Το Ισραήλ αναζητά τους υπευθύνους της αποτυχίας
16 Αυγούστου 2006«Η εντύπωση παραλυσίας που δίνει η ισραηλινή πολιτική είναι πια οφθαλμοφανής» γράφει η βρετανική εφημερίδα Guardian «εκτός από το αμφίβολο μέλλον ορισμένων όπως του πρωθυπουργού Ολμέρτ, του Υπ. Άμυνας Πέρετς και του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων Χαλούτζ, φαίνεται πως η πολιτική χρεοκοπία, που αποκάλυψε ο πόλεμος, δεν περιορίζεται μόνον στο Κόμμα Καντίμα, αλλά και στην αντιπολίτευση, σε όλα τα κόμματα, στο Λικούντ, στο Εργατικό Κόμμα. Ουδείς μπορεί να προτείνει μια διέξοδο.»
«Για τους πολιτικούς αντιπάλους του Ολμέρτ σήμανε τώρα η ώρα: όλοι από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά ζητούν στο ισραηλινό κοινοβούλιο εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή για να λύσουν το μυστήριο της αποτυχίας» επισημαίνει η γερμανική Tageszeitung και καταλήγει: «Παρ’ όλα αυτά φαίνεται μάλλον απίθανο να αναγκαστεί σε παραίτηση ο Ισραηλινός πρωθυπουργός. Εξάλλου όταν θα δημοσιοποιηθούν τα όποια πορίσματα μιας τέτοιας έρευνας θα έχουν περάσει μήνες και η επικαιρότητα θα επικεντρώνεται στο επόμενο σημαντικό πολιτικό γεγονός.»
«Εάν αναζητά κάποιος υπευθύνους για αυτή την αέναη θανατηφόρα σύγκρουση στην Εγγύς Ανατολή πρέπει να ψάξει και στις δημοκρατίες της Δύσης» υπογραμμίζει η γαλλική εφημερίδα Le Figaro: «σε εκείνες τις χώρες που επέτρεψαν την επικράτηση της ιρανικής επανάστασης του 1979 και επί μακρόν χρονικό διάστημα είχαν ως εταίρο τους τον Σαντάμ, πριν να τον ανατρέψουν. Σε εκείνες τις χώρες που ανέχθηκαν την άνοδο του ισλαμιστικού εξτρεμισμού, γιατί σκέφθηκαν ότι το μικρόβιο του ισλαμισμού θα προσβάλλει τον εχθρό τους: τον παναραβικό εθνικισμό και θα τον αποδυναμώσει. Τώρα παρατηρούμε όλοι μας το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής: ονομάζεται Χεζμπολάχ και οι πολιτικές, στρατιωτικές και κοινωνικές της δομές θυμίζουν έντονα φασιστικό κίνημα.»
«Η απόφαση του Γερμανού υπεξ να μην πάει τελικά στην Δαμασκό είναι συνεπής» σχολιάζει η γερμανική Frankfurter Rundschau: «διότι ο Σύρος πρόεδρος προβάλλει πάλι εχθρικές εικόνες τουλάχιστον φραστικά. Με την ακύρωση της επίσκεψης του ο Γερμανός υπουργός διαμηνύει προς τη Συρία ότι ο διάλογος έχει κάποιο τίμημα, όποιος επιδιώκει να σπάσει την απομόνωσή του οφείλει να προβάλλει ένα τουλάχιστον μετριοπαθέστερο προφίλ. Όμως ο κος Σταϊμάγερ διαμήνυε παντού και συνεχώς ότι η συμμετοχή της Συρίας και του Ιράν συνιστούν ουσιαστικούς παράγοντες για μια βιώσιμη λύση στην Εγγύς Ανατολή και ακριβώς αυτή η εντελώς προσωπική του νότα έδινε ιδιαίτερο περιεχόμενο στις συνομιλίες του.»
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου