Χωρίς αυτοκίνητο στην εξοχή

«Αν εξαιρέσει κανείς τους ηλικιωμένους, τους οποίους φροντίζουν οι οικογένειές τους, κανείς δεν είναι χωρίς αυτοκίνητο. Δύο, τρία, τέσσερα αυτοκίνητα ανά οικογένεια είναι φυσιολογικό», λέει η Μπρίτα Ζάιφερτ. Ζει στο Άιφελ, στο ήσυχο χωριό Κράλινγκεν με λιγότερους από 400 κατοίκους. Και το χωριό της δεν αποτελεί εξαίρεση όσον αφορά τα αυτοκίνητα. Όποιος ζει στη Γερμανία οδηγεί αυτοκίνητο. Σε πολλές περιοχές κυκλοφορούν μόνο λίγα τρένα και λεωφορεία. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το 90% των νοικοκυριών σε αγροτικές περιοχές έχουν ένα ή περισσότερα αυτοκίνητα. Η κατάσταση είναι όμως διαφορετική στις πόλεις. Σχεδόν τα μισά νοικοκυριά εκεί δεν έχουν δικό τους αυτοκίνητο.

Τα προνόμια των αυτοκινητιστών

Για την προστασία του κλίματος όμως θα πρέπει επίσης να υπάρξει αλλαγή στην κυκλοφορία στις αγροτικές περιοχές, όπως ανακοίνωσε η νέα ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχει γίνει κάτι, λέει ο Αντρέας Κνίε. Είναι επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας ψηφιακής κινητικότητας στο Ερευνητικό Κέντρο Κοινωνικών Επιστημών του Βερολίνου.

«Έχουμε ακόμα μια απίστευτη πολιτική στήριξης του αυτοκινήτου στη Γερμανία. Η νέα ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε να μην αγγίξει πολλά από τα προνόμια των αυτοκινητιστών, για παράδειγμα το προνόμιο του εταιρικού αυτοκινήτου, τις επιδοτήσεις ντίζελ, τη δωρεάν στάθμευση, το όριο ταχύτητας, τίποτα από αυτά».

Οι ειδικοί σε θέματα κυκλοφορίας ζητούν οι οδηγοί να πληρώνουν για το πραγματικό κόστος της οδήγησης και η οδήγηση αυτοκινήτου να γίνει λιγότερο ελκυστική. Αυτή τη στιγμή τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν λίγους επιβάτες και άρα μειωμένη προσφορά, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε ακόμη λιγότερους επιβάτες. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, εάν υπήρχαν τακτικά δρομολόγια.

Σχέδια αλλαγής

Η πορεία προς μια τέτοια αλλαγή μπορεί να οργανωθεί με πολλούς τρόπους. Όποιος οδηγεί το δικό του αυτοκίνητο, θα μπορούσε να πάρει και άλλους μαζί του. Θα μπορούσαν να επιδοτηθούν ταξί. Οι κοινότητες των χωριών θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν λεωφορεία πολιτών που θα τα οδηγούν εθελοντές ή θα μπορούσαν να αγοράσουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα που είναι κοινόχρηστα.

Τα παγκάκια συνεπιβατών είναι επίσης μια λύση. Όποιος κάθεται δίνει το σύνθημα στους περαστικούς ότι θα ήθελε να τον πάρουν μαζί τους. Και ίσως τα τελευταία χιλιόμετρα να μπορούσαν να γίνουν με ποδήλατο.

«Κάθε δρόμος που χρησιμοποιείται πρέπει να έχει μια ασφαλή και καθορισμένη ευρεία λωρίδα ποδηλασίας. Και φυσικά αυτό θα γίνει εις βάρος των αυτοκινήτων.  Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κατασκευάσουμε κάτι άλλο, απλά πρέπει να διαμοιράσουμε τον χώρο. Και άλλες χώρες το κάνουν αυτό, οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Σκανδιναβοί. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς», καταλήγει ο Κνίε.

Ίνσα Βρέντε

Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου