όλες τις συγκρούσεις που μαστίζουν την Εγγύς Ανατολή: Στο Ιράν, στο Λίβανο και στο Ισραήλ. Κάθε έξωθεν επέμβαση θα είχε επομένως μη προβλέψιμες συνέπειες στο status quo ολόκληρης της περιοχής.»