Ο 30χρονος Σαράντος Ζερβουλάκος στο Burgtheater της Βιέννης

Δεν είναι εύκολο πράγμα να πραγματοποιεί κανείς τα όνειρά του. Και ακόμα πιο δύσκολο είναι να τα πραγματοποιεί γρήγορα. H περίπτωση πάντως του 30χρονου Σαράντου Ζερβουλάκου αποδεικνύει πως είναι εφικτό. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη από πατέρα Έλληνα και μητέρα Γερμανίδα ήρθε σε ηλικία μόλις δυο ετών στο Ίζελορν, όταν οι γονείς του αποφάσισαν πως το μέλλον τους ως γιατροί ήταν πιο εξασφαλισμένο στη Γερμανία. Το σίγουρο δρόμο της ιατρικής ακλούθησε αργότερα και ο Σαράντος για να βεβαιωθεί τελικά τέσσερα χρόνια αργότερα πως ο χώρος που του ταιριάζει είναι το θέατρο:

«Αυτό υπήρχε πάντα κάπου μέσα μου. Και στο σχολείο που πήγαινα κάναμε θεατρικές παραστάσεις και είχαμε σχετικό μάθημα. Χρειάστηκα όμως το χρόνο μετά το σχολείο για να ανακαλύψω ότι ήθελα να το κάνω και επαγγελματικά. Δεν το είχα καταλάβει ότι ήθελα να ασχολούμαι με αυτό μόνιμα. Και ειδικά στο Βερολίνο που βρέθηκα μετά το σχολείο είχα την ευκαιρία να πηγαίνω πολύ συχνά στο θέατρο και να δουλέψω και σαν βοηθός. Έτσι κατάλαβα ότι ήθελα να δημιουργώ παραστάσεις δικές μου και να δημιουργώ ένα κόσμο δικό μου γύρω από αυτό το κείμενο που δουλεύαμε σε μια παράσταση».

Μέχρι εδώ καλά. Τίποτα το ασυνήθιστο. Το να φτάνεις όμως σε ηλικία 30 χρονών και να σκηνοθετείς σε ένα από τα σπουδαιότερα θέατρα της Ευρώπης όπως είναι το Burgtheather στη Βιέννη, σίγουρα δεν συμβαίνει στον καθένα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από τη μέση, από εκεί δηλαδή που τα αφήσαμε. Μετά τις σπουδές της ιατρικής και τις εργασίες ως βοηθός στα διάφορα θέατρα στο Βερολίνο ο Σαράντος Ζερβουλάκος κατέθεσε τα χαρτιά του για να σπουδάσει στο περίφημο Εργαστήρι Μαξ Ράινχαρντ στη Βιέννη. Δεν τον πήραν αμέσως αλλά ένα χρόνο αργότερα το 2006 έγινε δεκτός. Καθόλου εύκολη υπόθεση μια και μόλις δυο στους εκατό τα καταφέρνουν. Και όσο για το περίφημο Burgtheater, στο οποίο από πέρυσι το φθινόπωρο παίζεται το έργο «Καλοκαιρινή Νύχτα» των David Greig και Gordon McIntyre σε δική του σκηνοθεσία, λέει σχετικά:

«Όταν σπούδαζα στη Βιέννη είχα μέσα στη Σχολή, ένα δικό μου μικρό θίασο. Τότε ανεβάσαμε τη Λυσσιστράτη του Αριστοφάνη και το έργο στάλθηκε σε ένα φεστιβάλ στο οποίο ήταν προσκεκλημένος ο διευθυντής του Βurgtheater και το είδε. Τότε μου είπε ότι θέλει να παρακολουθεί τι κάνω και τα επόμενα χρόνια τέσσερα – πέντε χρόνια πάντα έστελνε άτομα δικά του. Και μετά όταν τελείωσα τη Σχολή έγινε μια συνάντηση και μου είπαν ότι θα ήθελαν να μου δώσουν μια ευκαιρία να δουλέψω με ηθοποιούς του θεάτρου τους».

Τίποτα καλύτερο ίσως για το νεαρό σκηνοθέτη, μια και όπως λέει το πιο σημαντικό στον τρόπο που δουλεύει είναι οι ηθοποιοί. Όσο για τα έργα που προτιμάει:

«Εμένα με ενδιαφέρουν πάρα πολύ τα κομμάτια που έχουν πάρα πολύ έντονο το στοιχείο της κατάστασης μέσα τους. Για παράδειγμα τα τέλεια κομμάτια για μένα είναι του Άντον Τσέχοφ. Υπάρχουν πάρα πολύ καλά παιγμένες καταστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκονται άνθρωποι και αναπτύσσονται διάλογοι όπου πολλά υπονοούνται. Είναι πολύ ενδιαφέροντα κείμενα».

Ο Αμερικανός Μπίλυ Ουάλντερ, ο Γερμανός Γιούργκεν Γκος και οι Ρεππάς-Παπαθανασίου είναι οι άνθρωποι του θεάτρου που θαυμάζει πολύ. Τώρα εκτός από τη Βιέννη παίζεται και η Ιφιγένεια εν Ταύροις στο Όμπερχάουζεν της Γερμανίας ενώ για το επόμενο διάστημα ετοιμάζει κάτι και πάλι σε Αυστρία και Γερμανία. Ελπίζει κάποτε και στην Ελλάδα.