Quo vadis Βέλγιο; Την πιο σημαντική κρίση στην ιστορία της διέρχεται η χώρα

Έχετε επισκεφθεί πρόσφατα το Βέλγιο; Ασφαλώς θα παρατηρήσατε κυρίες και κύριοι, ότι οι κάτοικοι κυρίως των Βρυξελλών αρνούνται να μιλήσουν γαλλικά, αν είναι Φλαμανδοί. Προτιμούν τα γερμανικά, που ούτως ή άλλως έχουν ομοιότητες. Αυτήν την εποχή το Βέλγιο περνά την πιο κρίσιμη περίοδο της σύντομης ιστορίας του. Η πάλαι ποτέ αποικιοκρατική δύναμη δίνει μάχη για να διατηρήσει την συνοχή των κατοίκων της, των Βαλλόνων που αποτελούν την μειοψηφία και των Φλαμανδών. Η χώρα που έβγαλε έναν παιδόφιλο, τον Ντιτρού, και έκανε την Ευρώπη να ριγήσει από το 30% των ακροδεξιών στην πόλη της Αμβέρσας, προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς κυβέρνηση τις τελευταίες 150 μέρες και κυρίως χωρίς καμιά προοπτική ομαλής συμβίωσης των δύο κοινοτήτων της. Πριν λίγες μέρες η πλειοψηφία των φλαμανδικής καταγωγής βουλευτών ψήφισε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι γαλλόφωνοι κάτοικοι της εκλογικής περιφέρειας γύρω από τις φλαμανδόφωνες περιοχές των Βρυξελλών δεν θα μπορούν να εκλέγουν βουλευτές από τη δική τους γλώσσα. Ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Η οργή ξεχείλισε. Γιατί μέχρι τότε όλες οι διαφορές μεταξύ των δύο κοινοτήτων λύνονταν με συναινετικό τρόπο.

Τι γαλλικός, τι βελγικός ύμνος…

Στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν πριν από 5 μήνες νικητής αναδείχθηκε ο Υβ Λετέρμ, ένας φλαμανδόφωνος συντηρητικός, ο οποίος όμως δεν έχει κατορθώσει μέχρι σήμερα να συγκροτήσει κυβέρνηση. Ο ίδιος επιμένει ότι είναι ο καταλληλότερες για το αξίωμα αυτό, αλλά σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη του ζητήθηκε να τραγουδήσει τη Brabaconne, τον εθνικό ύμνο του Βελγίου. Και εκείνος τα μπέρδεψε και τραγούδησε την Marseillaise, τον γαλλικό εθνικό ύμνο.

Προς τα πού λοιπόν οδεύει το Βέλγιο του Μανεκιν Πις, της πανέμορφης Grande Place και της γοητευτικής πριγκίπισσας Mathilde; Προς τα πού οδεύει το βελγικό έθνος; Υπήρξε άραγε ποτέ ένα τέτοιο έθνος;. Το Βέλγιο είναι ένα σχετικά νεοσύστατο κράτος. Συστάθηκε το 1830 μετά από ένα σύντομο διάστημα που ανήκε στην Ολλανδία. Σημαίνει όμως ότι υπήρξε και ως έθνος; Ως προς τον τύπο ίσως, αλλά όχι ως προς τη συνείδηση των πολιτών της. Επ΄ αυτού μάλιστα γίνεται συχνή αναφορά στην επιστολή του ουμανιστή και πολιτικού, Jules Destree, ο οποίος το 1912 έγραψε στον βασιλιά Αλβέρτο τον 1ο: «Μεγαλειότατε, είστε ο ανώτατος άρχοντας δύο λαών, των Βαλλόνων και των Φλαμανδών, Βέλγοι δεν υπάρχουν».

Ο βασιλιάς, η μπύρα και η εθνική Βελγίου!

Πολλοί είναι αυτοί που ασπάζονται αυτή την άποψη με ρίζες στο παρελθόν. Για πολλά χρόνια οι Φλαμανδοί ήταν πολιτιστικά απομονωμένοι. Το γαλλικό στοιχείο κυριαρχούσε παντού. Κάτι που δεν έχει αλλάξει και πολύ. Χαρακτηριστικό επ αυτού είναι ότι ο νικητής των εκλογών, ο Υβ Λετερμ καταλογίζει στον βασιλιά ότι δεν κατέχει όσο θα έπρεπε τα φλαμανδικά. Το ίδιο ισχύει και με τους γαλλόφωνους, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μάθουν τα φλαμανδικά. Τα γαλλικά συνεχίζουν να παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή της χώρας παρά το γεγονός ότι οι Φλαμανδοί αντιπροσωπεύουν το 60% των κατοίκων του Βελγίου. Η οργή τους λοιπόν εναντίον των Βαλλόνων είναι ασυγκράτητη και από το γεγονός ότι ο φλαμανδόφωνος βορράς στηρίζει τον οικονομικά ασθενέστερο γαλλόφωνο νότο. Το πόσο κινδυνεύει η ενότητα τη χώρας φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις και από τις απαντήσεις των απλών ανθρώπων για το τι είναι εκείνο που κρατά ακόμη την χώρα ενωμένη. Οι απαντήσεις προκαλούν κατάπληξη: είναι ο βασιλιάς, η εθνική ποδοσφαίρου και η μπύρα!

Συμβιβασμός α λα βελγικά

Φυγόκεντρες δυνάμεις παίρνουν το πάνω χέρι, αλλά παράλληλα, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, εκδηλώνονται και προσπάθειες για τη διατήρηση της ενότητας υπό τη μορφή συλλογής υπογραφών, μανιφέστων αλλά και την παρουσία της βελγικής σημαίας στα παράθυρα των σπιτιών. Η βουλευτής Κάτριν Γιαντίν, η μόνη εκπρόσωπος από τη γερμανόφωνη κοινότητα του ανατολικού Βελγίου επιβεβαιώνει αυτή τη τάση. «Νομίζω», υποστηρίζει, «ότι εμείς εδώ διαθέτουμε την ιδιαίτερη ικανότητα να βρίσκουμε καλούς συμβιβασμούς σε πολλές διενέξεις, συμβιβασμούς α λα βελγικά».