Στις κάλπες οι Ιρλανδοί μεταξύ φόβου και οργής

Η Ιρλανδία είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ όπου πραγματοποιείται δημοψήφισμα για την κύρωση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Ο πρωθυπουργός Έντα Κένι ελπίζει σε ένα ισχυρό "ναι", όπως έχει πει: "Ψηφίζοντας ‘ναι’ στέλνουμε ένα ισχυρό μήνυμα στον κόσμο και την ΕΕ. Ότι παραμένουμε ένα σημαντικό μέλος της ένωσης και συνεχίζουμε να έχουμε πρόσβαση σε πόρους του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας".

Μετά τις εκλογές σε Γαλλία και Ελλάδα πάντως οι Ιρλανδοί πολιτικοί έγιναν πιο προσεκτικοί στις δηλώσεις και τις συστάσεις τους ενόψει του δημοψηφίσματος. Η νίκη του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία αποδίδεται εν μέρει στην υπόσχεσή του για αλλαγές στη Συνθήκη, ενώ στις ελληνικές εκλογές ενισχύθηκαν τα κόμματα που απορρίπτουν τα μέτρα λιτότητας.

Οι συνέπειες του ‘όχι’

H κύρωση του Συμφώνου Σταθερότητας απαιτεί όχι απόλυτη, αλλά σχετική πλειοψηφία. Σε κάθε περίπτωση πάντως ένα απορριπτικό αποτέλεσμα από τους Ιρλανδούς θα έχει σημαντικές επιπτώσεις. Αν πει ‘όχι’, η χώρα αποκλείεται από τα όσα προβλέπονται στο σύμφωνο. Έτσι, για παράδειγμα, η Ιρλανδία δεν θα είχε πλέον πρόσβαση στον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης ESM που θα διαδεχθεί τον EFSF.

Τον Νοέμβριο του 2010 η Ιρλανδία έλαβε βοήθεια ύψους 85 δις ευρώ από την ΕΕ και το ΔΝΤ για να αντιμετωπίσει το υπέρογκο χρέος της. Ένα από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών του συμφώνου είναι ότι η Ιρλανδία θα χρειαστεί ενδεχομένως και νέα ένεση δις. Εδώ έγκειται η μεγαλύτερη αδυναμία των αντιπάλων της συνθήκης: οι υποστηρικτές του ‘όχι’ δεν έχουν να παρουσιάσουν εναλλακτικές προτάσεις σε περίπτωση που η χώρα αναγκαστεί όντως να προσφύγει για δεύτερη φορά σε ΕΕ και ΔΝΤ.

Σο στρατόπεδο του ‘ναι’ βρίσκονται τα κόμματα της κυβερνητικής συμμαχίας Fine Gael και Εργατικό καθώς και το Fianna Fail της αντιπολίτευσης. Στο στρατόπεδο του ‘όχι’ το Sinn Fein και η Αριστερά. Όπως λέει ο Πολ Μέρφι από την Ενωμένη Αριστερά: "Να μην πληρώσουμε τα χρέη μας και ειδικά τα χρέη των τραπεζών. Αυτό που χρειαζόμαστε -και αυτό το απαγορεύει η συνθήκη- είναι μαζικές δημόσιες επενδύσεις".

Τρία χρόνια λιτότητας

Τα τρία χρόνια λιτότητας στην Ιρλανδία είναι κάτι παραπάνω από εμφανή: οι μισθοί στο δημόσιο μειώθηκαν κατά 20 %, οι κοινωνικές παροχές έχουν μειωθεί δραστικά, οι φόροι έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, ενώ η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 14,4 %, με την ανεργία των νέων να είναι αρκετά υψηλότερη. Ολοένα και περισσότεροι Ιρλανδοί αναζητούν τα τελευταία αυτά χρόνια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Όπως υπολογίζεται, κάθε μήνα εγκαταλείπουν τη χώρα περίπου 3.000 πολίτες.

Οι Ιρλανδοί καλούνται σήμερα στις κάλπες μεταξύ φόβου και οργής: αφενός, ένα "όχι" στο σύμφωνο μπορεί να σηματοδοτήσει την ελεύθερη πτώση της Ιρλανδίας σε περίπτωση που χρειαστεί και νέα βοήθεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αφετέρου, τα μέτρα λιτότητας συνεπάγονται δύσκολους καιρούς και αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όπως φαίνεται πάντως, ο φόβος αναμένεται να υπερισχύσει.


Joanna Impey / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής