Τί είναι αυτό λοιπόν που δικαιολογεί τη σιωπή της ΕΕ στην πολιτική του Πούτιν στην Τσετσενία;

Οι εκλογές στο κρατίδιο του Ζάαρ που είχαν σαν αποτέλεσμα την πικρή ήττα των Σοσιαλδημοκρατών, η προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ με αφορμή την επίσκεψη του Γκίντερ Φερχόιγκεν και το αποκλειστικό ρεπορτάζ της Süddeutsche Zeitung ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν έτοιμος να παραβεί την αρχή του και να διαπραγματευθεί με τους τρομοκράτες στο σχολείο της Μπεσλάν, είναι τα θέματα με τα οποία θα ασχοληθούμε στη σημερινή επισκόπηση τύπου. Σύμφωνα με την Süddeutsche Zeitung ένα απο τα σενάρια ήταν ακόμα και η απελευθέρωση ορισμένων Τσετσένων ανταρτών.

«Ο ίδιος ο Πούτιν δεν μίλησε ποτέ για κάτι τέτοιο. Η νέα αυτή εκδοχή προέρχεται από πληροφορίες της φιλικά διακείμενης προς τη Ρωσία ηγεσίας της Βόρειας Οσετίας. Πρόκειται για ένα μείγμα αληθινών, ψευδών και ανύπαρκτων πληροφοριών σχετικά με το δράμα της ομηρίας στο σχολειο της Μπεσλάν. Πληροφορίες που διοχετεύονται αυθαίρετα και χωρίς προηγούμενη σκέψη λες και δεν υπήρξε ποτέ η προηγούμενη έντονη κριτική στην βύθιση του υποβρυχίου Κουρσκ. Ισως είναι αναγκαία όλα αυτά για να δημιουργηθεί ο μύθος πως ο πρόεδρος Πούτιν προσπάθησε να κάνει τα πάντα.»

Τη σιωπή των Σιράκ και Σρέντερ στην πολιτική του προέδρου Πούτιν στο ζήτημα της Τσετσενίας επικρίνει η γαλλική εφημερίδα Libération:

«Μπορεί κανείς να καταλάβει πως ο δρόμος της Ρωσίας προς τη δημοκρατία μετά από τόσες δεκαετίες ολοκληρωτικής διακυβέρνησης είναι δύσκολος. Ο στόχος της ενότητας της Ρωσίας πάντως δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τον βρόμικο πόλεμο στην Τσετσενία. Και η σιωπή της Ευρώπης, με κορυφαίους τους Σρέντερ και Σιράκ, πονάει. Και οι δύο επικρίνουν την πολιτική του Μπους στο Ιράκ. Τί είναι αυτό λοιπόν που δικαιολογεί τη σιωπή τους στην πολιτική του Πούτιν στην Τσετσενία;»

H Frankfurter Rundschau σχολιάζει τους εύλογους, όπως πιστεύει, δισταγμούς για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ:

«Οι κυβερνήσεις στην ΕΕ χρησιμοποιούν μια σειρά επιχειρημάτων υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, τα οποία κατά περίσταση εμπλουτίζονται και ανανεώνονται. Καθένα από αυτά τα επιχειρήματα αξίζει να τα σκεφθούμε. Πολύ πιο σημαντικό είναι όμως να σκεφθούμε τί πραγματικά είναι σε θέση να κάνει η ΕΕ και τί θέλει ο κόσμος. Η ένταξη της Τουρκίας ακόμα και αν γίνει σε δέκα χρόνια, δεν θα είναι μια διεύρυνση όπως μια οποιαδήποτε άλλη. Θα αλλάξει ριζικά την ΕΕ Και κάθε αλλαγή θα μπορέσει να την αντάξει μόνον εάν έχει την υποστήριξη των πολιτών της. Είναι πραγματικά καιρός να μιλήσουμε για τα πολιτικά, αλλά και τα γεωγραφικά σύνορα της ΕΕ»

Τέλος να ρίξουμε και μια ματιά στο πώς σχολιάζει ο γερμανικός τύπος τις περιφερειακές εκλογές στο γερμανικό κρατίδιο του Ζάαρ. Η Tagesspiegel του Βερολίνου γράφει:

«Νικητής των εκλογών είναι ο Πέτερ Μίλερ και οι Χριστιανοδημοκράτες. Στην πραγματικότητα όμως άλλοι κέρδισαν: Το κόμμα της οικογένειας, το ακροδεξιό NPD, το αριστερό PDS, οι γκρίζοι πάνθηρες, αλλά και οι Φιλελεύθεροι και οι Πράσινοι. Αλλά να μην ξεχάσουμε, ο μεγαλύτερος νικητής αναμεσά τους είναι η αποχή.»

Η General-Anzeiger της Βόννης σημειώνει για την ήττα των Σοσιαλδημοκρατών και την άνοδο των Πρασίνων. Τα δύο κόμματα δηλαδή που αποτελούν τον κυβερνητικό συνασπισμό:

«Οι Πράσινοι με πολύ κομψό τρόπο μεταφέρουν στους Σοσιαλδημοκράτες την ευθύνη για τις μεταρρυθμίσεις. Αυτό έχει να κάνει με ένα στοιχείο, το οποίο προκαλεί ναυτία σύμφωνα με τον καγκελάριο Σρέντερ. Την ικανότητα των Πρασίνων να είναι ταυτόχρονα ένα κυβερνητικό κόμμα και ένα κόμμα της αντιπολίτευσης.»