H οδύσσεια του 12χρονου Ατέκ

Η σκηνή του συγκεντρωμένου πλήθους κοντά στο πάρκο του Βελιγραδίου, όπου καθημερινά καταφθάνουν εκατοντάδες πρόσφυγες, μοιάζει πια συνηθισμένη. Το πάρκο είναι ένας από τους σταθμούς που επιλέγουν οι πρόσφυγες να παραμείνουν προσωρινά,στο δρόμο που περνάει μέσα από τα Βαλκάνια. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ένα αδύνατο, μικροκαμωμένο αγόρι με κόκκινο μπουφάν. Γελάει και χοροπηδάει σαν να μην έχει καμιά έννοια. Κι όμως ο Ατέκ έχει περάσει μια απίστευτη ιστορία μέχρι να φθάσει στη Σερβία. Το παιδί πάντως στάθηκε τυχερό γιατί στη FΥROM συνάντησε τον Νασίρ που του συμπεριφέρεται σαν μεγάλος αδελφός.

«Στο Αφγανιστάν γίνεται πόλεμος και δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο. Εδώ βρίσκομαι χωρίς τους γονείς μου. Αυτοί έμειναν στην πατρίδα» λέει ο Ατέκ.

Ο μικρούλης δεν ξέρει ακριβώς πόσο χρονών είναι. Μπορεί δώδεκα μπορεί και δεκατρία. Ο φύλακας άγγελός του, ο Νασίρ λέει για τον μικρό του φίλο:

«Πέρασε από το Αφγανιστάν, στο Πακιστάν και από εκεί στο Ιράν και στην Τουρκία. Με τα πόδια πέρασε τα βουνά στη Βουλγαρία».

Εκεί η αστυνομία τον περιμάζεψε μαζί με άλλους αλλά κατάφερε τελικά να φθάσει στο Βελιγράδι. Ένα ατελείωτο ταξίδι 6.000 χλμ κάποιες φορές με το λεωφορείο και κάποιες φορές με τα πόδια.

Ο φόβος των Ταλιμπάν και το αβέβαιο μέλλον

Ο Νασίρ είναι και ο ίδιος Αφγανός και είναι περίπου είκοσι χρονών. Η οικογένεια του φίλου του μένει λίγο έξω από την Καμπούλ και είναι μια πολύ φτωχική οικογένεια αγροτών όπως λέει. Ήθελαν να στείλουν τον γιό τους μακριά για να γλιτώσει. Πολλοί φοβούνται ότι οι Ταλιμπάν θα τους πάρουν τα παιδιά.

Στην ερώτηση αν φοβήθηκε όλο αυτό το διάστημα, ο Ατέκ δηλώνει με μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπο πως κανείς πρέπει να είναι δυνατός και να αγωνίζεται. Αυτό τον συμβούλευε ο πατέρας του στο σπίτι. Ο Νασίρ λέει πως ο Ατέκ δεν θέλει να παραδεχθεί πόσο δύσκολο ήταν το ταξίδι για αυτόν κάποιες φορές, κυρίως μέσα από τα δάση της Βουλγαρίας.

«Κάποιες φορές τηλεφωνήσαμε στους γονείς του γιατί μας έλεγε πως δεν άντεχε πια και πως ήθελε να επιστρέψει. Αλλά αυτοί έλεγαν όχι και ότι θα έπρεπε να τον πάρουμε μαζί μας».

Στο πάρκο του Βελιγραδίου εθελοντές έστησαν μια σκηνή και προσφέρουν μια σούπα και ψωμί με μαρμελάδα. Πραγματικό πανηγύρι για τον μικρό Ατέκ. Η πείνα ήταν ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε. Για ολόκληρες εβδομάδες έτρωγε μόνο μπισκότα και νερό. Το Βελιγράδι είναι μια στάση μόνο για τον μικρό Αφγανό και τους φίλους του. Θέλουν να προχωρήσουν και να φτάσουν μέχρι τη Γερμανία. Τα επόμενα χρόνια δεν θα δει πιθανότατα τους γονείς του. Είναι πολύ φτωχοί για να έρθουν στην Ευρώπη. Και ο ίδιος δεν ξέρει τι τον περιμένει. «Θέλω να πάω στο σχολείο και να μάθω κάτι» λέει. Τα χρήματα για τα εισιτήρια με κάποιο τρόπο τα συγκέντρωναν πάντα οι συνοδοιπόροι του. Ο Νασίρ δεν ξέρει ούτε και αυτός τι θα γίνει αλλά υπόσχεται ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τον στηρίξει να φθάσει στη Γερμανία. Μετά θα αποφασίσουν άλλοι για την τύχη του.

Μπάρμπαρα Βέζελ / Μαρία Ρηγούτσου