"Τα 60 χρόνια, που πέρασαν από το Άουσβιτς, δεν είναι πολλά".

Στην σημασία του Ολοκαυτώματος για την Γερμανία και τον κόσμο αναφέρεται σχόλιο της ισπανικής εφημερίδας El Mundo: Λίγοι είχαν πιστέψει τότε ότι ο Χίτλερ θα πραγματοποιούσε τις αντισημιτικές του απειλές. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Γερμανοί έκαναν πως δεν έβλεπαν όταν εκατοντάδες χιλιάδες εβραϊκές οικογένειες έπεφταν θύματα των ναζιστών. Μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα πως κατέστη δυνατή μια τέτοια βαρβαρότητα σε μια πολιτισμένη και κοινωνία, όπως ήταν η γερμανική. Η απάντηση σχετίζεται αναμφίβολα με βαθιές ψυχικές διεργασίες, αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην προπολεμική Γερμανία. Το Ολοκαύτωμα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που σημειώθηκε ποτέ. Δεν επιτρέπεται συγγνώμη και κατανόηση για τους υπεύθυνους της σφαγής. Το σημαντικότερο όμως είναι να μην ξεχάσει ποτέ ο κόσμος αυτόν τον τρόμο.

Στη σχέση των Γερμανών με τους Εβραίους και το Ισραήλ αναφέρεται δημοσίευμα της εβδομαδιαίας γερμανικής εφημερίδας Die Zeit: Η σχέση μας με τους Εβραίους και το Ισραήλ θα έχει πάντα μια ιδιαιτερότητα. Το ότι δεν πρόκειται για κάποιον αυτοματισμό, αλλά για μια αποστολή, αποδεικνύεται και στην υπόθεση της Σαξωνίας, με την αντίδραση των δημοκρατικών κομμάτων στις προκλήσεις των ακροδεξιών. Αλλά και ο Ισλαμισμός αποτελεί μια νέα πρόκληση. Εκεί εντοπίζουμε μια άλλη εκδοχή της εχθρότητας έναντι των Εβραίων, η οποία αναπτύσσεται. Μια εχθρότητα που μπορεί να συνδυαστεί με τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό. Τα 60 χρόνια, που πέρασαν από το Άουσβιτς, δεν είναι πολλά, καταλήγει η εφημερίδα.

Οι Financial Times του Λονδίνου φιλοξενούν ένα άρθρο για τον αντισημιτισμό στην Ευρώπη του προέδρου του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου Ίσραελ Σίνγκερ: Η Γερμανία έχει να παρουσιάσει περισσότερα μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινομένου από ότι άλλες χώρες, γράφει ο κ. Σίνγκερ. Με αυστηρούς νόμους κατά των εξτρεμιστικών τάσεων, των ναζιστικών συμβόλων, την αντισημιτική ρητορεία καθώς και την άρνηση των ολοκαυτώματος. Το ολοκαύτωμα διδάσκεται στα γερμανικά σχολεία και αυτό σημαίνει ότι αυτές οι θηριωδίες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου έχουν περάσει πια στη συλλογική συνείδηση του γερμανικού λαού. Και ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου συνεχίζει στο άρθρο του: Οι γερμανοί πολιτικοί ανήκουν, όπως οφείλουν, στους πολιτικούς με τη μεγαλύτερη ευαισθησία σε ζητήματα αντισημιτισμού και υποστηρίζουν οποιαδήποτε μέτρα για την προστασία των εβραϊκών κοινοτήτων. Και ο Ίσραελ Σίνγκερ ολοκληρώνει τονίζοντας ότι η υποδειγματική στάση της Γερμανίας θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Στον ρόλο της Γαλλίας και τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αναφέρεται άρθρο της γαλλικής εφημερίδας La Croix:

Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Γαλλία, εν μέρει αντιστάθηκε και εν μέρει συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Από άγνοια, αδιαφορία, ή υπερβολική προσοχή άφησε να γεγονότα να κυλήσουν. Η Γαλλία δεν πήρε θέση είτε υπέρ είτε κατά των Εβραίων. Τι θα μείνει, όταν και τελευταίος επιζών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα φύγει από τη ζωή; Μήπως το μόνο που θα μείνει είναι απλά μια αναφορά στο αίμα και στη στάχτη στα βιβλία ιστορίας, διερωτάται η γαλλική εφημερίδα. Η ελπίδα μας είναι να συνειδητοποιήσουμε κάποτε πως το κακό μπορεί να κάνει την εμφάνισή του σε οποιαδήποτε εποχή. Κανείς δεν μπορεί να θεωρεί εαυτόν ασφαλή από τη θηριωδία, ούτε εδώ στη Γαλλία, αλλά ούτε και αλλού καταλήγει η εφημερίδα.