آيا سياست مداران پاکستان هنوز در خوابند؟

اگر هدف حکومت ايتلافي پاکستان از تلاش هايش جهت کنار آمدن با بنياد گرايان افراطي يافتن اين فرصت بوده باشد که خود را از شر ترور آنان در سرزمين خود شان آسوده سازند، پس بايد بعد از افزايش حملات تروريستي در پاکستان متوجه اين حقيقت تلخ شده باشد که اين فرصت ديگر از دست رفته است. و آن هم دقيقا ً اندکي بعد از چند روزي که اعضاي حکومت ايتلافي مي توانستند کناره گيري رقيب شان را پرويز مشرف از قدرت جشن بگيريند، تروريست هاي افراطي طالبان و القاعده با ضربات و حملات خونين تروريستي شان به آنان واضحا ً نشان دادند که تلاش هاي نزديکي ميان آنها جدي نبوده است و به اين وسيله مسايل و بحران هاي عميق کشور نه تنها کاهش نيافته اند، بلکه به صورت وحشت ناکي افزايش نيز يافته اند. و بد تر از آن، نه تنها مسايل پاکستان، بلکه تمام منطقه:

از هفته ها به اين سو، در مناطق قبايلي سرحدي پاکستان جنگ تمام عيارمشتعل است، آنهم ميان سربازان حکومت و طالبان که چندي پيش تا حد بستن قرار داد هاي رسمي آتش بس نيز رسيده بودند.

نيرنگ و تاکتيک هاي ترور اين اسلاميست هاي افراطي روشن است: آنان با انواع حملات دهشت افگنانۀ شان در هفته هاي اخير مي خواهند نه تنها قوت شان را به نمايش بگذارند و ثابت کنند که "حکومت بر اوضاع مسلط نيست"، بلکه مي خواهند از سربازان پاکستاني سلب جرئت نمايند، تا آنان را مجبور به ترک کردن مناطق نيمه خود مختار قبايلي نمايند و آنجا را تنها به آنان واگذار نمايند، جاي که به صورت پناهگاه هاي اصلي شان مبدل شده است و عمدتا ً در آن جا عمليات ترورسيتي شان را طرح ريزي مي نمايند و بعد در افغانستان آنها را عملي مي کنند.

اما معنا و نتيجۀ آتش بس حکومت پاکستان با طالبان چه بوده است؟ آنان از اين فرصت استفاده کردند تا خود را از نو سازمان دهي نمايند تا بر اوضاع مناطق تحت سلطه شان، نوع "اسلام عصر حجر" شان را که تنها خود آنان به آن باور دارند، پياده سازند.

با در نظر داشت اين واقعيت تلخ، عقب نيشني حکومت پاکستان در برابر تروريسم و مصالحه با آن، يک راه حل کاملا ً غلط بوده است.

اما ناظران اوضاع پاکستان اين احساس نا خوشايند را دارند که سياست مداران اين کشور تا هنوز به درستي از خواب بيدار نشده اند. واکنش يک سخنگوي حکومت پاکستان اين احساس را قوت مي بخشد، زماني که بعد از حملات وحشتبار خونين اخير گفت:

که حکومت دست خارج را در اين حملات مشاهده مي کند.

تا به حال پاکستان نتواسته و يا نخواسته است تا خود را با اين واقعيت تلخ مقابل کند که خود کشور شان در حال جنگ با تروريسم قرار دارد، نه اينکه اين جنگ را به عنوان نماينده و وکالت از غرب و يا ايالات متحده امريکا نامحبوب انجام مي دهد.

واقعيت اين است که تنها در صورتي که سياست مداران پاکستان متوجه اين امر گردند که اين جنگ در خدمت اعادۀ نظم و صلح در سرزمين و منافع علياي مردم شان قرار دارد، و تنها در اين صورت مي توان انتظار پيروزي در اين جنگ عليه تروريسم را داشت و نيز اين واقعيت که حکومت جديد پاکستان که از مجرايي قانوني و کسب آراي اکثريت مردمش به قدرت رسيده است، بايد تکيه گاهش نيز آنها باشد.