Καμιά επιείκεια πια για το παλιό πολιτικό σύστημα

Κάθε κρίση ενέχει και ορισμένες ευκαιρίες, ακόμα και για την άτυχη Ελλάδα. Η επαπειλούμενη χρεοκοπία, η πίεση από το εξωτερικό και η κοινωνική δυσαρέσκεια οδήγησαν επιτέλους το πολιτικό σύστημα σε μια στοιχειώδη σωφροσύνη. Μέσα σε τρεις ημέρες μετά τις εκλογές της Κυριακής σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση που διαθέτει στη βουλή 172 από τις 300 έδρες. Η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά θα μπορούσαν να συνασπισθούν και μετά την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, αλλά τα κατάφεραν μόλις τώρα. Προφανώς εξαναγκάστηκαν από την εκρηκτική δυσφορία στην κοινωνία, από το ενδεχόμενο μιας στάσης πληρωμών, αλλά και από την ορμητική άνδρωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι τώρα, εάν και κατά πόσον η συμμαχία αυτή θα είναι σε θέση να τιθασεύσει τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας. Η νέα ελληνική κυβέρνηση διακηρύσσει κατ’ αρχήν ότι θα συνεχίσει την πολιτική των περικοπών και των απαραίτητων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι μετά την έκρηξη της δημοσιονομικής κρίσης στις αρχές του 2010 η μεν Νέα Δημοκρατία καταψήφισε στη βουλή μια φορά τα μέτρα εξυγίανσης και η Δημοκρατική Αριστερά και τις δύο φορές. Ο Αντώνης Σαμαράς μέχρι πριν από ένα χρόνο διακήρυσσε σε όλους τους τόνους ότι οι περικοπές είναι η λάθος πολιτική. Την επόμενη εβδομάδα μάλιστα όχι απλά ο πρωθυπουργός, αλλά και οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι, θα μεταβούν στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα «για τον ελληνικό λαό».

Πρώτα πράξεις και μετά παραχωρήσεις

Και όμως ήδη σήμερα ξέρουμε περίπου τι είναι δυνατό και τι είναι αδύνατο. Λόγω της καθυστέρησης στην υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και της παράλληλης ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, οι Ευρωπαίοι εταίροι διαμηνύουν ήδη ότι θα ανταποκριθούν στο ελληνικό αίτημα για επιμήκυνση στην εφαρμογή των συμπεφωνημένων μέτρων. Ήδη κατά την προετοιμασία των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης όμως ακούστηκαν και άλλα αιτήματα. Έχει κανείς την αίσθηση ότι η νέα κυβέρνηση θα υποσχεθεί για μια ακόμη φορά μέτρα κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής για να αποσπάσει παραχωρήσεις, τις οποίες θα μπορεί να παρουσιάσει στη συνέχεια στους Έλληνες σαν καρπούς της ανένδοτης αναδιαπραγμάτευσής της. Αν δεν τα καταφέρει, θα φταίνε και πάλι οι «άλλοι».

Ποιος εμποδίζει άραγε την ελληνική κυβέρνηση να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή και στη συνέχεια να ζητήσει εύλογα παραχωρήσεις από τους διεθνείς χρηματοδότες; Και γιατί ούτε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά το 2009, ούτε η κυβέρνηση Παπαδήμου που στηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία δεν έχουν να επιδείξουν θεαματικά αποτελέσματα στους καίριους αυτούς τομείς;

Παρά την όποια ανακούφιση για τον γρήγορο σχηματισμό κυβέρνησης στην Αθήνα, η Ευρώπη πρέπει τώρα να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα. Ναι σε μια επιμήκυνση της εφαρμογής των μέτρων, ναι σε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες για την αναθέρμανση της οικονομίας, ναι σε συγκεκριμένα μέτρα που θα ελαφρύνουν τα πιο αδύναμα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά καμιά επιείκεια πια για το παλιό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας.