Το Ευρωκοινοβούλιο εξετάζει την υπόθεση υπερτιμημένης υπενοικίασης των κτιρίων του
15 Μαΐου 2006
10 εκατομμύρια ευρώ καταβάλλει ετησίως το Ευρωκοινοβούλιο ως μίσθωμα για τα κτίρια που νοικιάζει. Ο δήμος του Στρασβούργου από την άλλη πλευρά πληρώνει 8 εκατομμύρια ευρώ στην ολλανδική εταιρεία στην οποία αυτά ανήκουν. Το Στρασβούργο κερδίζει δηλαδή από τη συναλλαγή 2 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Η πράξη δεν είναι παράνομη αλλά σύμφωνα με το Γάλλο ευρωβουλευτή των Πρασίνων Ζεράρ Ονέστα είναι μια κίνηση ντροπής:
«Φυσικά θέλει κανείς να κερδίζει και όχι να χάνει όταν νοικιάζει κάτι. Αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το δημαρχείο της πόλης που στεγάζει έναν θεσμό θα θέλει να εκμεταλλευθεί εμπορικά ένα άλλο κτίριο που στεγάζει έναν άλλο θεσμό.»
Το Στρασβούργο δικαιολογεί την τακτική του ισχυριζόμενο ότι έχει κάνει έξοδα ανακαίνισης και ότι θέλει να διασφαλιστεί από μια τυχόν αιφνίδια μετακόμιση. Επιχειρήματα που μάλλον δεν ακούγονται πειστικά στα αυτιά των Ευρωβουλευτών. Εκτός αυτού το Στρασβούργο βρίσκεται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο διότι πολλοί από τους Ευρωβουλευτές παραπονούνται ότι για μια εβδομάδα το μήνα θα πρέπει να φεύγουν από τις Βρυξέλλες και να πηγαίνουν στη γαλλική πόλη μεταφέροντας 500 χλμ μακριά ένα βουνό από έγγραφα. Και όπως λέει ο Γερμανός Ευρωβουλευτής των Φιλελευθέρων Αντρέας Αλβάρο:
«Για να το κάνω πιο απλό: η κατάσταση είναι εκνευριστική. Όταν ψάχνουμε κάτι βρίσκουμε μόνο αυτά που έχουμε βάλλει στα κουτιά. Αν θελήσουμε αυθόρμητα να βρούμε κάτι άλλο δεν γίνεται γιατί απλά είναι στις Βρυξέλλες.»
200 εκατομμύρια ευρώ κοστίζει ετησίως στους ευρωπαίους φορολογούμενους αυτή η μετακίνηση για μια εβδομάδα στο Στρασβούργο. Όμως ούτε οι ίδιοι οι βουλευτές δεν μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Αυτοί που μπορούν να αποφασίσουν για την έδρα του Ευρωκοινοβουλίου είναι οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των 25. Ο Γερμανός Ευρωβουλευτής Μάρτιν Σουλτζ δεν τρέφει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση:
«Για να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες θα πρέπει να υπάρξει ομοφωνία των αρχηγών των κρατών και κυβερνήσεων και η Γαλλία σίγουρα δεν θα συμφωνήσει. Όμως δεν είναι μόνο η Γαλλία και άλλοι δεν θα συμφωνήσουν. Αλλά ακόμα και αν συμφωνούσαν, η Γαλλία θα ζητούσε ανταλλάγματα. Θα έπρεπε ενδεχομένως μια άλλη χώρα να παραιτηθεί από τη φιλοξενία ενός θεσμού και να μεταφερθεί στη Γαλλία.»