Φρανσουά Μπαϊρού: Με κόκκινο τρακτέρ και αυτοπεποίθηση

Ήδη τα ποσοστά, που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, προκαλούν ανησυχία στα "φαβορί". Ο λόγος για τον Φρανσουά Μπαϊρού, τον πρόεδρο του μικρού κεντρώου κόμματος UDF, που τα ινστιτούτα δημοσκοπήσεων βλέπουν σταθερά στην τρίτη θέση, με μικρή ωστόσο διαφορά από την υποψήφια των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Γόνος αγροτικής οικογένειας από την περιοχή των Πυρηναίων είναι υπερήφανος για το γεγονός ότι ξέρει να αρμέγει αγελάδες και να οδηγεί τρακτέρ. Άλλωστε το σύμβολο της προεκλογικής του εκστρατείας είναι το τρακτέρ του πατέρα του, το οποίο φοιτητές της γεωπονικής σχολής επιδιόρθωσαν και έβαψαν σε χρώμα κόκκινο. Η κίνηση αυτή σχολιάστηκε σκωπτικά από τους αντιπάλους του. Ο ίδιος σχολιάζει: «Άκουσα τον Νικολά Σαρκοζί να χλευάζει το τρακτέρ. Είπε μάλιστα ότι στην πέμπτη μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη του κόσμου αξίζει κάτι περισσότερο από ένα τρακτέρ. Ο Σαρκοζί ανήκει στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν με υπεροψία και θυμηδία τους αγρότες, τους εργάτες και όλους εκείνους που δίνουν ζωή στη Γαλλία».

Λαϊκισμός; Πιθανόν. Ο Φρανσουά Μπαϊρού εμφανίζεται στον προεκλογικό αγώνα ως ο υπερασπιστής των απλών ανθρώπων. Αποστασιοποιείται από βρόμικες πολιτικές πρακτικές. Δεν υπόσχεται τίποτε που δεν μπορεί να τηρήσει και υπενθυμίζει τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα. Το προεκλογικό του πρόγραμμα δεν προβλέπει επιπρόσθετες δαπάνες. Ο Μπαϊρού ανήκει στους λεγόμενους ευσεβείς καθολικούς. Παντρεύτηκε μικρός την συμφοιτήτριά του Ελιζαμπέτ, με την οποία έχει έξι παιδιά και καμιά δεκαριά εγγόνια. Ο Φρανσουά Μπαϊρού αυτοχαρακτηρίζεται προσγειωμένος. Γνωρίζει την καταγωγή του και δηλώνει υπερήφανος για αυτή. Δεν έρχεται από πολιτικό τζάκι. Αλλά ανέκαθεν του άρεσε να πείθει με τα επιχειρήματά του και είχε πάντα ως στόχο να αλλάζει τα κακώς κείμενα. Έτσι ξεπέρασε και το πρόβλημα του τραυλισμού που αντιμετώπιζε μικρός. Ο 55χρονος πολιτικός σπούδασε αρχικά κλασική Φιλολογία και έγινε δάσκαλος και αργότερα συνέγραψε τη βιογραφία του Ερρίκου του IV, που έφερε τον τίτλο «Ο ελεύθερος βασιλεύς». Η σταδιοδρομία του είναι αξιοθαύμαστη. Διετέλεσε βουλευτής του μικρού φιλελεύθερου κόμματος UDF. Υπηρέτησε ως ανώτατος υπάλληλος στο υπουργείο Γεωργίας, ήταν επικεφαλής της Επιτροπής Αλφαβητισμού και έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπουργού Παιδείας. Δεν προωθεί πάντα επιτυχώς τα μεταρρυθμιστικά του σχέδια, αλλά ο συγκροτημένος τρόπος που ενεργεί τον καθιστά δημοφιλή. Στις προεδρικές εκλογές του 2002 κατετάγη τέταρτος. Σήμερα υποστηρίζει ότι άντλησε σημαντικά διδάγματα από εκείνο τον προεκλογικό αγώνα. Τότε ήταν που ένα μεγάλο μέρος των κομματικών του φίλων τον εγκαταλείπουν για να ενταχθούν στο συντηρητικό σχήμα του UΜΡ, το οποίο υποστήριζε τότε τον Σιράκ και σήμερα τον Σαρκοζί. Πολιτικοί αναλυτές και στελέχη εταιρειών δημοσκόπησης προβαίνουν στην εκτίμηση ότι εάν καταφέρει να περάσει στον δεύτερο γύρο, είναι σε θέση να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο. Έχει ως πρότυπο τη Γερμανία και την κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού και θεωρεί αναχρονισμό τον διπολισμό Αριστεράς και Δεξιάς. Στόχος του είναι η υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών. Και όπως υπογραμμίζει: «Το τείχος του Βερολίνου που υπήρχε εδώ και δεκαετίες παρουσιάζει πλέον ρήγματα. Και φάνηκε αμέσως ότι και από τις δύο πλευρές αυτού του παλαιού μετώπου υπάρχουν άνθρωποι που είναι καθ` όλα έτοιμοι να συνεργαστούν».

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τα δύο τρίτα των Γάλλων αντιμετωπίζουν θετικά μια συγκυβέρνηση Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά δεν εμπιστεύονται καμία από τις δύο παρατάξεις σε αυτοδύναμο κυβερνητικό ρόλο. Εκεί ποντάρει ο Φρανσουά Μπαϊρού. Και εάν δεν του βγει, θα του μείνει το κόκκινο τρακτέρ. Αυτό δεν μπορεί να του το πάρει κανείς.

Επιμέλεια: Σταμάτης Ασημένιος