«Κακό παράδειγμα» οι δηλώσεις Μέρκελ για τους Νοτιοευρωπαίους

Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο της γερμανικής έκδοσης των Financial Times με τίτλο «Κακό παράδειγμα» που είναι και το κύριο σχόλιο της εφημερίδας: «Η Μέρκελ ποδοπάτησε αυτό που η ΕΕ υιοθέτησε ως βασική αρχή της: την αλληλεγγύη. Διότι όταν κάποιος συνοδεύει την ευρωβοήθεια προς την Ελλάδα με βαριές κουβέντες και ψεύτικες κατηγορίες, αυτό δεν συνάδει με την αλληλεγγύη, αλλά είναι ένδειξη ανασφάλειας.

Η Μέρκελ δυσχεραίνει έτσι ακόμη περισσότερο την διαπραγματευτική θέση της Γερμανίας στις διαβουλεύσεις για τα προγράμματα της ευρωβοήθειας.»

«Επίσης το ίδιο σημαντικό είναι και το γεγονός ότι η καγκελάριος παραμέλησε το καθήκον της να λειτουργεί ως υπόδειγμα. Διότι σε αυτή την πολύπλοκη κατάσταση εάν ειδικά η Γερμανίδα καγκελάριος εμφανίζεται μη αντικειμενική και προσβλητική, τότε καταρρίπτονται τα ταμπού και οι αναστολές και αλλάζουν οι τόνοι στις επόμενες διαβουλεύσεις για τα προγράμματα διάσωσης. Γι’ αυτό δεν πρέπει να απορούμε για τον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό.»

Η εφημερίδα διευκρινίζει ότι ενδέχεται ο τόνος που χρησιμοποίησε η καγκελάριος να είναι εσωκομματικά ευπρόσδεκτος, αλλά «η Μέρκελ υπονομεύει έτσι την αξιοπιστία της στην Ευρώπη. Η συμπεριφορά της αντιφάσκει με αυτό που υποστηρίζει η ίδια ότι δηλαδή η Γερμανίδα καγκελάριος οφείλει να επιχειρηματολογεί και να αποφασίζει αντικειμενικά και να είναι στοχοπροσηλωμένη στην ευημερία της Ευρώπης.»

«Έριδες κάτω από την Ακρόπολη», είναι ο τίτλος ανάλυσης του Γκερντ Χέλερ στην εφημερίδα Frankfurter Rundschau για την κατάσταση στην Ελλάδα και κυρίως για την έλλειψη συναίνεσης στο κυβερνητικό πρόγραμμα εξυγίανσης: «Ειδικά το γεγονός ότι ο συντηρητικός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς αρνείται κάθε πολιτικό συμβιβασμό είναι ακατανόητο. Πόσον μάλλον που ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς είναι παλιοί φίλοι, έχουν σπουδάσει μαζί και σαν φοιτητές ήταν συγκάτοικοι.»

«Η ελληνική κρίση είναι συνέπεια στρεβλής ανάπτυξης και παραλήψεων επί σειρά δεκαετιών, για τις οποίες ευθύνονται όλα τα κόμματα που ήταν στην εξουσία από την μεταπολίτευση μέχρι το 2009. Όμως κανένα άλλο κόμμα δεν οδήγησε τη χώρα με τέτοια ταχύτητα στο αδιέξοδο, όσο η συντηρητική Ν.Δ. Τα πεντέμισι χρόνια εξουσίας του συντηρητικού Κώστα Καραμανλή σφραγίσθηκαν από πολιτική ανικανότητα, σκάνδαλα και δημοσιονομικές απερισκεψίες.»

Ο σχολιαστής αναφέρεται σε πρόσφατη δημοσκόπηση που φέρει τον Παπανδρέου με 31% να προηγείται του Σαμαρά που συγκεντρώνει το 20% και καταλήγει:

«Αυτά τα θλιβερά ποσοστά της δημοσκόπησης είναι συνέπεια της λαϊκιστικής πολιτικής που ακολουθεί ο Σαμαράς. Λέει σε όλα ‘όχι’. Η Ελλάδα χρειάζεται τώρα σύμπνοια και ο Σαμαράς διχάζει. Προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι εάν γίνει πρωθυπουργός θα επαναδιαπραγματευθεί τους όρους του μνημονίου, σαν να ήταν η Ελλάδα σε θέση να υπαγορεύσει όρους στους πιστωτές της.

Η Ελλάδα χρειάζεται αποφασιστικές ιδιωτικοποιήσεις για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο χρέος της και βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να προωθήσει την οικονομική της ανάπτυξη.

Ο Παπανδρέου χρειάζεται τη στήριξη της αντιπολίτευσης όχι μόνον στο κοινοβούλιο. Εάν οι συντηρητικοί τον στηρίξουν, αυτό θα ήταν ένα θετικό μήνυμα προς τις χρηματαγορές.»

Μετά από τη χθεσινή παραίτηση του Ντομινίκ Στρος-Καν από το πόστο του επικεφαλής του ΔΝΤ η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ θεωρείται ως φαβορί τουλάχιστον για τους Ευρωπαίους.

Ο γερμανικός τύπος εκθειάζει τα προσόντα της Γαλλίδας υπουργού εκτός από τη FrankfurterAllgemeineZeitung που με σχόλιό της στις οικονομικές της σελίδες αναρωτιέται «Γιατί η Λαγκάρντ;»

«Γιατί αλήθεια (να είναι διάδοχος του Ντομινίκ Στρος-Καν) η Λαγκάρντ;

Η υπουργός με την έντονη τάση για παρεμβατισμούς, στην οποία η Γερμανία χρωστάει την ‘ωμή οδηγία’ πως πρέπει να συρρικνώσει την ισχύ της στις εξαγωγές μέσω της αύξησης των μισθών; Να απογυμνώσει δηλαδή την ανταγωνιστικότητα με κρατικές παρεμβάσεις στο μισθολογικό.

Η Λαγκάρντ εκφράζει την γαλλική παράδοση και σε περιπτώσεις δύσκολες μιλά περισσότερο για συντονισμό παρά για ανταγωνιστικότητα. Είναι επίσης η βασική θιασώτης των απεριόριστων κρατικών επεμβάσεων, ενώ δεν επιθυμεί να συμπεριλάβει τους ιδιώτες-πιστωτές στα πακέτα διάσωσης των χρεωμένων χωρών της ευρωζώνης.

Είναι όλα αυτά θέσεις που δρομολογούν όντως την έξοδο από την κρίση;

Γιατί να μην συμβάλλει η Γερμανία στην εκλογή ενός εκπροσώπου της οικονομίας της αγοράς στην κορυφή του ΔΝΤ;»