Μετρημένες οι μέρες του Occupy

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2011 στη Νέα Υόρκη με το κίνημα «κατάληψης της Wall Street» (Occupy Wall Street) από Καναδούς ακτιβιστές. Με αίτημα μία αληθινή δημοκρατία και κατά του καπιταλισμού, το κίνημα εξαπλώθηκε ραγδαία σε παγκόσμια κλίμακα.

Στα πρότυπα του «αντιτραπεζικού» κινήματος κινήθηκαν και οι διαδηλωτές στην Ευρώπη. Στη Γερμανία οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν ήδη τον Οκτώβριο του 2011. Σημείο - σταθμός σε αυτές, στάθηκε η κατασκήνωση των διαδηλωτών που στήθηκε στην είσοδο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στην Φρανκφούρτη, η ύπαρξη της οποίας μετράει ήδη εννέα μήνες.

Σήμερα, ένα χρόνο σχεδόν από το ξεκίνημά του, το κίνημα Occupy δέχεται δριμύτατη κριτική. Οι καταληψίες της ΕΚΤ κινδυνεύουν πλέον από μία πιθανή έξωση, αφού η δημοτική διοίκηση τους θεωρεί υπεύθυνους για τις απαράδεκτες συνθήκες στις οποίες έχει περιέλθει η γύρω περιοχή.

Ανθυγιεινές συνθήκες και ασαφής πολιτικός προσανατολισμός

«Αρουραίοι υπάρχουν γενικά στην Φρανκφούρτη, όπως επίσης και στην κατασκήνωση Occupy στην ΕΚΤ» δηλώνει στη Deutsche Welle ο ακτιβιστής Έρικ Μπουν, αντικρούοντας τις κατηγορίες για την ανθυγιεινή κατάσταση της περιοχής. Υπογραμμίζει επίσης ότι όντως μερικοί άστεγοι μετέφεραν τις σκηνές τους στην περιοχή της κατασκήνωσης, πράγμα που όμως οφείλεται στην ευρύτερη περιθωριοποίησή τους.

Ο κοινωνιολόγος Μίκαελ Χάρτμαν θεωρεί ότι «η κατάληψη της ΕΚΤ θα κρατηθεί από μόνη της με δυσκολία, συνεπώς μία διάλυσή της από τις αρχές δεν έχει ούτως ή άλλως νόημα». Τονίζει ακόμη ότι αρχικά περίμενε περισσότερα από το συγκεκριμένο κίνημα και συμπλήρωσε πως «ακόμη και στην Ισπανία δεν κατάφερε να επιδείξει σοβαρά πολιτικά αποτελέσματα».

Από την άλλη πλευρά, ο Ε. Μπουν υπογραμμίζει τη δυσκολία των Γερμανών να ανταποκριθούν σε μία κουλτούρα καταλήψεων και διαδηλώσεων, όπως εκείνη της Ισπανίας και της Γαλλίας. «Εδώ ζούμε κατά κάποιον τρόπο ακόμη στο μικρό μας παράδεισ», σημειώνει, τονίζοντας παράλληλα τις επιφυλάξεις του για το τι μέλει γενέσθαι αν η κρίση εξαπλωθεί.

Τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Occupy

Μετά από εννιά μήνες οι μέρες της κατασκήνωσης Occupy στην Φρανκφούρτη φαίνονται μάλλον μετρημένες. Μετά τη μεγάλη αίσθηση που προκάλεσε στα ΜΜΕ το φθινόπωρο του 2011, όταν οι διαδηλωτές κατασκήνωσαν έξω από την ΕΚΤ, οι αναφορές τους πλέον στο κίνημα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Αλλά αυτός είναι και ο μηχανισμός των μίντια, σημειώνει ο Μ. Χάρτμαν: «κάθε τι νέο που χαίρει εκτίμησης και προβολής στην αρχή, περνάει αργότερα σε δεύτερο ρόλο».

Είμαστε το 99%

Οι γνώμες διχάζονται όμως σχετικά με το τι θα μείνει τελικά από το κίνημα Occupy στη Γερμανία. Όση σημασία έχει παρόλα αυτά για τον ερευνητή Ντίτερ Ρούχτ η κινητοποίηση ανθρώπων, που μέχρι τώρα ουδεμία σχέση είχαν με τα πολιτικά δρώμενα, τόση και για το Μίκαελ Χάρτμαν είναι η βαρύτητα του συνθήματος «είμαστε το 99%». Πρόκειται για το περίφημο σύνθημα του Occupy που φωτίζει μία πτυχή, την οποία ελάχιστοι είχαν ως τότε αντιληφθεί. Ότι δηλαδή «μόνο το 1% είδε το εισόδημά του να αυξάνεται την τελευταία δεκαετία».

Για τον ακτιβιστή Ε. Μπουν στόχος του κινήματος είναι η αφύπνιση του κόσμου για το τεράστιο έλλειμμα των τραπεζών. Υποστηρίζει ακόμη ότι επιθυμούν «το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς να μην είναι τόσο μεγάλο. Άλλωστε όλοι επιδιώκουμε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής».

Lichtenberg, Arne / Χρύσα Βαχτσεβάνου

Υπεύθ. Σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου