Να αντισταθούμε στο μίσος

Ήταν μια βάρβαρη πράξη που προκαλεί φρίκη σε όλο τον κόσμο. Η εκτέλεση ενός γηραιού ιερέα μέσα στην εκκλησία του κατά τη διάρκεια της λειτουργίας είναι ένα έγκλημα που παραβιάζει ένα από τα αρχαιότερα θέσμια της ανθρωπότητας: ότι οι τόποι λατρείας – αρχαίοι ναοί, αργότερα συναγωγές και εκκλησίες – είναι ιεροί και προσφέρουν άσυλο στους φυγάδες.

Ήταν μια βάρβαρη πράξη που πλήττει την ψυχή της πληγωμένης Γαλλίας, αυτού το λαϊκιστικού κράτους σε μια χώρα διαποτισμένη παρ' όλα αυτά από τη θρησκεία. Γαλλία, η μεγαλύτερη κόρη της Ρώμης. Και ποιος δεν ξέρει αυτά τα χωριά της Νορμανδίας, της Βουργουνδίας, της Βανδέας, της γαλλικής επαρχίας. Αυτά τα μέρη, όπου στο κέντρο τους ορθώνεται συνήθως μια θεόρατη, σιωπηλή εκκλησιά. Και πότε-πότε κάποιος ηλικιωμένος ιερέας τελεί μιαν απέριττη λειτουργία. Επειδή αυτή είναι η ζωή του.

Προσευχή κατά της τρομοκρατίας και της βίας

Στο Σαιντ Ετιέν ντι Ρουβραί ιερέας ήταν ο Ζακ Αμέλ, σχεδόν 86 χρονών, και λειτουργούσε εδώ και 58 χρόνια. Ακόμα και δέκα χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του λειτουργούσε και το μικρό του ποίμνιο τον αγαπούσε. Πένητας και ταπεινός, όπως οι απλοί παπάδες στη Γαλλία.

Οι δυο δήμιοι της τρομοκρατίας που εισέβαλαν στον ναό τον υποχρέωσαν να γονατίσει. Κι όταν ο ιερωμένος προσπάθησε να αντισταθεί του έκοψαν την καρωτίδα. Μέσα στον ναό, μπροστά στο ιερό. Η έννοια του μαρτυρίου ρίχνεται από τους ισλαμιστές ως βορά στα σκυλιά. Όταν αυτοί δολοφονούν θέλουν να τιμώνται σαν μάρτυρες. Κι ας είναι στην πραγματικότητα κοινοί, κοινότατοι εγκληματίες.

Ο πατήρ Ζακ Αμέλ αντίθετα είναι μάρτυρας με την πιο ακραιφνή έννοια του όρου. Σκοτώθηκε εν αθωότητι, εν προσευχή, εν πίστει. Η Γαλλία έχει πληγεί και άλλες φορές από παρόμοιες βαρβαρότητες. Μόλις πρόσφατα στο Παρίσι μια πλατεία αφιερώθηκε στη μνήμη των επτά τραπιστών μοναχών που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο στην Αλγερία στα όρη του Άτλαντα το 1996. Ο επίσκοπος της Ρουέν Ντομινίκ Λεμπρέν έμαθε την είδηση για τον θάνατο του ιερέα του στην Κρακοβία, όπου συμμετέχει στην παγκόσμια συνάθροιση της καθολικής νεολαίας. Και είπε μια μεγάλη κουβέντα: «Η καθολική εκκλησία δεν έχει άλλα όπλα εκτός από την προσευχή και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους.»

Το μίσος και οι υποκινητές του

Όχι λοιπόν οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Παρ' όλα αυτά η τύφλωση των δραστών δημιουργεί απορίες. Για την παράνοια ενός απάνθρωπου συστήματος, όπως αυτού του «Ισλαμικού Κράτους, που εορτάζει τον θάνατο. Ο πρόεδρος των μουσουλμανικών κοινοτήτων Γερμανίας Αϊμάν Μαζιέκ καταδίκασε τη δολοφονία του Ζακ Αμέλ, αλλά οι κήρυκες της ειρηνικής συμβίωσης των θρησκειών είναι δυστυχώς αδύναμοι μπροστά στο έγκλημα.

Αυτό που περιμένει κανείς εδώ και καιρό είναι μια αντίδραση από το Ριάντ. Ως πότε οι Βαχαβίτες της Σαουδικής Αραβίας θα παραμένουν ασυγκίνητοι ενώπιον της τρομοκρατίας; Πότε οι ιεροκήρυκες των τζαμιών και των σχολείων που χρηματοδοτεί το Ριάντ σε όλο τον κόσμο θα καταδικάσουν απερίφραστα τους αυτόκλητους πολεμιστές της ανόθευτης διδασκαλίας του Ισλάμ; Το μίσος και η βαρβαρότητα έχουν πολλούς υποκινητές. Και πάρα πολλούς που συμφιλιώνονται με τη φρίκη.

Κρίστοφ Στρακ