Οι αμερικανικές απειλές για εμπάργκο κατά του ιρανικού πετρελαίου

Süddeutsche Zeitung: «Η διεθνής κοινότητα πρέπει τώρα να συμφωνήσει σε συγκεκριμένες κυρώσεις έναντι του Ιράν. Θα μπορούσε π.χ. να ανακηρύξει τον Ιρανό πρόεδρο Αχμαντινεζάντ ως ανεπιθύμητο πρόσωπο και να υποδείξει στην γερμανική βιομηχανία, η οποία προς το παρόν έχει τα περισσότερα οφέλη ως οικονομικός εταίρος του Ιράν, να περιορίσει τις εξαγωγές της και κάποτε ίσως να τεθεί και ζήτημα εμπάργκο στο ιρανικό πετρέλαιο, αν και σε αυτή την περίτπωση διακυβεύεται έμμεσα η σταθερότητα της περιοχής και κυρίως του Ιράκ, λόγω της σιιτικής πλειοψηφίας.»

Εντελώς διαφορετική άποψη έχει η Tageszeitung: «Οι αγορές πετρελαίου ακούνε τις αμερικανικές απειλές περί εμπάργκο του ιρανικού πετρελαίου πολύ χαλαρά, δεν αντιδρούν καθόλου σπασμωδικά. Γιατί; Οι αμερικανικές απειλές είναι κενές περιεχομένου, δεδομένου ότι εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ εφαρμόζουν επίσημα εμπορικό αποκλεισμό εναντίον του Ιράν, εδώ και χρόνια δεν υπάρχουν εμπορικές σχέσεις ΗΠΑ-Ιράν, ενώ το παγκόσμιο εμπόριο πετρελαίου το διακινούν πια άλλοι, π.χ. οι Κινέζοι. Οι ειδικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ζήτηση στην Κίνα αυξάνεται ετησίως κατά 10% με τάση ανοδική. Η παγκοσμιοποίηση είναι πολύπλοκη υπόθεση και σε αυτή την περίπτωση δεν ωφελεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι η μοναδική υπερδύναμη. Κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, όχι μόνον το Ιράν.»

Τέλος ενδιαφέρουσα ανάλυση της Σιρίν Εμπάντι, της γνωστής Ιρανής νομικού, βραβευμένης με το νομπέλ Ειρήνης το 2003, δημοσιεύει σήμερα η Die Welt . Παραθέτουμε απόσπασμα: «Αντί οι ΗΠΑ να ενισχύσουν τους μεταρρυθμιστές και το δημοκρατικό κίνημα, δαιμονοποίησαν το Ιράν. Ενώ ο Χαταμί πρότεινε διάλογο μεταξύ Αμερικανών και Ιρανών, η Ουάσιγκτον εμπόδισε την είσοδο στις ΗΠΑ Ιρανών καλλιτεχνών και ακαδημαϊκών. Αν και ο Χαταμί βοήθησε τις ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, ο πρόεδρος Μπους κατέταξε το Ιράν στον ‘άξονα του κακού’. Έτσι το πρόβλημα του ατομικού προγράμματος δεν πρόκειται να λυθεί ούτε με απειλές, ούτε στο ΣΑ του ΟΗΕ. Γιατί μπορεί η πλειοψηφία των Ιρανών να μισεί τους σκληροπυρηνικούς της κυβέρνησής της, αλλά υποστηρίζει πλήρως το ατομικό πρόγραμμα, το οποίο έγινε πηγή πατριωτισμού. Μια στρατιωτική επίθεση θα πυροδοτούσε απλώς τις εθνικιστικές ευαισθησίες, ενώ το Ιράν δεν είναι Ιράκ, διότι μια επίθεση δεν θα κόστιζε μόνον ανθρώπινες ζωές, αλλά θα τίναζε στον αέρα και τη διεθνή οικονομία. Οι κυρώσεις δεν είναι επίσης εποικοδομητικές. Σε μια τέτοια περίπτωση το Ιράν θα κατήγγειλε τη συνθήκη περί μη διασποράς πυρηνικών. Θέλει κάτι τέτοιο ο κόσμος;

Οι ΗΠΑ και το Ιράν πρέπει να αρχίσουν αμέσως διμερείς συνομιλίες. Είναι παράλογο οι ΗΠΑ να αρνούνται τον διάλογο με το πιο σημαντικό έθνος της Εγγύς Ανατολής. Ο Μπους πρέπει να κωφεύει στις παραινέσεις των Ιρανών εξορίστων. Η δημοκρατία εξελίσσεται και διαμορφώνεται εκ των έσω.»