Πρόεδρος των Εργατικών εκλέγεται ο Γκόρντον Μπράουν

Ο Τόνυ Μπλερ φρόντισε να δώσει μια καλή προίκα στον μέχρι πρότινος εσωτερικοπολιτικό του αντίπαλο και διάδοχό του, τον υπουργό οικονομικών Γκόρντον Μπράουν. Στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών κατάφερε να εξαιρεθεί η χώρα του από τη δεσμευτική ισχύ της Χάρτας των θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Μ. Βρετανίας παρέμειναν αλώβητα. Έτσι ο Γκόρντον Μπράουν μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον ως πρωθυπουργός χωρίς βαρίδια από τον προκάτοχό του. Οι πολιτικοί του εχθροί περιγράφουν την τάση του Μπράουν να θέλει να ελέγχει τα πάντα με τις σταλινικές μεθόδους. Οι φίλοι του επιμένουν ότι ο επόμενος βρετανός πρωθυπουργός έχει σοβαρό ίσως και περίπλοκο χαρακτήρα. Ποιος είναι τέλος πάντως αυτός ο κλειστός σκωτσέζος, που σήμερα αναδεικνύεται πρόεδρος των εργατικών και από την ερχόμενη εβδομάδα θα κρατά τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας του;

Το όνομά του συνδέθηκε άρρηκτα με την οικονομία της Μ. Βρετανίας και με τα οικονομικά θαύματα που επέτυχε αυτά τα δέκα χρόνια στο αξίωμα του υπουργού οικονομικών. Παρά τα τόσα χρόνια στον υπουργικό θώκο συνεχίζει να παραμένει ένα αίνιγμα στους περισσότερους βρετανούς. Τις πολιτικές του πεποιθήσεις αρέσκεται να τις κρατά για τον εαυτό του, όπως η βασίλισσα, είχε γράψει σκωπτικά μια εφημερίδα. Τώρα η σιωπή απέναντι στην βρετανίδα εστεμμένη αποτελεί μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, που θέλει να παίξει ο Γκόρντον Μπράουν με διακριτικότητα. Γιατί η

πολιτική κατά την άποψή του δεν έχει καμιά σχέση με συμπεριφορές σταρ. «Το σύνθημά μου είναι σκληρή δουλειά», είχε πει κάποτε ο Γκόρντον Μπράουν. Που σημαίνει ανάληψη ευθυνών και δίκαιη αντιμετώπιση των συναδέλφων μου. Κάλυψη σε δύσκολες στιγμές όχι μόνο ως υπουργός οικονομικών αλλά και ως πρωθυπουργός. Βλέπω τον εαυτό ως μέλος μιας ομάδας. Ίσως όμως καμιά φορά η κοινή γνώμη να ενδιαφέρεται λιγότερο για θέματα ουσίας και περισσότερο για τις εσωτερικοπολιτικές τριβές μέσα στο κόμμα». Ο Γκόρντον Μπράουν είναι άνθρωπος της δράσης και όχι των λόγων. Δεν διακατέχεται από ιδεολογίες ή ρομαντικές κοινωνικές απόψεις, αλλά είναι πραγματιστής βαθιά ριζωμένος στο κόμμα του. Σε δύσκολες περιστάσεις όμως χρονοτριβεί και συσκέπτεται για μήνες με την ομάδα των έμπιστών του. Γι αυτό και το ενδεχόμενο πρωθυπουργοποίησής του δεν έχει προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στον βρετανικό λαό, όπως υποστηρίζει ο πολιτικολόγος Αντονυ Γκίντενς: «Οι ψηφοφόροι είναι σκεπτικοί, με τον τρόπο που ο Μπράουν θα ασκήσει το αξίωμά του. Αλλά και για τον ίδιο θα είναι μια ριζική αλλαγή. Δεν θα μπορεί να κρύβεται πίσω από αριθμούς, αλλά θα πρέπει να βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο των εξελίξεων. Και δεν θα υπάρχει πια ο Τόνυ Μπλερ για να του τείνει χείρα προστασίας». Κύριο μέλημα του Γκόρντον Μπράουν είναι να κρατήσει συσπειρωμένο το κόμμα του. Κάτι που φαίνεται απλό αφού ο ίδιος είναι γέννημα θρέμμα του. Δεν ήταν ποτέ μέλος του αντιπυρηνικού κινήματος. Για τις θέσεις του στο πρόβλημα του περιβάλλοντος το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι θεωρεί πως θα πρέπει να σταματήσει η μεταβολή του κλίματος. Σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ο Γκόρντον Μπράουν είναι ακόμη άγραφο χαρτί. «Δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν οι σχέσεις με τις ΗΠ», μας λέει ο πολιτολόγος Ανοντυ Giddens, τι θα γίνει με τους βρετανούς στρατιώτες στο Ιράκ. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο Γκόρντον είναι ατλαντιστής μέχρι το μεδούλι, έχει πάει περισσότερες φορές στις ΗΠ από ότι ο Τόνυ Μπλερ από όπου θέλησε να πάρει πνευματικά ερεθίσματα».

Με την ευρωπαϊκή πολιτική δεν υπάρχει εξοικείωση. Ίσως όμως το μεγαλύτερο πρόβλημά του έχει να κάνει με την απρόσιτη εικόνα του που καταγράφεται και στην αδυναμία των ΜΜΕ να τον παρουσιάσουν στην κοινή γνώμη ως μια συμπαθητική παρουσία. Δεν έχει καθόλου χιούμορ, είναι ψυχρός και αποστασιοποιημένος και ακόμη κι όταν χαμογελάει καθ υπόδειξη των συμβούλων του φαίνεται σαν να σαρκάζει. Ένας άλλο κίνδυνος έρχεται από το συντηρητικό αντιπολιτευόμενο κόμμα, που φαίνεται να ανδρώνεται και πάλι σιγά- σιγά. Ο δυναμικός και ρήτορας πρόεδρός του Ντέιβιντ Κάμερον αποκαλεί τον Μπράουν μοντέλο πολιτικού της δεκαετίας του 80. Το επόμενο διάστημα θα δείξει αν ο διάδοχος του Τόνυ Μπλερ θα ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα. Μετά από μια δεκαετία Μπλερ ίσως οι βρετανοί να κουράστηκαν από την υπερβολική εξωστρέφεια και να αναζητούν τώρα περισσότερη ουσία στην πολιτική.