Una faccia, una razza!

Είναι φορές που το διαισθάνεσαι ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Καταρχήν ο ήλιος πάνω που δεν αποφασίζει, εάν θέλει να κρυφτεί πίσω από την γκρίζα του “μάσκα” ή εάν θα μας κάνει τη χάρη να εμφανιστεί. Από την άλλη, είναι κι αυτός ο Ιταλός μπροστά μου, που τακτοποιεί ένα κομμάτι πεκορίνο – η αδυναμία μου – στην προθήκη του καλώντας ιταλιστί τους λίγους αγουροξυπνημένους περαστικούς. Και πίσω μου, ο πάγκος με βουνό τα σπαράγγια, που κάθε φορά που τα βλέπω θυμάμαι ότι πρέπει να αγοράσω το ειδικό μαχαίρι για να μην μου μένουν ίνες στο στόμα.

9 το πρωί στην κεντρική πλατεία της Βόννης με τους μικροπωλητές φρούτων, λαχανικών, τυριών και λοιπών εδωδίμων στην καθημερινή θέση μάχης, κι εγώ να έχω υπό έλεγχο όλα τα “μέτωπα” γύρω μου, για να στήσω τον τρίποδα με την κάμερα για τη ζωντανή σύνδεση με το Σκάι. Έλα όμως που το “κακό” μού ήρθε από δεξιά. Στην αρχή σαν μια γυναικεία φωνή που ψέλλιζε κάτι για ειδική άδεια, προκειμένου να κάνει κανείς ζωντανή μετάδοση απ’ αυτό τον «ομφαλό της γης», μετά κάτι για κορωνοϊό, αλλά δεν έδωσα σημασία και ξεκίνησα τη μετάδοση. Όταν δευτερόλεπτα αργότερα είδα πέντε γαντοφορεμένα δάχτυλα να καλύπτουν βάναυσα την κάμερα, τότε γύρισα και την κοίταξα.

Έλαμπε μέσα στην ασημαντότητά της. Είχε διασώσει από τη δημοσιογραφική «μοχθηρία» την τιμή και την υπόληψη της υπαίθριας αγοράς, τα αγγουράκια, τα σπαράγγια, τις φράουλες. Και τους μικροπωλητές, που με τις μάσκες και τα γάντια μιας χρήσης έδιναν ρέστα σε έναν ηλικιωμένο και μια κυρία με έναν μικρό στο χέρι, αδιάφοροι για το δημοσιογραφικό  “ανοσιούργημα” που εκτυλίσσονταν πίσω από τις πλάτες τους.

Μόνο ο συμπαθητικός Ιταλός μικροπωλητής φαίνεται να αντελήφθη την “πατάτα” της κυριούλας που με το τσαντικό ανά χείρας απομακρύνονταν. Τον πιάνω να μου χαμογελά όλο συμπάθεια. Στην καρδιά της Βόννης επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά το una faccia, una razza! Πλησιάζω και αγοράζω 250 γραμμάρια πεκορίνο. Σπαράγγια θα πάρω άλλη φορά, όταν θα έχω προμηθευτεί το ειδικό μαχαίρι.

Ειρήνη Αναστασοπούλου