80 χρόνια νάιλον

Ένα προϊόν που το βρίσκεις στη μαύρη αγορά, μυρίζει άσχημα και ιδρώνεις. Όλα αυτά για το νάιλον. Ένα προϊόν που έκανε θραύση τη δεκαετία του 1950 ωστόσο εντυπωσίασε σαν γυναικείο καλσόν. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για πουκάμισα και μπλούζες που έρχονταν από τις ΗΠΑ. Ο ενθουσιασμός όμως άρχισε να υποχωρεί. «Ίδρωνες και μύριζες άσχημα» θυμάται η Έρικα Τεγκτμάγιερ από το Μύνστερ, όταν αναπολεί τη νεότητά της. «Τα ρούχα κόλλαγαν πάνω σου».

Ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει την ανοδική πορεία των συνθετικών ινών. Τα προτερήματα των συνθετικών ινών είναι ότι είναι πιο ελαφριά, δεν ‘πίνουν’ πολύ νερό, αντέχουν περισσότερο, είναι εύκολα στο πλύσιμο. Το νάιλον ανακάλυψε ο Αμερικανός χημικός Γουάλας Καράδερς για τον όμιλο Dupont. To 1939 η επιχείρηση ξεκίνησε με την παραγωγή γυναικείων καλσόν, τα οποία είχαν αμέσως τεράστια επιτυχία. Ο λόγος ήταν ότι έμοιαζαν με προϊόντα πολυτελείας, τα οποία μέχρι τότε μόνο οι πλούσιοι μπορούσαν να αγοράσουν.

Η Γερμανία δεν έμεινε πίσω και παρήγαγε επίσης το περλόν, ένα παρόμοιο προϊόν σαν το νάιλον. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όμως έβαλε φρένο σε όλα αυτά και τα δυο προϊόντα χρησιμοποιήθηκαν για στρατιωτικούς σκοπούς και για την παραγωγή αλεξίπτωτων.

Η ευθύνη των καταναλωτών

Σήμερα το νάιλον χρησιμοποιείται και σε έναν τομέα που δεν φαντάζεται κανείς εύκολα. Για την κατασκευή των καπό των αυτοκινήτων. Για όσους έχουν πάντως ευαισθησίες σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, οι συνθετικές ίνες θα πρέπει να αποφεύγονται, διότι βασίζονται στα ορυκτά καύσιμα και έχουν πολυεστέρα, πολυακρυλικό κτλ. δημιουργώντας προβλήματα με μικροπλαστικά. Η Επιστημονική Υπηρεσία του Ευρωκοινοβουλίου αναφερόμενη στη βιομηχανία ρούχων υποστηρίζει ότι μια μόνο πλύση με ρούχα φτιαγμένα από συνθετικές ίνες παράγουν μέχρι 700.000 μικροπλαστικά που καταλήγουν στις αποχετεύσεις.

Παράλληλα όμως μια άλλη έκθεση της ΕΕ αναφέρει ότι η βιομηχανία ρούχων που χρησιμοποιεί φυσικές ίνες επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το περιβάλλον σε σχέση με τις συνθετικές ίνες. Εν τω μεταξύ επιστήμονες και επιχειρήσεις προσπαθούν να κατασκευάζουν συνθετικές ίνες, οι οποίες θα είναι πιο φιλικές προς το περιβάλλον. Για παράδειγμα χρησιμοποιούν πολυαμίδιο, το οποίο βασίζεται σε φυσικά προϊόντα.

Ακόμα και η εταιρεία Dupont, που ασχολήθηκε αρχικά με το νάιλον, προσπαθεί να δείξει ένα πιο φιλικό προς το περιβάλλον πρόσωπο κατασκευάζοντας ίνες από καλαμπόκι. Η εταιρεία ωστόσο βρίσκεται εδώ και καιρό στο στόχαστρο ακτιβιστών. Ένα κομμάτι όμως που παραβλέπεται συχνά είναι η ευθύνη των καταναλωτών και όχι μόνο της βιομηχανίας. Όχι μόνο για το τι είδους ρούχα αγοράζουν αλλά και για την κατανάλωση νερού και ηλεκτρικού, όταν πλένουν. Μια πιο συνειδητοποιημένη συμπεριφορά θα βοηθούσε πολύ.

Κάρστεν Χέφερ (DPA)

Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου