Ρωσία - Κίνα: πολιτικοί εταίροι, αλλά οικονομικοί αντίπαλοι
22 Μαρτίου 2006«Η Ρωσία και η Κίνα δεν μπορούν να απαλλαγούν από την αμοιβαία δυσπιστία, που διακατέχονται παρά το γεγονός ότι έχουν κοινούς στόχους» υπογραμμίζει η Süddeutsche Zeitung με αφορμή το ταξίδι του Ρώσου προέδρου Πούτιν στην Κίνα: «οι αψιμαχίες για τις μπίζνες στο πετρέλαιο αποδεικνύουν ότι ακόμη δεν είναι έτοιμες οι δύο χώρες να αποτινάξουν τις προκαταλήψεις και την εχθρότητα του παρελθόντος.»
«Μπορεί πολιτικά να είναι εταίροι, να συνυπογράφουν φιλιππικούς κατά της πολιτικής μονοκρατορίας, εμμέσως δηλαδή κατά των ΗΠΑ, αλλά στον οικονομικό τομέα είναι αντίπαλοι» διαπιστώνει η Berliner Zeitung «παρά την πληθώρα συμβολαίων που υπέγραψαν, στην ουσία, οικονομικά αλληλοϋποβλέπονται. ‘Μη ικανοποιητική η διαδικασία αναπτυξιακής βοήθειας και ανταλλαγής τεχνογνωσίας’ δηλώνει ο Κινέζος εκπρόσωπος για τις ρωσο-κινεζικές οικονομικές σχέσεις, ενώ ο Πούτιν προσπαθεί να πουλήσει τα ρωσικά τεχνολογικά προϊόντα και ταυτόχρονα προσφέρει την βοήθεια ρωσικής τεχνολογίας στην κατασκευή 27 νέων πυρηνικών εργοστασίων στην Κίνα.»
«Είναι ανεδαφική η προσδοκία μιας διαφορετικής στάσης και τακτικής εκ μέρους των δύο χωρών» γράφει η Frankfurter Allgemeine Zeitung «γιατί να ενθουσιαστεί ο Πούτιν από την ανοδική πορεία στην οικονομία της Κίνας;»
«Ο Βρετανός πρωθυπουργός είναι τώρα ο νέος πρωταγωνιστής ενός οικονομικού σκανδάλου χρηματοδότησης του κόμματός του» αναφέρει η Frankfurter Rundschau «ο Μπλερ κατηγορείται ότι πούλησε έδρες της βουλής των Λόρδων και ότι στους δανειστές του βρετανικού εργατικού κόμματος ανήκει και μια επιχείρηση που επιβιώνει με παραγγελίες του δημοσίου. Όλα αυτά ο κος Μπλερ τα κράτησε κρυφά από το κόμμα του. Σε όλες τις πολιτικές αποφάσεις που έλαβε, αγνόησε πλήρως τα κομματικά όργανα. Μετά από εννιά χρόνια στον πρωθυπουργικό θώκο, θεώρησε εαυτόν αλώβητο. Τώρα η συνεχής υποτίμηση του Μπλερ προς το κόμμα του παίρνει την εκδίκησή της.»
«Ας αναλάβει προσωπικά, ακέραια την ευθύνη» σχολιάζει ειρωνικά η Tageszeitung «εφ’ όσον μέχρι τώρα μόνον έτσι ελάμβανε τις πολιτικές αποφάσεις. Καιρός να επιτελέσει με συνέπεια το έργο του ως το τέλος. Εξάλλου πάντα τόνιζε ότι θα παραιτούνταν, εάν αποτελούσε κίνδυνο για την εκλογική επιτυχία του κόμματός του.»